Του Σάκη Μουμτζή
Διάβαζα τα οικονομικά στοιχεία της ΔΕΗ και τρόμαξα. Πτώση τζίρου, ζημίες, χρηματιστηριακή απαξίωση. Εκείνο όμως που με εντυπωσίασε ήταν πως επί Σαμαρά και Βενιζέλου, με το μοντέλο της μικρής ΔΕΗ, θα έμπαιναν στα ταμεία περίπου 2 δισεκατομμύρια ευρώ.
Το σχέδιο αυτό υπονομεύθηκε στην αρχή και ακυρώθηκε στην συνέχεια επί ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των αντιδράσεων της γνωστής συνδικαλιστικής κλίκας και λόγω των ιδεολογικών αγκυλώσεων της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κατάντια της ΔΕΗ αποτυπώνει σε μικρογραφία την πορεία της γενικότερης κατάστασης της χώρας. Τι παρέδωσε ο Α.Σαμαράς, τι θα παραδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Κ.Μητσοτάκη.
Συγχρόνως όμως, μας κάνει να αναλογιστούμε πού ήμασταν και πού βρεθήκαμε. Μας κάνει να επανεκτιμήσουμε, για μιαν ακόμα φορά τα πεπραγμένα της προηγούμενης κυβέρνησης.
Τώρα που τελειώνει η κυβερνητική θητεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οι συγκρίσεις είναι τόσο εύγλωττες, που τα λόγια είναι περιττά. Γιατί πάντα βλέπουμε τι παραλαμβάνει μια κυβέρνηση και τι παραδίδει.
Ο Σαμαράς παρέλαβε μια Ελλάδα που συντηρείτο με τις παλέτες με τα χαρτονομίσματα που έστελναν οι εταίροι μας και μια χώρα έρμαιο των μπαχαλάκηδων. Παρέδωσε στον Α. Τσίπρα μια οικονομία στην πορεία της ανάπτυξης και μια χώρα ευνομούμενη.
Το τι έγινε μετά το γνωρίζουμε.
Σε αυτές τις περιπτώσεις το ζήτημα είναι να εκτιμήσουμε αυτό που είχαμε και τους ηγέτες που ανέκοψαν την πτώση και μας έβγαλαν στην επιφάνεια. Και αυτό δεν πρέπει να το κάνουμε μόνον για να αποδώσουμε τα εύσημα σε πρόσωπα, αλλά και για να επιβραβεύσουμε πολιτικές.
Πολύ δε περισσότερο σήμερα, λίγο πριν από την κάλπη, θα πρέπει να δούμε με ψυχρή ματιά το χθες και το σήμερα, για αποφασίσουμε για το αύριο.
Στην ζωή και στην πολιτική, η νοσταλγία του απολεσθέντος παραδείσου δεν οδηγεί πουθενά. Είναι μια συναισθηματική συμπεριφορά, που τελικά είναι αντιπαραγωγική. Γενικώς, η αναπόληση του παρελθόντος αναδεικνύει την πενία του παρόντος.
Στην ζωή και στην πολιτική βλέπουμε πάντα μπροστά. Όμως πάντα οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Όσο και να θέλουμε να κοιτάξουμε το μέλλον, είναι ανθρώπινο να στρέφουμε την ματιά μας και προς το παρελθόν, κυρίως, όταν η νέα κατάσταση είναι εξόφθαλμα αρνητική.
Η κυβέρνηση Σαμαρά—Βενιζέλου σε καμιά περίπτωση δεν υπέκυψε στις απαιτήσεις των δανειστών και γι΄αυτό ουσιαστικά ανατράπηκε. Ο διεθνής παράγοντας δεν άντεχε τα « όχι» από μια χώρα που είχε χάσει την οικονομική της αξιοπιστία. Τα ήθελε όλα, όπως και τα πήρε στην συνέχεια.
Σήμερα, με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες και με την Νέα Δημοκρατία προ των κυβερνητικών ευθυνών, δεν μπορούμε να μην ξαναδούμε το τιτάνιο έργο μιας κυβέρνησης που μόλις σε τριάντα μήνες έβγαλε την Ελλάδα από την κρίση.
Και κυρίως, δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε πως με επιλογή του 37% των πολιτών, η Ελλάδα ξαναπήγε μερικά χρόνια πίσω.
