Το ΠΑΣΟΚ λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά… προς τη δόξα τραβά! Εντάξει, χιουμοριστική η προσέγγιση, αλλά εμπεριέχει ψήγματα αληθείας, όσον αφορά τουλάχιστον την ανθεκτικότητά του. Πάντα εκεί που θεωρείται τελειωμένο κάτι συμβαίνει και «νάτο πετιέται». Κάτι σαν οικείο λαϊκό σήριαλ που το βαρέθηκε ο θεατής, αλλά αρκεί μια κίνηση ενός εκ των πρωταγωνιστών για να ενδιαφερθεί εκ νέου για τη συνέχεια.
Αρκούσε η ξαφνική εκδήλωση συμμετοχής του Γιώργου Παπανδρέου μετά την αποχώρηση της Φώφης, για να ξαναδώσει σασπένς σε μια τυπική εκλογική διαδικασία έξι υποψηφίων, που ως τότε απασχολούσε μόνο τους εναπομείναντες πασόκους. Οι οποίοι να πούμε δείχνουν πρωτοφανή ανθεκτικότητα και προσήλωση στο κόμμα τους, παρόλα όσα πέρασε και πέρασαν μαζί του.
Η ξαφνική είσοδός του στην ανταγωνιστική προεδρική διαδικασία, ξέφυγε από το πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρύτερη κοινής γνώμης, αφύπνισε τα ΜΜΕ και κάλυψε τη δημόσια συζήτηση.
Σαφώς είναι προσωπικότητα του προσώπου με όλα τα αντιφατικά που κουβαλά, τις μοντέρνες ιδέες, την αντισυμβατική συμπεριφορά, τα χόμπι που γίνονται ενίοτε στόχος ειρωνικής απαξίωσης, ή την αστοχία χειρισμών που επέδειξε στα δύσκολα.
Είναι όμως και ο μύθος του ονόματος, οι προπάτορες που χάραξαν ιστορία, που συγκίνησαν τμήματα λαού - όλα τα ανωτέρω ως ένα πακέτο, έκαναν το ηλεκτρονικό σύστημα για την υποστήριξη της υποψηφιότητας, του να κρασάρει από τη μαζική είσοδο υποστηρικτών του, και να μαζέψει σε λίγες μόνο ώρες 20.000 υπογραφές.
Ωστόσο, το ξαφνικό ενδιαφέρον για τις εσωκομματικές εκλογές ΚΙΝΑΛ, σημαίνει κατά την ταπεινή μας γνώμη και κάτι άλλο: Την ωρίμανση των καιρών, καθώς το πολιτικό σκηνικό είχε παγώσει. Διάγουμε δύο χρόνια τώρα μια αμετάλλαχτη κατάσταση. Υπεροχή της ΝΔ και του Μητσοτάκη, καθώς χάνουν μεν αλλά πολύ αργόσυρτα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Τον ΣΥΡΙΖΑ καθηλωμένο και ανήμπορο, παγιδευμένο στον βαθύ εαυτό του, να μην έλκει νέους «πελάτες» καθώς δεν διαπνέεται από την υπευθυνότητα κόμματος εξουσίας.
Χαρακτηριστική η στάση του στο θέμα της Ελληνογαλλικής αλλά και της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας, με τον Αμερικανό πρέσβη Τζέφρι Πάιατ να δηλώνει έκπληκτος, μα «η αναγέννηση των αμυντικών σχέσεων Ελλάδας-ΗΠΑ ξεκίνησε πραγματικά κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ»!
Πώς με τέτοια ανεύθυνη και κυρίως αντιθετική συμπεριφορά έναντι των δικών του επιλογών, να τους εμπιστευθεί ο κόσμος για αυριανή διακυβέρνηση; Έγινε μια φορά υπό το σοκ των μνημονίων. Τελείωσε και δεν έχουν την ωριμότητα να το κατανοήσουν.
Εκείνο πάντως που έχουν κατανοήσει υπό την αλήθεια των αριθμών, είναι ότι δεν μπορούν να αλώσουν άλλο το ΚΙΝΑΛ . Γι΄ αυτό η εχθροπάθεια απέναντι στους «Γερμανοτσολιάδες» έγινε στη συνέχεια ειρωνική απαξίωση στο μικρό ΚΙΝΑΛ, και τώρα τελευταία έχουν αρχίσει να κατανοούν ότι το κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης διαθέτει έναν σκληρό πυρήνα, που όχι μόνο δεν δελεάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τρέφει απαξιωτικά
αισθήματα προς αυτόν.
Έκπληκτος έμεινε π.χ. όποιος διάβασε τον απολογισμό για τα 40 χρόνια από την έλευση της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, του… πρώην «Συμβούλου Στρατηγικού Σχεδιασμού» του Τσίπρα, του γνωστού Νίκου Καρανίκα! Εντάξει θα πείτε δεν πρόκειται για κάποια προσωπικότητα βάρους. Σύμφωνοι.
Όμως ακόμη και μη εντεταλμένος από τον Τσίπρα να ήταν, ακόμη και ως δική του πρωτοβουλία να τα έγραψε, δείχνει την τεράστια αλλαγή κλίματος απέναντι ΚΙΝΑΛ. Κατά τον Καρανίκα λοιπόν το ΠΑΣΟΚ έκανε «τολμηρές μεταρρυθμίσεις υπέρ της δημοκρατίας, της κοινωνίας, και συγκεκριμένα του εργατικού κινήματος»! Τις απαριθμεί, και θα αναφέρουμε λίγες ενδεικτικά: Δημιουργία του ΕΣΥ, Αγροτική σύνταξη, Πενθήμερη
εργασία, Κατοχύρωση Συνδικαλισμού, αναγνώριση Εθνικής Αντίστασης, επιστροφή στην Ελλάδα των προσφύγων του Δημοκρατικού Στρατού, Νομιμοποίηση αμβλώσεων, Νομιμοποίηση πολιτικού γάμου, Συναινετικού διαζυγίου και κλπ, κλπ.
Δεν έχει σημασία αν σε κάποια από αυτά ο αναγνώστης διαφωνεί, ή αν κάποια άλλα εκφυλίστηκαν ενώ ξεκίνησαν ως ωραίες ιδέες. Δεν συζητάμε επί της ουσίας των μέτρων, αλλά επί αλλαγής συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ. Η εχθροπάθεια, η ειρωνεία, η απαξίωση μετατράπηκαν σε τεμενάδες!
Η στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το σημείο τριβής, αν όχι η δαμόκλειος σπάθη των υποψηφίων. Ο Αντρέας Λοβέρδος δήλωσε χθες ότι η δική του υποψηφιότητα «θα καταστρέψει κάθε σενάριο που λανσάρεται ως δήθεν προοδευτική κυβέρνηση ΚΙΝΑΛ – ΣΥΡΙΖΑ, και ίσως Βαρουφάκη». Ευθεία η αιχμή στον στόχο της «προοδευτικής διακυβέρνησης» του Γιώργου Παπανδρέου.
Δεν είναι απλό θέμα συμμαχιών. Είναι θέμα στρατηγικού προσανατολισμού του κόμματος υπό τον νέο Πρόεδρο.
