«Να φύγουν οι γύφτοι του ΠΑΣΟΚ και να αναλάβουν τη χώρα οι νοικοκύρηδες, τα δυο μεγάλα σπίτια. Η Δεξιά και η Αριστερά», είχε δηλώσει ο Διονύσης Σαββόπουλος τον καιρό του «βρώμικου 89».
Τότε δεν είχε εισχωρήσει στην Αριστερά η woke κουλτούρα και η πολιτική των ταυτοτήτων και της επιλεκτικής ευαισθησίας, που ανακάλυψε εκ των υστέρων η παραλλαγμένη Αριστερά. Ουδείς αριστερός τον κατηγόρησε για ρατσισμό και μείωση της συγκεκριμένης φυλετικής ομάδας!
Άλλωστε προείχε η κατάκτηση της εξουσίας και η ρεβάνς στο ΠΑΣΟΚ από την Αριστερά, για τα συνθήματα και τις ψήφους που τους «έκλεψε»…
Έκτοτε παρήλθαν χρόνοι πολλοί. Το ΠΑΣΟΚ πέρασε μέσα από τρικυμίες που παραλίγο να το καταποντίσουν. Έγινε αλεξικέραυνο της λαϊκής οργής για τη χρεοκοπία της χώρας, από εκείνους που διαδήλωναν με οργή για την αποφυγή του νομοσχέδιου Γιαννίτση (οι Πασόκοι πρώτοι).
Και από εκείνους που έβγαιναν στη σύνταξη με ηγεμονικές αποδοχές στα 55 τους (και δεν ήταν οι αδικημένοι του ιδιωτικού τομέα). Από τις κυρίες τους που ο μακαρίτης Κουτσόγιωργας είχε τη φαεινή ιδέα να συνταξιοδοτούνται στα 38 τους εφόσον δούλευαν στο δημόσιο και είχαν ανήλικο, ή από εκείνους που προκειμένου να ξεκοκκαλίσουν ΕΟΚικές επιδοτήσεις, τριπλασίαζαν το εμβαδόν των χωραφιών τους και τον αριθμό των κοπαδιών τους.
Φυσικά, όλοι αυτοί, και πολλοί άλλοι για πολλά άλλα, τα έκαναν με την ανοχή του ΠΑΣΟΚ πάντα. Με έναν λαϊκισμό στον οποίο υπέπεσε και η ΝΔ με το γνωστό «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά» για τους αγρότες, τις αθρόες προσλήψεις εποχής Παυλόπουλου, κ.α.
Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άλλης τάξεως. Πιο πολιτικός. Τα δύο κόμματα δεν αμφισβητούσαν το δεδομένο στάτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη είχε δομική αντίθεση και στόχευση εκ θεμελίων αλλαγής του πολιτικού συστήματος, και του πλέγματος σχέσεων και υποχρεώσεων της χώρα. Με τα γνωστά αποτελέσματα…
Και ενώ τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ περιδινίζεται σε ένα αδιανόητο, α-πολιτικό τζέρτζελο που απαξιώνει κάθε έννοια της Αριστεράς ( τη φαντασιακή έννοια που έχει ο λαός για την Αριστερά), οι «γύφτοι» του Σαββόπουλου επέζησαν. Και ου μόνον αλλά σήμερα εισέρχονται στην τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής τους εκστρατείας προκειμένου να εκλέξουν πρόεδρο, με αναπτερωμένες ελπίδες.
Η προεκλογική εκστρατεία διεξήχθη σε συνθήκες πρωτοφανούς κοσμιότητας, σχεδόν νυσταλέας, για τα ελληνικά δεδομένα, και πολύ περισσότερο τα δεδομένα του ΠΑΣΟΚ. Είναι το κόμμα που είχε το… copyright του όρου «Συντροφικά μαχαιρώματα».
Περιορίστηκαν στο ντιμπέϊτ οι υποψήφιοι με κάποιες αιχμές μεταξύ τους. Έτσι έχασε η εντυπωσιοθηρική δημοσιογραφία που αναζητεί εναγωνίως το δράμα, με τίτλους «Όλοι εναντίον όλων». Μα αν δεν έκαναν στοιχειώδη κριτική γιατί να γίνει το ντιμπέϊτ; (στην κοσμιότητα ίσως να συνέβαλε και η «παρδαλή» κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και η προφύλαξη «να μη γίνουμε σαν αυτούς»).
Κάτι βέβαια που προσπάθησε να κάνει ο Χάρης Δούκας επιτιθέμενος στον Ανδρουλάκη για δήθεν troll του που τον συκοφαντούν. Αλλά τα πυρά ήταν άσφαιρα γιατί δεν προέκυπτε κάτι τέτοιο στη δημόσια σφαίρα. Γι’ αυτό και κάποιοι συνυποψήφιοί του, με δηλώσεις του τον «μάζεψαν».
Ενδεχομένως κάποιοι υποψήφιοι, αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα που διανύουν πριν την κάλπη, να επιχειρήσουν κάποια όξυνση. Το κλίμα όμως που έχει επικρατήσει ως τώρα λειτουργεί αποτρεπτικά.
Εκείνο τελικά που κατόρθωσαν οι υποψήφιοι, ήταν να εκπέμψουν την εικόνα ενός συγκροτημένου κόμματος, με δομή, πολιτική άποψη και με δική του οντότητα στην πολιτική σκηνή, ασχέτως ποιος ασπάζεται τις απόψεις τους.
Το ζητούσε και η ωριμότητα (η κούραση μάλλον) του κόσμου, που μετά το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον επιφυλακτικός στους «σαλτιμπαγκισμούς» - βέβαια αναφερόμαστε στον κόσμο της κεντροαριστεράς, γιατί στην αλτέρα παρς εξακολουθούν να θέλγουν οι κηραλοιφές!
Η θετική ατμόσφαιρα που περιβάλει το ΠΑΣΟΚ μετά τη χρόνια κατακραυγή, τους έδωσε την ψευδαίσθηση ότι μπορούν άνετα να ξεπεράσουν τις 270.000 που ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές. Μίλησαν ακόμη και για ενδεχόμενη προσέλευση… 400 χιλιάδων.
Είθε να γίνει, αλλά τους διαφεύγει ότι αυτοί που ψήφισαν τότε ήταν οι «ορκισμένοι» Πασόκοι. Αυτοί που προσήλθαν θυμωμένοι για να υπερασπιστούν το κόμμα τους, και να απαντήσουν με αξιοπρέπεια στη γενικότερη καταφρόνια που ήταν βαλτωμένο.
Αν πάντως αυτή τη φορά προσέλθουν τόσοι όσοι ελπίζουν, θα μιλάμε για άλλο μέγεθος που θα δημιουργεί νέα δεδομένα.
