Είναι ο κ. Γιαννίτσης κατάλληλος να τον προτείνει κάποιο κόμμα για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Η απάντηση, για εκείνους που γνωρίζουν τη «σκευή» του ανδρός και την ιστορία του, είναι ανεπιφύλακτα ένα μεγάλο ΝΑΙ.
Δικαιούται το ΠΑΣΟΚ, να τον εμφανίζει ως σημαία του σήμερα; Η λογική απάντηση, που θα έδινε κάποιος που ζει στη χώρα από το 1980 και μετά, είναι: μάλλον ΟΧΙ.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης χρησιμοποιεί ένα πρόσωπο - σφραγίδα του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, για να εντείνει τα «σήματα» του προς το κεντρώο ακροατήριο. Με ιδιαίτερη έμφαση σε εκείνους τους ψηφοφόρους, οι οποίοι ανακαλούν με θετική διάθεση το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Κώστα Σημίτη και που μετακόμισαν μαζικά στη Ν.Δ του Μητσοτάκη.
Στα σήματα αυτά όμως παρεμβάλλονται επίμονα «παράσιτα» που καθιστούν αν μη τι άλλο παράταιρη τη σύνδεση του κυρίου Γιαννίτση, με το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, που διατυμπανίζει την προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας, οψέποτε χρειαστεί, μόνο με τις γνωστές και μη εξαιρετέες «λοιπές προοδευτικές δυνάμεις».
Ήδη ανέφερα στην εισαγωγή, ότι ο κ. Γιαννίτσης είναι μια προσωπικότητα με κρυστάλλινες δημόσιες απόψεις και ουσιαστικό πολιτικό αποτύπωμα.
Δεν εννοώ μόνο την απόπειρα μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού, η οποία «καταπνίγηκε» από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, από κοινού και προς όφελος του πανίσχυρου κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, που ως κόμμα ήλεγχε.
Στη δήλωση Ανδρουλάκη από το βήμα της Βουλής για την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Γιαννίτση επιχειρήθηκε εμμέσως μια συλλογική νύξη αυτοκριτικής: «Προτείναμε για την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Τάσο Γιαννίτση, που συμβολίζει την Ελλάδα της προνοητικότητας, την Ελλάδα που εάν έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει στον σωστό χρόνο πολύ πιθανόν να μην είχαμε ζήσει τη μνημονιακή καταστροφή», ανέφερε επί λέξει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Χρησιμοποιώντας τον όρο «μνημονιακή καταστροφή» φαίνεται να υιοθετεί την οπτική της συνομοταξίας του άλλοτε αντιμνημονιακού αντισυστημισμού, ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι η κρίση τα μνημόνια.
Θέση, με την οποία είναι κάθετα και οριζόντια αντίθετος ο άνθρωπος που το ΠΑΣΟΚ προτείνει για πρόεδρο.
Ο κ. Γιαννίτσης υπήρξε πρωτοπόρος και σταυροφόρος κατά του λαϊκισμού, καθώς με παρρησία έχει καταγγείλει τον συλλογικό ξέφρενο «χορό του Αγίου Βίτου» που χόρευε επί δεκαετίες η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα πριν οδηγηθούμε στα μνημόνια. Σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, το οποίο έγραψε και κυκλοφόρησε το 2013 με τίτλο «Η Ελλάδα στην Κρίση» προέτρεπε για ένα πολιτικό αφήγημα που θα τελείωνε τα «παραμυθιάσματα» τις «ιδεοληψίες», τα «δόγματα» και τα «ψεύτικα μεγάλα λόγια» που «μετέτρεψαν την Ελλάδα σε επαρχιακό μικρομάγαζο των Νοτίων Βαλκανίων». Συνόψιζε δε τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση, στην πεντάλφα: Αδράνεια, αμορφωσιά, ανορθολογισμό, απληστία, αρνητισμό.
Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι εντελώς παράλογο και παράταιρο να βάζει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στη μια πλευρά της τραμπάλας τον κύριο Τάσο Γιαννίτση και στην άλλη τους επιφανείς… προοδευτικούς εκφραστές της πεντάλφα που επέτειναν την κατάρρευση διακινδυνεύοντας και την ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας;
Δεν γνωρίζω, αν θα είχε ανταποκριθεί θετικά ο κ. Γιαννίτσης στην πρόταση της Χαριλάου Τρικούπη, σε ουδέτερο χρόνο, δηλ. πριν από την απώλεια του στενότατου φίλου του Κώστα Σημίτη.
Ενδεχομένως να την εξέλαβε ως την ευκαιρία να υποδείξει εμμέσως ξανά τον ορθό δρόμο και στο ΠΑΣΟΚ και στον αρχηγό του. Προτρέποντας γενικώς για «υπευθυνότητα και αξιοπιστία απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, υπέρβαση φοβικών συνδρόμων στην άσκηση της εξουσίας, πολιτική προνοητικότητα, ιδιαίτερα για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, ανάληψη πολιτικών ευθυνών και κόστους, αν η πραγματικότητα το απαιτεί».
