Και ενώ τα ξυλόλια, τα «μπαζώματα» και οι «συγκαλύψεις» φαίνεται πως μας άφησαν χρόνους καθώς κούρασαν τον κόσμο, εξάντλησαν τη δυναμική τους και δεν πέτυχαν τελικά τον σκοπό τους προς μεγάλη απογοήτευση όσων έκαναν σχέδια στο παρασκήνιο, οι τελευταίες εβδομάδες κυριαρχούνται επιτέλους από θετικές ειδήσεις.
Το κλίμα αλλάζει και η κυβέρνηση φαίνεται πως επανακτά τη δυνατότητα να διαμορφώνει την ατζέντα. Μια δυνατότητα που, κακά τα ψέματα, είχε απολέσει το τελευταίο τουλάχιστον τρίμηνο.
Η πτώση της ανεργίας στο 8,7% που συνιστά ιστορικό χαμηλό 17ετίας, η πέμπτη κατά σειρά από το '19, αύξηση του κατώτατου μισθού, η απόδοση επενδυτικής βαθμίδας από τη Moody’s, η περαιτέρω αναβάθμιση από τη Standard & Poor’s σε επίπεδα πάνω από την επενδυτική βαθμίδα, τα εγκώμια του επικεφαλής της JP Morgan που δήλωσε ότι «η Ελλάδα κατάφερε ν ‘αλλάξει πορεία χάρη σ ’έναν εξαιρετικό πολιτικό ηγέτη», η εκδήλωση ενδιαφέροντος της Chevron για έρευνες σε οικόπεδα νότια της Κρήτης, η δανειοδότηση για έρευνες της Λιβύης σε θαλάσσιες περιοχές που σέβονται τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, ακυρώνοντας έτσι de facto το τουρκο-λιβυκο μνημόνιο, η επίσημη ανακήρυξη της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια από το Ιόνιο μέχρι το Ταίναρο, η δημοσίευση των χαρτών του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού που συντάχθηκαν με υποδειγματικό τρόπο και με βάση όλες τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου και γίνονται πλέον επίσημο κοινοτικό έγγραφο, η συμπερίληψη της Ελλάδας ανάμεσα στις 25 πιο «πλήρεις δημοκρατίες» παγκοσμίως από τον Economist, τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα, η πρόοδος στα μεγάλα έργα όπως η επέκταση του Μετρό Θεσσαλονίκης, και του Προαστιακού στη Δυτική Αττική, η νέα εθνική Πατρών - Πύργου, ο Fly Over και το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι της Κρήτης, είναι μερικά μόνο από τα πιο σημαντικά καλά νέα.
Και είχαμε και τα πολύ ενθαρρυντικά νέα με το υπερπλεόνασμα του τριμήνου και την ανακοίνωση για τα νέα μόνιμα μέτρα ανακούφισης ανασφάλιστων και χαμηλοσυνταξιούχων.
Καθόλου ευκαταφρόνητα επιτεύγματα, σε ταραγμένους μάλιστα καιρούς εύθραυστων ισορροπιών και γεωπολιτικών αναταράξεων, που τυγχάνουν καθολικής σχεδόν αναγνώρισης.
Εκτός φυσικά κι αν είσαι αντιπολίτευση στην Ελλάδα όπου τα βρίσκεις όλα μαύρα κι άραχνα, έχοντας ειδικευθεί στην ισοπέδωση και την καταστροφολογία.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι που εν μέρει εξηγεί και την κακή δημοσκοπική πορεία μεγάλου μέρους της αντιπολίτευσης καθώς περιγράφουν μια Ελλάδα περίπου πάμφτωχη, με δυστυχισμένους πολίτες και με μια διεφθαρμένη κυβέρνηση. Ένα αφήγημα που έρχεται όμως σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα, όπως έδειξε και η πρόσφατη πασχαλινή έξοδος που ήταν και η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών.
Δεν επανήλθαμε προφανώς ακόμη στην ευμάρεια των προμνημονιακών χρόνων - μια ευμάρεια που ήταν όμως σε μεγάλο βαθμό επίπλαστη - αλλά η χώρα μπήκε για τα καλά στις ράγες της ανάπτυξης, αν σκεφτούμε που βρισκόταν μέχρι και οκτώ - εννιά χρόνια πριν.
Τα Τέμπη εξάλλου μπορεί να έφθειραν μεν την κυβέρνηση, δεν έδωσαν όμως κέρδη ούτε στην αντιπολίτευση, με την εξαίρεση φυσικά της Πλεύσης που θεωρείται εν πολλοίς συγκυριακή. ΠΑΣΟΚ και Σύριζα επιδίωξαν να παίξουν μπάλα σ' ένα γήπεδο - βούρκο, στο οποίο όμως υπήρχαν ήδη άλλες ομάδες πολύ πιο μαθημένες στο να παίζουν σε τέτοιες συνθήκες. Κι εκεί ακριβώς χάθηκε και το παιχνίδι και η μπάλα.
Οι κραυγές, οι κατάρες και κάτι δήθεν χαμένα βαγόνια, έφεραν με τη σειρά τους δημοσκοπική καθίζηση. Η καθίζηση έφερε γκρίνια και η γκρίνια έφερε εσωστρέφεια.
Ο καυγάς του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τη Λιακούλη, η διαγραφή της Μπατζελή, η σύμπλευση με την Κωνσταντοπούλου στην πρόταση μομφής που έγινε αντικείμενο εσωτερικής κριτικής εκ των υστέρων όμως, είναι ισχυρές ενδείξεις αν όχι αποδείξεις, ότι το ΠΑΣΟΚ μπήκε σε περιδίνηση.
Διότι αν δεν σε εμπιστεύεται ο κόσμος με μια κυβέρνηση που ούτως η άλλως εμφανίζει φθορά λόγω και της μακρόχρονης παραμονής της στην εξουσία αλλά κι έναν Σύριζα σε αποδρομή που από το 17% των εκλογών του ’23, εμφανίζεται τώρα στο 7%, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Και κακά τα ψέματα, αυτό που δεν κάνεις καλά δεν μπορεί να είναι άσχετο με αυτόν που είναι επικεφαλής, με την ομιχλώδη στρατηγική του αλλά και με το φτωχό στελεχιακό του δυναμικό.
Από την άλλη ο Σύριζα θυμήθηκε τώρα να προτείνει συμπόρευση ακόμα και με κοινά ψηφοδέλτια με τις άλλες “προοδευτικές δυνάμεις”. Αλλά όταν ο ίδιος κέρδισε τις εκλογές του ’15, μια χαρά συγκυβέρνησε με τον Καμμένο. Και το έκανε μάλιστα δυο φορές.
Πώς μπορεί λοιπόν να πείσει τώρα ότι η πρόταση είναι ειλικρινής και όχι καιροσκοπική;
Λογικό ήταν να φάει πόρτα και από το ΠΑΣΟΚ και από τη Νέα Αριστερά.
Λένε πολλοί ότι αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Φοβάμαι ότι το συμπέρασμα είναι λάθος. Αντιπολίτευση υπάρχει και μάλιστα είναι και πολύ θορυβώδης, αν και όχι ιδιαίτερα οξείας πολιτικής αντίληψης. Αυτό που δεν υπάρχει είναι μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας, με πειστικό αφήγημα. Και μέχρι να βρεθεί, ο Μητσοτάκης θα παίζει χωρίς αντίπαλο.
