Μακράν των ενδιαφερόντων μας το σαχλοκούδουνο που λέγεται Eurovision, και το οποίο αρχικά ξεκίνησε ως προσπάθεια ώσμωσης και πολιτισμικής ενοποίησης των ευρωπαϊκών λαών. Στην πορεία κατάντησε ένα κιτσάτο event, ενώ χθες επήλθε χάος.
Η φετινή εκδήλωση απέκτησε πολιτικό επίχρισμα, λόγω της Γάζας. Σε αυτό είχε τη συμβολή της και η Ελλάδα, με τα αναξιοπρεπή, παιδαριώδη καμώματα της 37χρονης απεσταλμένης μας αοιδού.
Η καλλιτέχνης δεν είναι διπλωμάτης ή υπουργός Εξωτερικών, δεν είχε εντολή - άρα δεν είχε νομιμοποίηση - να εκφράσει τη θέση της χώρας σε διεθνή και ζέοντα ζητήματα. Ήταν εκεί για να πει το αφελές τραγουδάκι της και μόνο.
Κατανοητή η αμηχανία της ΕΡΤ και η προσπάθειά της να τη δικαιολογήσει πως ήταν «κουρασμένη». Δεν μπορούσε να την ανακαλέσει, αφενός γιατί θα γινόταν διεθνές θέμα, η απήχηση του οποίου θα υπερέβαινε τις γελοίες πόζες της τραγουδίστριας, αφετέρου γιατί θα έπεφτε θύμα κατηγορίας ότι ενήργησε πειθήνια κατόπιν ισραηλινής παρέμβασης.
Το γεγονός ότι η τραγουδίστριά «μας» επανήλθε με δήλωση με την οποία απολογείτο ότι δεν είχε σκοπό να προσβάλλει την ισραηλινή συνάδελφό της, δείχνει και το… αντιστασιακό της «μέγεθος»!
Αλλά δεν είναι το θέμα μας η εν λόγω ως πρόσωπο, αλλά όσοι αγαλλίασαν με τη νηπιακή συμπεριφορά της, και την είδαν ως μέγιστη πολιτική πράξη. Και δεν είναι μόνο οι ανώνυμοι του διαδικτύου που τώρα ανακάλυψαν το παλαιστινιακό, μέσα από τις εικόνες της κατεστραμμένης Γάζας, χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία του θέματος και τις εγκληματικές ευθύνες αμφοτέρων των μερών.
Είναι άνθρωποι νέας κοπής για τους οποίους η αγένεια εκλαμβάνεται ως αντισυστημισμός, και η ευπρέπεια ως συντηρητισμός. Όσοι δε επέκριναν την απρεπή συμπεριφορά Σάττι, κατατάχθηκαν στους υποστηρικτές της γενοκτονίας! Είναι ο μοντέρνος υπόκωφος και απολιτικός φασισμός, στο μεγαλείο του! Το «ή εμείς ή αυτοί» σε επανέκδοση Eurovision.
Αλλά δεν ήταν μόνο η ανώνυμη μάζα. Ήταν και ένα τουλάχιστον κόμμα, η Νέα Αριστερά, που είδε ότι με τα καραγκιοζιλίκια η τραγουδίστρια, εξέφρασε την αντίθεσή της με… δημιουργικό τρόπο!
Αν και κοινοβουλευτικό κόμμα, συμμερίζεται την παράνοια των τρολ και αποδίδει στους επικριτές ενόχληση επειδή «στηρίζουν τη γενοκτονία στη Γάζα». Καταλήγει με το γνωστό στομφώδες «η σιωπή είναι συνενοχή».
Συμβολικά αναφέρουμε το συγκριμένο κόμμα. Όχι, για το…ειδικό του βάρος αλλά γιατί τα μέλη του που είναι στη Βουλή, εκτός από βουλευτές στην πλειοψηφία τους υπήρξαν σε υπουργικές θέσεις. Και αδυνατούν να κατανοήσουν το πρωτόκολλο!
Η κάθε Σάττι είχε το δικαίωμα να καταγγείλει το Ισραήλ και να αποχωρήσει από τη συνέντευξη, ενδεχομένως και από τον διαγωνισμό. Έχει επίσης το δικαίωμα να γυρίσει στην Ελλάδα και να κάνει όσες συναυλίες θέλει υπέρ της Χαμάς ή των παιδιών της Γάζας.
Όμως από τη μια η αποδοχή του πρωτοκόλλου, και από την άλλη οι εντός αυτού γελοιότητες σε συνέντευξη που αφορούσε τη μουσική και όχι διεθνή θέματα, δεν αποτελούν «δημιουργικό τρόπο». Από υπουργικά έδρανα πέρασαν. Δεν το ξέρουν;
Το ξέρουν αλλά δεν τους νοιάζει. Και οι ίδιοι θεωρούν τυπολατρία και συντηρητισμό τα πρωτόκολλα. Άλλωστε δεν γνώρισαν το παλαιστινιακό από πολιτική κληρονομιά.
Τη δεκαετία 70 και 80 - τότε που μόνο το ΠΑΣΟΚ στήριζε τους Παλαιστίνιους - η ευρωπαΐζουσα Αριστερά έπλεκε με τον Μπερλιγκουέρ βελονάκι τον ευρωκομμουνισμό, όπως είχε πει ειρωνικά η Κατερίνα Γώγου. Το άλλο, παραδοσιακό της τμήμα, σιωπούσε γιατί η ΕΣΣΔ ήταν υπέρ της δημιουργίας κράτους του Ισραήλ.
Τώρα συμβαδίζουν με τη γενική τάση της νέας Αριστεράς και των Woke κύκλων της Δύσης. Δεν είναι υπέρ της δημιουργίας κράτους - και - των Παλαιστινίων, κάτι που είναι δίκαιο και αναγκαίο, και το επιθυμεί η μεγάλη πλειοψηφία των πολυβασανισμένων κατοίκων της.
Είναι κατά της ύπαρξης του Ισραήλ, το οποίο θεωρούν προκεχωρημένο φυλάκιο του Δυτικού ιμπεριαλισμού. Στα «εξεγερμένα» πανεπιστήμια της Αμερικής δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα ύπαρξής του. Δεν αιτούνται δύο κράτη, Ισραηλινών και παλαιστινίων, αλλά ένα παλαιστινιακό κράτος «από τον Ποταμό ως τη Θάλασσα» (Ιορδάνη και Μεσόγειο).
Αίτημα που προβάλλει η Χαμάς, και το οποίο προϋποθέτει την καταστροφή του Ισραήλ – κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα, με μόνο αποτέλεσμα να βασανίζονται αιωνίως οι Παλαιστίνιοι.
Δεν νοιάζονται για τους Παλαιστίνιους, όπως νοιάζονταν κάποιοι κάποτε που διαδήλωναν για να αποκτήσουν αυτοί δικό τους κράτος με σοσιαλιστικές δομές υπό την κεντροαριστερή ηγεσία του Αραφάτ. Νοιάζονται να αντιτεθούν στη Δύση μέσω της προσέγγισης με τον ισλαμοφασισμό, μουλάδες του οποίου καλούν στα πανεπιστήμια.
Δεν καταλαβαίνουν ότι θα είναι τα πρώτα θύματά του.
