Η κυβέρνηση προσέρχεται προετοιμασμένη στην κοινοβουλευτική διαδικασία για την συζήτηση και ψήφιση του προϋπολογισμού του 2025. Στις αποσκευές της, υπάρχει η αναβάθμιση της προηγούμενης Παρασκευής από τον οίκο Scope, η έγκριση από την Κομισιόν αλλά και από το Eurogroup του προϋπολογισμού (μόλις 8 χώρες της Ευρωζώνης το κατάφεραν αυτό) αλλά και αυτά καθ’ αυτά τα βασικά μεγέθη: ανάπτυξη από τους υψηλότερους της ευρωζώνης, πρωτογενή πλεονάσματα από τα υψηλότερα στην Ευρώπη παρά την εισαγωγή μέτρων στήριξης 1,1 δις. ευρώ στον προϋπολογισμό αλλά και μια αξιοπρόσεκτη μείωση της αναλογίας του χρέους ως προς το ΑΕΠ όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας (σ.σ εδώ εξακολουθούμε να υποβιβάζουμε τη σημασία αυτών των δεικτών) αλλά κυρίως στο εξωτερικό.
Και θα περάσει η κυβέρνηση… ατσαλάκωτη από αυτή τη διαδικασία; Αυτό που αναμένεται είναι ότι το βάρος της κριτικής από την αντιπολίτευση δεν θα πέσει στον κρατικό αλλά στον… οικογενειακό προϋπολογισμό. Θα αναδειχτεί το πρόβλημα της ακρίβειας, το στεγαστικό που εξακολουθεί να διογκώνεται, τη ζήτημα των τραπεζών που μπορεί να μην «χτυπάει» καίρια τον οικογενειακό προϋπολογισμό (σ.σ τι μερίδιο των μηνιαίων δαπανών μας αφορά στις προμήθειες) χτυπάει όμως έντονα στο… συναίσθημα αλλά και σειρά άλλων προβλημάτων καθημερινότητας με κυρίαρχο το ύψος των μισθών.
Εκεί, είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να επαναλάβει το επιχείρημα ότι παρά την πρόοδο, το ζήτημα παραμένει. Ο δημόσιος υπάλληλος το 2025 θα πάρει αύξηση μικρότερη του πληθωρισμού ενώ το ίδιο θα γίνει και με την πλειοψηφία των συνταξιούχων. Στον ιδιωτικό τομέα, θα θωρακιστούν οι δικαιούχοι του κατώτατου μισθού αλλά για τους υπόλοιπους που είναι και η πλειοψηφία, θα χρειαστεί να υπάρξει σημαντική πρόοδος στο θέμα των συλλογικών συμβάσεων κάτι που προς το παρόν δεν φαίνεται στην έκταση που απαιτείται.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι αν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Το οικονομικό επιτελείο θα περιχαρακωθεί πίσω από το επιχείρημα ότι γίνονται βήματα προόδου σε όλες τις κατευθύνσεις. Αυξάνονται οι μισθοί ίσως όχι όσο χρειάζεται. Αυξάνονται οι αμυντικές δαπάνες κάτι που σημαίνει ότι δεν μπλέκουμε με τη σύγκρουση που έρχεται στους κόλπους του ΝΑΤΟ για το ποιος πληρώνει τις υποχρεώσεις του και ποιος όχι. Μειώνονται φόροι και ας μην είναι αυτοί που ζητάει η αντιπολίτευση ενώ υπάρχουν μέτρα για το στεγαστικό με κυριότερο τη νέα γενιά των επιδοτούμενων δανείων.
Έκπληξη που θα αλλάζει τα βασικά δημοσιονομικά μεγέθη δεν αναμαίνεται καθώς θα ήταν «τρέλα» αυτή τη στιγμή να διαταραχθεί η καλή εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Αυτό που μπορεί να ακουστεί με μεγαλύτερη ένταση, είναι η προοπτική περαιτέρω μείωσης των φορολογικών βαρών μέσα στην επόμενη 2ετία, υπό την προϋποθέσεη ότι θα αποδώσουν τα μέτρα καταπολέμησης της φοροδιαφυγής.
Θα είναι σαφής - αυτό αναμένεται - η διάθεση του πρωθυπουργού να δείξει ότι η κυβέρνησή του προωθεί σχέδιο ενίσχυσης της «μεσαίας τάξης» και των «νοικοκυραίων» αυτής της χώρας χωρίς όμως να θέσει σε κίνδυνο της κατακτήσεις των τελευταίων ετών που είναι αρκετές.
