Είναι η πρώτη φορά, σίγουρα μεταπολιτευτικά, που οι εκλογές για την ανάδειξη πολιτικού αρχηγού κόμματος που δεν βρίσκεται μεταξύ των δύο διεκδικητών της εξουσίας έχει απασχολήσει την επικαιρότητα σε τέτοιο βαθμό. Οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ ενδεχομένως να προκαλέσουν την αφορμή για τη διαμόρφωση νέων δεδομένων στο πολιτικό σκηνικό και δεν είναι τυχαία η αγωνία που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ για το πρόσωπο που τελικά θα επιλέξουν οι ψηφοφόροι. Το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα για «προοδευτική κυβέρνηση» περνά μέσα από τα αποτελέσματα που θα καταγραφούν.
Οι έξι υποψήφιοι που έφτασαν τελικά μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου που διεξάγεται σήμερα ενδεχομένως να συνέβαλαν στη διατήρηση ενός ενδιαφέροντος γύρω από τις εξελίξεις και να φέρουν στις κάλπες έναν αριθμό ψηφοφόρων, μεγαλύτερο από αυτόν που εξέλεξαν την Φώφη Γεννηματά. Ο φόβος του… κορονοϊού και ο καιρός είναι προς το παρόν οι λεγόμενοι αστάθμητοι παράγοντες.
Η επιλογή, όμως, όλων όσοι επιλέξουν να ψηφίσουν (αυτή την Κυριακή και την επόμενη) θα δείξει και το δρόμο για τις εξελίξεις. Ειδικά στο χώρο της αντιπολίτευσης.Το ενδιαφέρον που υπήρξε αυτό το διάστημα μπορεί για ορισμένους να οφείλεται και στο τραγικό γεγονός του θανάτου της Φώφης Γεννηματά, όμως αφορά και τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος.
Ένα ΚΙΝΑΛ στο χώρο της κεντροαριστεράς με πρόεδρο που θα προτάξει ένα σχέδιο ανάλογο με αυτό που δείχνουν να επιθυμούν οι ψηφοφόροι του στις δημοσκοπήσεις, έχει περιθώρια ανακατάληψης, έστω και σταδιακά, του χώρου που διεκδικεί, πάση θυσία, ο Αλέξης Τσίπρας, αυτόν της κεντροαριστεράς.
Κυρίως, όμως, θα βάλει ένα οριστικό τέλος στο αφήγημα της Κουμουνδούρου, πάνω στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να στηρίξει την αντιπολιτευτική του τακτική, είτε εμφανιζόμενος ως εκπρόσωπος συνολικά της αντιπολίτευσης (των «δημοκρατικών κομμάτων» όπως αναφέρει ο ίδιος) , είτε ως ο επόμενος… πρωθυπουργός μιας «προοδευτικής κυβέρνησης» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε για πρώτη φορά εμφανίσθηκε αρχηγός κόμματος και μάλιστα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που τοποθετήθηκε παρεμβαίνοντας επί της ουσίας σε εσωκομματική διαδικασία άλλου όταν τον Ιούνιο δήλωνε στην Όλγα Τρέμη ότι «Πιστεύω ότι κάθε πολιτικός εκφράζει κι ένα διαφορετικό σχέδιο, όχι και οι τρεις διαφορετικό, αλλά είναι προφανές ότι ο κ. Λοβέρδος έχει ένα τελείως διαφορετικό πολιτικό σχέδιο και το εκπέμπει. Μιλώ για την ανάγκη το ΚΙΝΑΛ να γίνει ένας δορυφόρος της Νέας Δημοκρατίας. Αν τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος αυτό το επικροτήσουν, θα είναι μια διαφορετική προοπτική».
Το έκανε και στη συνέχεια δείχνοντας και την αγωνία του ως προς τη δυνατότητα μιας συμμαχίας με το ΚΙΝΑΛ προκειμένου να αποκτήσει ένα νέο δεκανίκι στην προσπάθεια επανόδου στην εξουσίας, όπως έπραξε το 2015 με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου υβρίζοντας το τότε ΠΑΣΟΚ και το σύνολο των στελεχών του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις δημοσκοπήσεις, στο σύνολο αυτών που έχουν διεξαχθεί από το 2019 και μετά και δείχνουν την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να επανακάμψει έστω στα ποσοστά που έλαβε στις τελευταίες εκλογές, οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ δείχνουν να επιλέγουν τη σοβαρή αντιπολιτευτική γραμμή και να καταδικάζουν κινηματικές λογικές. Και αυτό αν αποτυπωθεί στην κάλπη, σήμερα αλλά και στον δεύτερο γύρο, εφόσον τελικά απαιτηθεί, θα δημιουργήσει και τις βάσεις μια υγιούς αντιπολίτευσης που θα παρακάμψει τον λαϊκιστικό λόγο με προτάσεις που απαιτούνται για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Το ΚΙΝΑΛ υποστηρίχθηκε από ανθρώπους που κινούνται στον ευρύτερο χώρο του κέντρου και οι οποίοι έκλεισαν τα αφτιά τους στις σειρήνες του λαϊκισμού, κυρίως, δε, στις σειρήνες της εξουσίας που ήχησαν και ηχούν από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν θα πράξουν το ίδιο και σήμερα δίνοντας εντολή αναδιάταξης θα φανείς το τέλος της ημέρας.
Το ζητούμενο είναι να θα μείνουν πιστοί στην απόφαση να σταθούν απέναντι στον λαϊκισμό. Και να αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία της κεντροαριστέρας, της ανακατάληψης ενός χώρου φέρνοντας κοντά και όλους όσοι συντάσσονται με την κοινή λογική διαμορφώνοντας συνθήκες ενός νέου πόλου και κλείνοντας οριστικά τον κύκλο της μεταπολίτευσης και της διχαστικής ρητορικής που σήμερα πολιτικές δυνάμεις έχουν επιλέξει αδυνατώντας να εξέλθουν από τον μονόδρομο της εμφυλιοπολεμικής λογικής.
Οι υποψήφιοι έχουν αποφύγει επιμελώς να λάβουν θέση ως προς το ενδεχόμενο συνεργασιών την επόμενη ημέρα, πλην Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος έχει αποσαφηνίσει τη θέση του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, πιο συγκεκριμένα έναντι της σημερινής του ηγεσίας. Και αυτό φαντάζει λογικό αφού και στις εσωκομματικές εκλογές μετρούν οι ψήφοι, πολύ, δε, περισσότερο τη στιγμή που η διαδικασία είναι ανοιχτή και δύναται να ψηφίζουν και μη εγγεγραμμένα μέλη (υπό προϋποθέσεις).
Στο πλαίσιο αυτό Αλέξης Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν ενεργό το αφήγημα. Η εκλογή προέδρου και κυρίως το συνέδριο που θα ακολουθήσει θα δείξει αν η εισπήδηση της Κουμουνδούρου στον σοσιαλιστικό άξονα των ευρωπαϊκών κομμάτων, έστω και ως παρατηρήτρια δύναμη, θα έχει ανάλογη τύχη και στην Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να δηλώνουν την αντίθεσή τους σε μια μελλοντική συνύπαρξη. Αποτάσσουν το Κέντρο και υποστηρίζουν (όπως ο Νίκος Φίλης με άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών) πως μόνη λύση είναι η ριζοσπαστική αριστερά. Αν μη τι άλλο θα έχει ενδιαφέρον να εμφανιστεί ένας αρχηγός που θα επιλέξει την εμπλοκή του ΚΙΝΑΛ σε μια τέτοια συμμαχία με μοναδικό γνώμονα την προοδευτική κυβέρνηση, σε απλή μετάφραση μια μελλοντική και ενδεχόμενη μοιρασιά υπουργείων.
Share
