Στις ελληνικές εκλογές του 2023, έχουμε να επιλέξουμε για το μέλλον μας όχι ανάμεσα σε δυο ή τρία ή τέσσερα κόμματα ή ανάμεσα σε δυο, τρεις ή τέσσερις διαφορετικές πολιτικές. Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Από τη μια είναι ο κόσμος της πραγματικότητας και από την άλλη ο κόσμος του φαντασιακού. Ο κόσμος της δημιουργίας και ο κόσμος της σύγκρουσης. Και πραγματικά σε λίγες ημέρες καλούμαστε να διαλέξουμε πως θέλουμε να πορευτούμε στη ζωή μας, για το επόμενο χρονικό διάστημα.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας, στον τόπο μας έγιναν πολλά. Η οικονομία παρουσίασε επιδόσεις που ούτε φανταζόμασταν. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν κινείται σε ρυθμούς μεγαλύτερους από την ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, δηλαδή τις ΗΠΑ και από τη «βιομηχανική καρδιά» της Ευρώπης που είναι η Γερμανία. Παράλληλα ο πληθωρισμός κινείται σε χαμηλότερα επίπεδα και από τις δύο προαναφερθείσες μεγάλες οικονομικές δυνάμεις.
Η Ελληνική Οικονομία μέσα στο 2023 κατέγραψε δυο ρεκόρ, που αποτελούν ταυτόχρονα σημαντικές κορυφές σε σχέση με το παρελθόν, αλλά και ισχυρότατες βάσεις για το μέλλον. Το πρώτο ρεκόρ καταγράφηκε στον τομέα των ξένων επενδύσεων και το δεύτερο στον τομέα των εξαγωγών.
Είναι όμως αυτά τα οικονομικά επιτεύγματα κάποιοι στεγνοί αριθμοί; Κάποια αδιάφορα οικονομικά μεγέθη; Κάποια άψυχα στατιστικά δεδομένα, όπως υποστηρίζουν όσοι ασκούν δριμεία κριτική προς την κυβέρνηση; Έχει φτάσει η βελτίωση των δεικτών και των μακροοικονομικών δεδομένων στη «τσέπη των πολιτών», ή επηρέασε μόνο τους λίγους, όπως υποστηρίζουν οι λαϊκίστικες φωνές;
Την απάντηση τη δίνουν οι δείκτες της ανεργίας που από το 21,1% του Φεβρουαρίου του 2019, βρίσκεται σήμερα στο 11,5%. Την απάντηση τη δίνουν οι αυξήσεις των μισθών από το 2019 μέχρι σήμερα χωρίς αναφερόμαστε μόνο στον κατώτατο μισθό. Και παρ’ όλο που γνωρίζουμε πως η απαρίθμηση μεγεθών κουράζει τους αναγνώστες, είναι επιβεβλημένο να αναφερθούμε σε αυτά.
Ο αριθμός εργαζομένων που αμείβονταν το 2022 με μηνιαίες αποδοχές μικρότερες των 500 ευρώ, μειώθηκαν κατά -17,2%, σε σχέση με το 2019.
Οι εργαζόμενοι με μηνιαίες αποδοχές από 501 έως 700 ευρώ μειώθηκαν στο ίδιο χρονικό διάστημα κατά -57%.
Ο αριθμός των εργαζομένων με μηνιαίες αποδοχές από 701 έως 1.000 ευρώ αυξήθηκε κατά +60,1%.
Ο αριθμός των εργαζομένων με μηνιαίες αποδοχές από 1.001 έως 1.500 ευρώ αυξήθηκε κατά +26%.
Ο αριθμός των εργαζομένων με μηνιαίες αποδοχές από 1.501 έως 3.000 ευρώ αυξήθηκε κατά +17,8%.
Ο αριθμός των εργαζομένων με μηνιαίες αποδοχές μεγαλύτερες των 3.000 ευρώ αυξήθηκε κατά +29,5%.
Αν σε αυτές τις αυξήσεις προσμετρηθούν και οι μειώσεις της φορολογίας, τότε εύκολα αντιλαμβανόμαστε, πως η διάχυση του παραγόμενου πλούτου στη χώρα μας, έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.
Θα μπορούσαν να έχουν γίνει και άλλα; Ασφαλώς και θα μπορούσαν. Έχουν υπάρξει καθυστερήσεις; Έχουν υπάρξει αναβολές; Έχουν υπάρξει αστοχίες; Προφανώς και έχουν υπάρξει. Ωστόσο, η απογοήτευση από τη μη ολοκλήρωση βασικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στο χώρο της παιδείας, της υγείας, της δικαιοσύνης, της δημόσιας διοίκησης, δεν είναι ικανή για να μας οδηγήσει να ανοίξουμε τον Ασκό του Αιόλου.
Διότι οι θέσεις της αντιπολίτευσης μόνο με τον Ασκό του Αιόλου μπορούν αν παρομοιαστούν. Είναι θέσεις που δεν αφορούν την πραγματικότητα, την κανονικότητα και την καθημερινότητα των πολιτών. Αφορούν την εκπλήρωση των ιδεοληψιών και των εμμονικών οραμάτων των πρόθυμων «προοδευτικών» που επιθυμούν να συγκροτήσουν κυβέρνηση στις 22 Μαΐου.
Το κόμμα Βαρουφάκη που ονειρεύεται τραπεζικές καταρρεύσεις εν μέσω αντικαπιταλιστικών ονειρώξεων, μας παρουσίασε το εναλλακτικό σχέδιο της επιβίωσης μας σε ένα τέτοιο ακραίο σενάριο. Δηλαδή το ενδιαφέρον του δεν στοχεύει στη βελτίωση της ζωής των πολιτών, αλλά στην εκπλήρωση των άγριων ονείρων του και της μετεφηβικής επαναστατικής ορμής του. Σε τι θα βελτιώσει τη ζωή των πολιτών η Δήμητρα, ο Οδυσσέας, η Περσεφόνη και ο Άδης; Σε τίποτα. Ίσα - ίσα που θα καταστρέψει με εμφατικό τρόπο όλες τις κατακτήσεις των τελευταίων ετών. Και θα μας θέσει εκτός Ευρώπης.
Όμως στον φαντασιακό κόσμο δεν κινείται μόνο ο μαέστρος της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Είναι και το ίδιο κόμμα του Σύριζα που χρησιμοποιεί εν έτει 2023, ως προμετωπίδα του προγράμματος του, την κρατικίστικη μανία και τα μοντέλα των εθνικοποιήσεων των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Μοντέλα τα οποία στην παρούσα φάση όχι μόνο δεν θα βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών, αλλά θα θέσουν σε κίνδυνο ακόμα και ίδια την θέση της Ελλάδα στο δυτικό επενδυτικό οικοσύστημα. Δημιουργώντας ένα κλίμα επενδυτικής ανασφάλειας σε μια περίοδο που στην Ελλάδα έχουν δρομολογηθεί μια σειρά σημαντικών επενδύσεων από τους μεγαλύτερους παγκόσμιους ψηφιακούς κολοσσούς.
Οι κρατικοποιήσεις της Εθνικής Τράπεζας και της ΔΕΗ που ευαγγελίζεται ο Σύριζα είναι άκρως προβληματικές, δημιουργώντας μια αναταραχή που θα έχει αρνητική αντίκτυπο στη αναπτυξιακή πορεία της πραγματικής οικονομίας. Διότι ποιος ξένος επενδυτής θα θελήσει να επενδύσει στην Ελλάδα, όταν υπάρχει διάθεση επανακρατικοποιήσεων, λες και βρισκόμαστε στη Βενεζουέλα;
Θα ωφεληθούν έστω και στο ελάχιστο οι πολίτες από την κρατικοποίηση της ΔΕΗ; Φυσικά και όχι. Διότι «κτυπώντας τις τιμές προς τα κάτω» η ΔΕΗ, αφ’ ενός θα οδηγηθεί σε ζημίες τις οποίες θα πρέπει να καλύψει το ελληνικό δημόσιο δηλαδή οι Έλληνες φορολογούμενοι, που θα είναι οι μέτοχοι της ΔΕΗ. Αφ’ ετέρου οι πιέσεις στις τελικές τιμές θα οδηγήσουν και τις ιδιωτικές εταιρίες σε ζημίες, αποθαρρύνοντας τις απαραίτητες ενεργειακές επενδύσεις για την πράσινη μετάβαση, που αποτελεί το «σημείο κλειδί» για την οικονομική ανάπτυξη το επόμενο χρονικό διάστημα.
Την ίδια στιγμή οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές – μέτοχοι της ΔΕΗ, θα βρεθούν αντιμέτωποι με πρωτοφανείς μετοχικούς ακροβατισμούς και κρατικίστικα τεχνάσματα, με αποτέλεσμα να τρωθεί η εμπιστοσύνη που με τόσο κόπο έχει κτισθεί από το 2019 μέχρι σήμερα. Μηδέν εις το πηλίκον, δηλαδή. Απλά θα έχει εκπληρωθεί το εμμονικό όραμα των στελεχών του Σύριζα.
Θα ωφεληθούν έστω και στο ελάχιστο οι πολίτες από την κρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας; Φυσικά και όχι. Αφ’ ενός οι επισφαλείς χρηματοδοτήσεις ιδιωτών και εταιρειών και οι «διαγραφές» υποχρεώσεων, θα θέσουν σε κίνδυνο την κεφαλαιακή της επάρκεια, με αποτέλεσμα την πιθανή ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης, που θα πληρώσουν και πάλι οι φορολογούμενοι, ως μοναδικοί μέτοχοι της τράπεζας. Αφ’ ετέρου η κρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας θα ανατρέψει την επιτυχή «ενάρετη» στροφή του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και θα διώξει και τον τελευταίο αισιόδοξο ξένο επενδυτή.
Ταυτόχρονα θα έχει οδηγήσει την Ελλάδα σε πλήρη σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές εποπτικές τραπεζικές αρχές, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Με αποτέλεσμα να χαθεί η δυναμική της ανάπτυξης, των επενδύσεων, της δημιουργίας καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας και της βελτίωσης του επίπεδου ζωής στη χώρα μας. Και όλα αυτά για να εκπληρωθεί η ιδεοληπτική εμμονή και οι υπολανθάνουσες επαναστατικές φαντασιώσεις των αρχηγικών στελεχών του Σύριζα.
Είναι περισσότερο από προφανές πως σε λίγες ημέρες, το συνονθύλευμα που προς το παρόν είναι διχασμένο, αλλά στις 22 Μαΐου θα βρεθεί ενωμένο, δεν νοιάζεται ούτε για τις ζωές μας, ούτε για το μέλλον μας. Είναι έτοιμο να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Να τινάξει ακόμα και τον ίδιο τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας μας. Διότι ας μην γελιόμαστε. Οι κρατικοποιήσεις, οι εθνικοποιήσεις, οι Δήμητρες και οι μυθολογίες μας θέτουν αυτομάτως εκτός Ευρώπης. Το παρδαλό συνονθύλευμα νοιάζεται μόνο για την εκπλήρωση των πάσης φύσεως ιδεοληπτικών προφητειών που δεν έχουν βρει ακόμα δικαίωση στα χέρια του Γιάννη Βαρουφάκη και του Αλέξη Τσίπρα. Προφητείες που θέλουν να θυσιάσουν τον μέλλον μας στο βωμό του κρατισμού, των εθνικοποιήσεων και του αντισυστημισμού.
ΥΓ. Για τη νεκρανάσταση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής που υπόσχεται ο Σύριζα, θα θυμίσω μόνο πως όταν εφαρμόστηκε από το ΠΑΣΟΚ το 1981 είχε τραγικές συνέπειες για την οικονομία και είχε οδηγήσει στο αυστηρό πρόγραμμα προσαρμογής και λιτότητας του 1985-1987.
