Ο Νίκος Ανδρουλάκης επιχείρησε να διαπεράσει το φαντεζί πλαίσιο του αεικίνητου, εκκωφαντικού, αλλά όχι ιδιαίτερα αποτελεσματικού μπιζιμποντισμού του Κασσελάκη.
Χθες συναντήθηκε και συνομίλησε με νέους. Προσέδωσε τέτοια σημασία στη συνάντηση ώστε το ΠΑΣΟΚ ζήτησε τη διακαναλική της κάλυψη, ως έχει δικαίωμα εκ της νομοθετικής πρόβλεψης.
Η συζήτηση ξεκίνησε με αυτό που θεωρεί ως επιτυχία του, την τροποποίηση των ορίων για την παροχή της Gilden Visa, αν και είχε προτείνει την κατάργηση της. Πάντως εισακούστηκε από την κυβέρνηση εν μέρει, κατά παραδοχή και του Μητσοτάκη.
Παράλληλα ευνοϊκά ακούστηκε από τον λαό η θέση του για πρόγραμμα δημιουργίας 150.000 κοινωνικών κατοικιών οι οποίες θα αποδίδονταν σε νέα ζευγάρια. Ο αριθμός είναι θηριώδης, μάλλον ακατόρθωτος, ωστόσο ήταν μια πρόταση που θα μπορούσε να κοινοποιηθεί με θετική απήχηση στη νεολαία.
Ενδεικτικά τα ανωτέρω, για το πως θα μπορούσε η επικοινωνιακή πολιτική του ΠΑΣΟΚ να αγγίξει την εκλογική βάση. Το ίδιο και άλλες προτάσεις που συζητήθηκαν, για τη νησιωτικότητα, την ενεργειακή και φορολογική πολιτική, την Υγεία, κλπ.
Ήταν προτάσεις που θα μπορούσαν να κατανοηθούν από το ορθολογικό τμήμα της εκλογικής βάσης. Το τμήμα που θα μπορούσε να αφαιμάξει εκλογικά, έστω και λίγο, τη ΝΔ. Να της αποσπάσει εκείνους τους ψηφοφόρους που δεν της ανήκουν ιδεολογικά, αλλά την ψηφίζουν με αμυντική πρόθεση: Να μην επανέλθει ο καταστροφικός ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Όμως αυτά απαιτούσαν σοβαρότητα λόγου, και όχι θεατρικά οργίλο ύφος. Ύφος που ταίριαζε στον Τσίπρα την εποχή της βίαιης πτώχευσης και των πλατειών της αγανάκτησης. Αλλά εκείνη η εποχή παρήλθε μέσα από τα συντρίμμια της αντιμνημονιακής υστερίας με τα προδομένο δημοψήφισμα και το νέο μνημόνιο, αναδύοντας μια κοινωνική ωριμότητα.
Αυτό ήταν το οικείο εν δυνάμει ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ, και όχι η αυριανική πτέρυγα που κατέπλευσε και αγκιστρώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα εν δυνάμει ακροατήριο και πηγή εμπλουτισμού στελεχών θα μπορούσαν να ήταν αξιόλογες κοινωνικές προσωπικότητες, που θα εμπλούτιζαν τις προτάσεις του με νέες τεκμηριωμένες ιδέες. Κάτι που επιχειρεί ο Κασσελάκης, ασχέτως αν η προσωπικότητά του δεν ελκύει πρόσωπα της εμβέλειας που αναφέρουμε.
Φευ! Ο Ανδρουλάκης, βιωματικά αντιδεξιός και παλαιοκομματικά αντιμητσοτακικός (μια κληρονομημένη διαμάχη που αφορά πλέον τους οπαδούς τρίτης ηλικίας), αναλώθηκε στην αέναη καταγγελία και με θυμωμένο ύφος, ευελπιστώντας ότι έτσι θα επιστρέψουν σπίτι οι «άσωτοι» φαν του Αλέξη.
Παράλληλα τον πρώτο καιρό της γνωριμίας του με τον λαό, τότε που οι προσδοκίες είχαν αναπτερωθεί και ανέβαζαν το ΠΑΣΟΚ στο 18%, επιδόθηκε μονομανιακά στο θέμα της παρακολούθησής του. Ο κόσμος αντί να ακούσει προτάσεις από το νέο αρχηγό, άκουγε «κλαψουρίσματα».
Δεν είχε καταλάβει και τη δυσμενή συγκυρία. Δύο ευρωβουλευτές είχε το ΠΑΣΟΚ, η μία καταγγέλθηκε ως μπλεγμένη σε οικονομικό σκάνδαλο των Βρυξελλών. Ο κόσμος θεώρησε φυσική την παρακολούθησή του, για ενδεχόμενη εμπλοκή του (ασχέτως του πραγματικού λόγου παρακολούθησης).
Γι' αυτό δεν επείσθη από τις οιμωγές ότι πλήττεται η δημοκρατική νομιμότητα και παραβιάζονται τα προσωπικά του δεδομένα. Και ούτε φυσικά επείσθη ότι τον παρακολουθούσαν ως αναμενόμενο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν ως αουτσάιντερ.
Δεν ήθελε και νέες προσωπικότητες κύρους στο ΠΑΣΟΚ, παρότι ήταν το κόμμα που θα μπορούσε να τις προσελκύσει. Δέσμιος της οργανωτικής λογικής ελέγχου του κόμματος που κληρονόμησε από την ΠΑΣΠ, εξοβέλισε με ποικίλους τρόπους όσους δεν ήταν δικοί του, και κυρίως όσους στήριξαν τον Αντρέα Λοβέρδο. Μέχρι που στο τέλος ανάγκασε και τον ίδιον να φύγει!
Έγινε το αντίθετο από ό,τι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η «Νέα Αριστερά» έφυγε οικεία βουλήσει από τον Κασσελάκη. Ο Ανδρουλάκης τους έδιωξε. Ήθελε ένα περίκλειστο κόμμα με το ίδιο αδιαμφισβήτητο. Εξ ου και σε καίριες θέσεις τοποθέτησε φίλους του.
Μόνο που δεν είμαστε στη δεκαετία του 70 και του 80. Τα περίκλειστα κόμματα γίνονται περίκλειστα και σε ψηφοφόρους. Το ξέρει ο Μητσοτάκης, γι’ αυτό και δέχεται τόσους πρώην Πασόκους ή Ποταμίσιους, και ας δυσαρεστούνται οι πούροι δεξιοί. Με αυτούς μόνο, δεν θα έβλεπε εξουσία.
