«Είμαστε συμμαχία του αλλιώς» είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης, επανεκλεγείς στην προεδρία του προσωπικού του κόμματος. Προσωπικού όχι μόνο γιατί ο ίδιος το ίδρυσε και το σφράγισε με την παρουσία του, αλλά και γιατί εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να υπάρξει ανταγωνιστής. Αφενός τον απέτρεπε η τηλεοπτική δημοφιλία του αρχηγού, αφετέρου η έλλειψη αρθρωμένων καταστατικών διαδικασιών, που δεν ευνόησαν την ανάπτυξη και ανάδειξη πολιτικού στελεχικού δυναμικού. Όσοι υπάρχουν ως επώνυμα στελέχη, ήταν έτοιμοι από άλλους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους.
Ένα κόμμα που έμοιαζε να εισέρχεται στην πολική ζωή σαν ορμητικό ποτάμι με το 6,6% των ευρωεκλογών του 14 και το 6,05% των πρώτων εκλογών του 15, κύλισε στην συνέχεια νωχελικά σαν αβαθές ρυάκι, όπου σε διακλάδωση, σε κάθε αλλαγή κοίτης, έχανε ποσότητα, κοντεύοντας να καταντήσει ξεροπόταμο.
Και ήταν πολλές οι αλλαγές κοίτης, κατά την συγκυριακή και αλλοπρόσαλλη χαρτογράφηση που έκανε ο αρχηγός. Αρχικά επίδοξος συγκυβερνήτης του Τσίπρα, που έμεινε ανώφελα στην αναμονή, ενώ ως αντίτιμο παρείχε την υποτονική κριτική προς την καταστροφική πολιτική του πρώτου εξαμήνου. Στην συνέχεια αφελής, επίδοξος αρχηγέτης του ΚΙΝΑΛ. Αφελής γιατί «Νόμισε ότι θα τους πάρει το κόμμα», όπως έχει πει είπε ο Ψαριανός, και γιατί δεν κατανόησε το πασιφανές: Ότι στο εναπομείναν ΠΑΣΟΚ ούτε ο Τσίπρας θα είχε τύχη, παρότι γοήτευσε το υπόλοιπο κόμμα που αποσκίρτησε. Μόνο κάποιος που θα ανήκε στη φυλή ΠΑΣΟΚ θα το κατόρθωνε, απλούστατα γιατί αυτόν θα αναγνώριζε ως φυσική της ηγεσία η βάση. Ταυτοχρόνως και ανεπίγνωστος στην έπαρσή του. Αφού δεν πήρε το κόμμα, όπως νόμιζε ότι του άξιζε, διάλεξε την έξοδο
Χθες περιέγραψε εφτά σημεία που θα καθορίσουν τις μετεκλογικές συνεργασίες, γενικόλογα στην πλειοψηφία τους, που δεν αποτελούν και περιοριστικούς όρους.
Αφορούν την πλήρη αποκομματικοποίηση του κράτους (όλοι θα έλεγαν ναι), την ανάδειξη της μεσαίας τάξης σε κεντρική λεωφόρο ανάπτυξης (τόσο γενικό…), την σύγχρονη ανοιχτή Παιδεία χωρίς τις ιδεοληψίες του περασμένου αιώνα (γιατί δε λένε ναι στα μη κρατικά πανεπιστήμια και το καλύπτουν με φραστικές περικοκλάδες;), τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς εκπτώσεις, (με βάση τις εκπεφρασμένες διαχρονικά ευαισθησίες του Ποταμιού, θα μπορούσε κάποιος να διαπράξει την προβοκάτσια, ρωτώντας: και των Ελλήνων;), την προστασία της γης, τη θάλασσας, των ζώων ως ιστορική μας υποχρέωση, και τη διαγενεακή δικαιοσύνη (πως θα υπάρξει αν δεν μικρύνουν οι συντάξεις;)
Η γενικόλογη διατύπωση δεν επιτρέπει προγραμματική κριτική. Το Ποτάμι προσανατολίζεται ως κεντρική του επιλογή για τις επόμενες εκλογές να λανσάρει το σκεπτικό της «χρήσιμης ψήφου», μιας ψήφου που θα αποτελέσει αντίβαρο στην αλαζονεία της εξουσίας και τον συντηρητισμό του πρώτου κόμματος, με το οποίο είναι ανοιχτό σε συνεργασία - δηλαδή τη ΝΔ.
Το Ποτάμι είναι ισχνό, δεν αξίζει σκληρής κριτικής, όπως δεν άξιζε και ο Συνασπισμός της Δαμανάκη όταν το ''93 βγήκε εκτός Βουλής. Αλλά ενώ η δημοσιογραφική πέννα είναι χλιαρή στην κριτική της, έστω κι αν χαμογελά συγκαταβατικά διαβάζοντας τα γενναία του Σταύρου «Το Κίνημα που ποτέ δεν βολεύτηκε με την ακινησία», στελέχη του κόμματος αμέσως μετά το συνέδριο, π.χ. Μίλτος Κύρκος, σάρκαζαν στα κοινωνικά δίκτυα τις προτάσεις συναδέλφων τους για τις μελλοντικές συνεργασίες (τι έκαναν δυο μέρες στο συνέδριο; Δεν τα είπαν; Δεν τέθηκαν σε ψηφοφορία; Δεν πάρθηκε απόφαση; Τι νόημα είχε ο περαιτέρω απορριπτικός σαρκαστικός σχολιασμός;).
Ναι το Ποτάμι πρέπει να υπάρξει, έχει ενδιαφέρουσες, έστω και ανισομερείς, ιδέες, αλλά υπενθυμίζουμε αυτό που είχαμε πει και για τη Γεννηματά στον καιρό της αναταραχής: Ο Αντρέας ήταν αδιαφιλονίκητος, αλλά είχε δίπλα του τον Παγορόπουλο που έκοβε κεφάλια. Αλλά για να κόψεις κεφάλια όσων δρουν υπονομευτικά, εκουσίως ή όχι (στο Ποτάμι κυρίως από έλλειψη κομματικής παιδείας), πρέπει να έχεις κανονικό κόμμα, και όχι προσωπικό φαν κλαμπ που παριστάνει την ΜΚΟ, και απεχθάνεται να γίνει κόμμα, γατί τις οργανωτικές του μορφές τις θεωρεί παρωχημένη πρακτική του προηγούμενου αιώνα. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος φιλύποπτος να υποθέσει ότι αυτή η μοντερνίζουσα χυλώδης άποψη περί κόμματος, βολεύει τον αρχηγό, να άρχει άνευ προσκομμάτων.
Γ.Σ.
