Η νίκη του Ανδρουλάκη ήταν αναμενόμενη, μετά από τα ποσοστά που έλαβε την πρώτη Κυριακή των εσωκομματικών. Ωστόσο, δεν ήταν αναμενόμενη το βράδυ των ευρωεκλογών, καθώς τέθηκε δημοσίως υπό αμφισβήτηση από στελέχη του κόμματός του. Αιτίες ήταν η στάγδην άνοδος του ΠΑΣΟΚ σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η μονομερής εσωτερική διοίκηση στο κόμμα.
Γι’ αυτό ο Ανδρουλάκης είναι case study. Στον γενικό πληθυσμό δεν τυγχάνει ιδιαίτερης αίγλης. Το αποδεικνύουν και τα αποτελέσματα των εκλογών στις οποίες βρέθηκε αρχηγός. Αλλά στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ απολαμβάνει αποδοχής!
Νίκησε στις προηγούμενες εσωτερικές εκλογές τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντρέα Λοβέρδο, και στις τωρινές την Αννα Διαμαντοπούλου και τον Παύλο Γερουλάνο. Και δεν είναι μόνη αιτία ότι ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό. Οι οργανώσεις το ΠΑΣΟΚ είναι μισοδιαλυμένες πάνω από 10ετία. Εν απουσία οργανωμένης βάσης τα εναπομείναντα στελέχη λειτουργούν τύποις κομματαρχών. Και δεν ήταν όλοι υπέρ του.
Απλώς υπάρχει η διαχρονική συναισθηματική πρόσδεση στο ΠΑΣΟΚ της μεγάλης μερίδας των πράσινων οπαδών. Ψηφίζει τα δικά της παιδιά και ο Ανδρουλάκης που βγήκε από τα σπλάχνα του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ, της προσομοιάζει. Ειδικά στην επαρχία όπου παραμένουν ζώντα τα ανθρώπινα πασοκικά δίκτυα (όχι οι οργανώσεις), ο Ανδρουλάκης είναι το δικό τους παιδί. Διακύβευμα των εκλογών δεν ήταν η πρωθυπουργησιμότητα των άλλων υποψηφίων, αλλά η διατήρηση της ταυτότητας.
Χθες δε νίκησε μόνο τον Χάρη Δούκα, για τον οποίο ισχύει η ρήση «τα μυρμήγκια όταν είναι να χαθούν, βγάζουν φτερά» (Φυσικά ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η Αθήνα μπορεί πλέον να αποκτήσει δήμαρχο…). Νίκησε ξανά και τους Παπανδρέου οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ του Δούκα, όπως και άλλα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Σαφώς η προσέλευση των ψηφοφόρων δεν ήταν ικανοποιητική, με δεδομένη την τραγελαφική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν η εκλογική διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ δεν πρόλαβε να ενσωματώσει τα αυτοκτονικά σύνδρομα του ΣΥΡΙΖΑ, οι δημοσκοπήσεις των αμέσως επόμενων μηνών θα είναι ενδεικτικές για την πορεία του κόμματος. Κατά πόσο θα αποτελέσει το αντίπαλον δέος της ΝΔ.
Παρεμπιπτόντως ο Κασσελάκης τηλεφώνησε στον Ανδρουλάκη να τον συγχαρεί και εξήρε και τις άψογες δημοκρατικέ διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ (που προφανώς πολύ τις ζήλεψε με αυτά που τραβάει).
Με τη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων άρχισαν οι - σωστές - συμβουλές δημοσιολόγων, δημοσιογράφων, αναλυτών και πολιτικών επιστημόνων στα τηλεπαράθυρα, ότι θα πρέπει να κάνει άνοιγμα στους εσωκομματικούς του αντιπάλους.
Να τους συμπεριλάβει σε ένα ευρύ επιτελικό όργανο, το οποίο πέραν του προγράμματος θα συνδιαμορφώνει τόσο την καθημερινή πολιτική. Τις θέσεις που θα παίρνει στα προβλήματα που θέτει η επικαιρότητα ή οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες, όπου κατά το παρελθόν οι αποφάσεις Ανδρουλάκη βρέθηκαν σε αναντιστοιχία με κεντρικά στελέχη αλλά και τη λαϊκή του βάση (π.χ. μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια).
Ευκταίον μεν αλλά οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Στην προηγούμενη θητεία του δεν ήταν καθόλου μεγάθυμος και συμπεριληπτικός. Περιχαρακώθηκε από δικούς του ανθρώπους, από παλιούς ή πρόσφατους φίλους του, που τους ανέδειξε σε στελέχη και τους περιέβαλλε με αξιώματα. Αντιθέτως κυνήγησε και υπονόμευσε, όσα στελέχη δεν ήταν «δικά» του. Και πολύ περισσότερο τα στελέχη που στήριξαν τον Αντρέα Λοβέρδο.
Μεγαλωμένος στους στενούς διαδρόμους της ΠΑΣΠ της παρακμής, φέρθηκε σαν κοντόθωρος αρχηγός σέχτας, που ήθελε ένα περίκλειστο ΠΑΣΟΚ το οποίο θα ήλεγχε απόλυτα. Και το ήλεγχε. Μόνο που αυτός ο έλεγχος κατέληγε σε ατελέσφορα εκλογικά αποτελέσματα. Συνέβαλε βεβαίως τα μέγιστα και η θαμπή ηγετική του εικόνα.
Πλέον έχει ισχυρή νομιμοποίηση στην ηγεσία, έως τις επόμενες εκλογές, όπου θα δοκιμαστεί δεινώς. Οι απαιτήσεις θα είναι αυξημένες και θα είναι η τελευταία του ευκαιρία. Το όριο έθεσε ο ίδιος. Νίκη στις επόμενες εκλογές. Οψόμεθα…
