Τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου απέδειξαν ότι τα παλιά κομματικά και παραδοσιακά ιδεολογικά στεγανά έχουν καταρρεύσει και όσοι επένδυσαν στην ανάσυρση φοβικών συνδρόμων και φαντασμάτων του παρελθόντος απέτυχαν οικτρά.
Η ΝΔ και προσωπικά ο κ.Μητσοτάκης υιοθέτησε με επιμονή και προσήλωση από την πρώτη στιγμή μια προεκλογική τακτική στηριγμένη στην αισιοδοξία, την σταθερότητα και την προοπτική. Πιάνοντας τον σφυγμό της κοινωνίας ανταποκρίθηκε στη βαθιά προσδοκία των πολιτών μετά από 13 χρόνια στο βαθύ και σκοτεινό τούνελ των μνημονίων, της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης, προβάλλοντας σχέδιο και προοπτική.
Απέναντι σε μια καταστροφολογία, σε μηδενισμό και πλήρη σύγχυση σχετικά με το μέλλον. Και μια ρητορική που κοίταζε στο παρελθόν το οποίο φυσικά λησμόνησαν ότι περιλάμβανε και την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Οι πολίτες που ένοιωσαν στην διάρκεια των δυο μεγάλων κρίσεων ότι η Πολιτεία δεν τους άφησε στην τύχη τους αναπόφευκτα έκαναν συγκρίσεις με την περίοδο του κλεισίματος των Τραπεζών, του τρίτου μνημονίου, της υπερφορολόγησης, της Βαβέλ θέσεων και πολιτικών.
Σήμερα το μεγάλο asset του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλ.Τσίπρας γίνεται και το μεγάλο βαρίδι του. Χωρίς τον ίδιο στην ηγεσία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί εύκολα να επιβιώσει ειδικά μάλιστα μπροστά σε μια μεγάλη μάχη και μια ακόμη πιο δύσκολη κοινοβουλευτική θητεία στην αντιπολίτευση με κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όσο όμως παραμένει ο κ.Τσίπρας τόσο αναπαράγονται οι προσωπικές αντιπαραθέσεις, τόσο επαναλαμβάνονται τα αδιέξοδα, καθώς ότι δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αλλάξει από το 2019 είναι προφανές ότι δεν μπορεί να τα αλλάξει ούτε τώρα μετά την βαριά ήττα.
Ακόμη και η τωρινή συζήτηση «να βρούμε ένα άλλο αφήγημα για τις είκοσι μέρες που απέμειναν», μόνο ως απόπειρα εξαπάτησης της κοινής γνώμης και των ψηφοφόρων μπορεί να εκληφθεί…
Κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας που έκανε το θαύμα μετατροπής του κόμματος του 4% σε κυβερνητικό κόμμα, αλλά ήταν απλώς το καβάλημα πάνω στο κύμα της οργής και της απελπισίας το 2010, πουλώντας ψεύτικα όνειρα και υποσχέσεις. Όλοι έπεισαν τους εαυτούς τους ότι αρκεί απλώς να εμφανιστεί ο Αλέξης και θα ανατρέψει το παιγνίδι. Θα παίρνει τα ματς από τα αποδυτήρια. Όμως η ζωή δεν ακολουθεί τις δικές τους εμμονές και ιδεοληψίες και έτσι ήρθε το ξεφούσκωμα…
Και τώρα όχι μόνο ανοίγει συζήτηση για αλλαγή ηγεσίας, αλλά ακόμη χειρότερα για τοποθέτηση Διευθυντηρίου (όπως πρότεινε ο Παπαδημούλης) για την επιτροπεία του μέχρι τώρα αδιαμφισβήτητου αρχηγού.
Τώρα ενώ όλοι πριν τις εκλογές προέβλεπαν την αγωνιώδη προσπάθεια του Ν.Ανδρουλάκη να μην συνθλιβεί το ΠΑΣΟΚ μεταξύ των δυο εκλογών, οι όροι έχουν αντιστραφεί. Είναι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να δώσουν την μάχη για να μην υποστούν νέα μείωση ποσοστών είτε με την αποχή απογοητευμένων ψηφοφόρων είτε με τον επαναπατρισμό πασοκογενών ψηφοφόρων στο ΠΑΣΟΚ.
Ο παράλληλος κόσμος που ζούσε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε καν να διαβάσει την ίδια την νεολαία, θεωρώντας ότι «Νεολαία» είναι οι μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές νέοι οπαδοί του κόμματος, εκείνοι που έκτιζαν τους καθηγητές στο γραφείο τους, εκείνοι που έκαναν τις καταλήψεις, εκείνοι που αποτελούσαν την πρώτη γραμμή σε κάθε κίνηση «ανατροπής» των επιλογών της εκλεγμένης κυβέρνησης. Ζούσαν ακόμη τον μύθο της μεταχουντικής ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας. Κι όμως η νεολαία έχει γυρίσει σελίδα. Θέλει να κοιτάξει όχι τα μεταεμφυλιοπολεμικά πάθη ούτε τα μεταπολιτευτικά συνθήματα, αλλά θέλει να δει μέλλον και προοπτική. Καλές σπουδές, σύγχρονα πανεπιστήμια, καλές δουλειές…
Το επιχείρημα στο οποίο αναζητά λόγο ύπαρξης ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να «υψώσουμε ανάχωμα αντιπολίτευσης απέναντι σε μια παντοκρατορία Μητσοτάκη». Καταρχήν δεν αντιλαμβάνονται ότι η «αντιπολίτευση που άσκησαν ακόμη και σε πεδία προνομιακά, όπως οι υποκλοπές και τα Τέμπη, απέτυχε παταγωδώς και ότι η απόρριψη κάθε, ακόμη και θετικού μέτρου ,κάθε μεταρρύθμισης προκάλεσαν το τσουνάμι της 21ης Μαΐου. Και το ερώτημα φυσικά είναι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την αποκλειστικότητα στην άσκηση αντιπολίτευσης, όταν το ίδιο τουλάχιστον μπορεί να διεκδικήσει και το ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη είναι προφανές ότι η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη που προέκυψε στις κάλπες του Μαΐου δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αποτυπωθεί και σε μια τόσο «ανεξέλεγκτη» κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εκτός εάν έτσι ο λαός αποφασίσει. Με τα σημερινά δεδομένα η νέα κυβέρνηση θα έχει μοναδικό αντίπαλο τον εαυτό της
Οι κάλπες της 25ης Ιουνίου θα είναι άδειες όπως πολύ σωστά λέχθηκε, είναι μια νέα εκλογική μάχη. Όμως εκτός ίσως από τον πρόεδρο της ΝΙΚΗΣ ή τον κ.Βελόπουλο, κανείς δεν πιστεύει σε θαύματα.
ΥΓ. «Παραπλανηθείς» λαός δεν υπάρχει. Όταν χάνουμε δεν αλλάζουμε λαό, μυαλά αλλάζουμε. (εάν υπάρχει αυτή η δυνατότητα)…
