Του Γιάννη Σιδέρη
ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ έδωσαν θετική ψήφο στο φορολογικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Λογικό, αφού οι διατάξεις ήταν ευνοϊκές, η κυβέρνηση φρέσκια 20 ημερών, και δεν θα είχαν λόγο να αρνηθούν. Άξιο αναφοράς δεν κάνει το γεγονός η θετική ψήφος, αλλά η έλλειψη θριαμβολογιών εκ μέρους της κυβέρνησης.
Είναι πρόσφατη η εικόνα εξουσιαστικού ηγεμονισμού και ανυπόφορου κομπασμού του Αλέξη Τσίπρα, να απευθύνεται στην αντιπολίτευση για νομοσχέδια που αυτή δεν θα μπορούσε να μην ψηφίσει, αν δεν ήθελε να καταλήξει σε αυτοχειριασμό. Βλέπαμε και ακούγαμε τον Τσίπρα να λέει χαιρέκακα «θα κάνουμε ονομαστική ψηφοφορία και θα σας βλέπουμε να τα ψηφίζετε ένα-ένα».
Όταν φέρνεις ένα φιλολαϊκό νομοσχέδιο που αφορά μείωση φόρων, κοινωνικό επίδομα, έκτακτο επίδομα κλπ, η αντιπολίτευση εκ των πραγμάτων γίνεται αιχμάλωτός σου. Θα σε ακολουθήσει αναγκαστικώς. Όμως ο χειρισμός, η μεγαθυμία, η σοβαρότητα απέναντί της, είναι πολιτισμικό - πολιτικό σήμα κατατεθέν. Σηματοδοτεί ήθος, αφού στην πολιτική το ύφος είναι ήθος. Και ο κ. Τσίπρας απέτυχε και σε αυτό. Εξέπεμπε εικόνα αλαζονικής εχθροπάθειας. Αγαπήθηκε αυτή η συμπεριφορά του από τους οπαδούς του, αλλά τον έκανε αντιπαθή σε μεγάλα τμήματα του λαού. Το πλήρωσε και αυτό!
Εν τω μεταξύ άρχισε πάλι ο θόρυβος για τους μετακλητούς, ενώ οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Οι μετακλητοί της ΝΔ σαφώς είναι λιγότεροι από του αντίστοιχους του ΣΥΡΙΖΑ, όμως δεν είναι το μείζον. Ο γράφων ήταν ίσως ο μόνος που είχε θεωρήσει «περί όνου σκιάς» την μαζική καταγγελία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ για τους μετακλητούς του.
Στα πολιτικά γραφεία, όπου απαιτείται ένα μίνιμουμ εμπιστοσύνης, εχεμύθειας,και σύμπτωση πολιτικών στόχων μεταξύ του πολιτικού προσώπου και των συνεργατών του, δεν προσλαμβάνεις ασχέτους από το ΑΣΕΠ (άλλωστε οι συνεργάτες αυτοί εγκαταλείπουν τη θέση μαζί με το πολιτικό πρόσωπο).
Το αν οι μετακλητοί έχουν τα απαιτούμενα μορφωτικά και διοικητικά προσόντα, αυτό αφορά κυρίως τους υπουργούς, αφού η αξία των συνεργατών θα αντανακλάσει στο δικό τους έργο.
Εξ΄ ου και με αφορμή σχετικό θόρυβο, έγραφα εδώ τον Μάιο του 2015 με τίτλο «Ε, όχι και ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε το κράτος» : «Ένα κόμμα που πριν 4 χρόνια βρισκόταν στο 4%, που σχεδόν ήρθε από το πουθενά, έχει ανάγκη να πληρώσει τις πολιτικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού. Γενικοί Γραμματείς και σύμβουλοι, που θα πλαισιώνουν και θα υπηρετούν το έργο του εκάστοτε υπουργού. Σε αυτή τη φάση βρίσκεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα κριθεί στην πορεία του χρόνου από την επάρκεια του πολιτικού προσωπικού (…) Επίσης είναι κατανοητό και δικαιολογητέο, ότι τα υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη θα επιλέξουν συγγενείς για να πληρώσουν θέσεις που απαιτούν μυστικότητα» (θέσεις διευθυντών των γραφείων του ή γραμματέων τους).
Ενα χρόνο αργότερα, τον Μάιο του 2016, με αφορμή τον σάλο που είχε ξεσπάσει για τον Σύμβουλο «Στρατηγικού Σχεδιασμού», Νίκο Καρανίκα, έγραφα επίσης: «Να μην θεωρεί ο κ. Τσίπρας ότι επειδή, αντί για στιβαρό γραφείο Πρωθυπουργού, δημιουργεί μια νέα αυλή θαυμάτων, ο λαός θα είναι επιεικής. Τώρα που βρίσκεται ακόμη ψηλά, νιώθει ίσως μόνιμος και άτρωτος, ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και λογαριασμό να μη δίνει. Δυστυχώς για τον ίδιο, στο τέλος όλοι δίνουν λογαριασμό και πολλοί Πρωθυπουργοί πλήρωσαν βαρύ τίμημα, όχι μόνο για τη διακυβέρνηση, αλλά για τις επιλογές των συνεργατών τους. Μια ματιά στην ιστορία θα τον πείσει. Εκεί που θα περίμενε κανείς την αριστερά να κάνει τον λαό να τρίβει τα μάτια του αξιοποιώντας τα καλύτερα μυαλά, βλέπει ότι όλα ήταν πλάνη».
Εκ του ανωτέρω φαίνεται ότι η στήλη δεν ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση γιατί «στρατολογούσε» μετακλητούς. Το θεωρούσαμε δεδομένο και αναγκαίο με βάση τις υπηρεσιακές αναγκαιότητες. Η ένστασή μας ήταν στην ποιότητα, αφού αυτή επιδρά στο κυβερνητικό έργο. Νομίζουμε ότι το αποτέλεσμα δεν μας διέψευσε.
Γι αυτό ας σταματήσει η ανόητη διαμάχη για τους μετακλητούς. Η χώρα έχει σοβαρότερα προβλήματα.
