Του Γιάννη Σιδέρη
Το χειρότερο δεν είναι που είναι ανίκανοι να διοικήσουν. Είναι που δεν είναι σοβαροί και γι' αυτό δεν θα μπορέσουν ποτέ.
Εν αρχή ην ο πρωθυπουργός. Σε ένα - πολιτικώς - ασυνάρτητο κείμενο, με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του 17χρονου Αλέξη, ανάρτησε στο twitter: «O Δεκέμβρης ήταν ερώτηση. Γράφτηκε σε ένα τοίχο της Αθήνας εκείνες τις ταραγμένες ημέρες του 2008. Σε όλη τη διάρκεια της κρίσης, η νέα γενιά, ο λαός μας έδωσε και δίνει έναν δημιουργικό αγώνα ενάντια στον φόβο, χωρίς κουκούλες, με καθαρό πρόσωπο για μια πιο δίκαιη κοινωνία».
Πώς εγγράφεται - πολιτικά, ιδεολογικά, αξιακά - η δολοφονία του Αλέξη, που έγινε τον Δεκέμβρη του 2008, σε καιρό που η κρίση δεν είχε καν αχνοφανεί στον ορίζοντα, με τον «δημιουργικό αγώνα» - λέμε τώρα - που δίνει ο λαός μας «σε όλη τη διάρκεια της κρίσης»; Απλώς εντάσσεται και αυτή στην τυμβωρυχιακή εκμετάλλευση μιας δολοφονίας που συγκίνησε το πανελλήνιο.
Η δήλωση είναι συνέχεια της πολιτικής επένδυσης που έγινε τότε, με τη χυδαία οικειοποίηση της οργής για μια δολοφονία, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε ως πράξη «αστυνομικού κράτους», ενώ ήταν η αυτόνομη δράση ενός εγκληματία αστυνομικού (αστυνομικό κράτος θα ήταν αν ο Κορκονέας είχε λάβει εντολή από το Κέντρο να σκοτώσει, ενώ ο απομαγνητοφωνημένος διάλογος κατέδειξε ότι του συνέστησαν να μην επιστρέψει στον τόπο της «πρόκλησης» – σιγά την πρόκληση δηλαδή, κάποιοι δεκαεξάχρονοι πέταξαν μπουκάλια ή πέτρες στους «μπάτσους», πραγματώνοντας το εξεγερσιακό τους αφήγημα).
Ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του 4% τότε, χρησιμοποίησε τη δολοφονία ως γέφυρα σύζευξης με τα νεανικά στρώματα που κατέβηκαν στο δρόμο, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τον συνομήλικό τους. Φυσικά και ο ίδιος τροφοδότησε τις νεανικές αντιδράσεις με τις δυνάμεις που είχε στα σχολεία. Ελάχιστες δυνάμεις μεν, αλλά όταν οι έχοντες σχέδιο και καθοδήγηση, εναρμονίζονται με το γενικό αίσθημα, μπορούν να αναδειχτούν ηγέτες του και να το καθοδηγήσουν.
Ο Δεκέμβρης του αποτρόπαιου γεγονότος κατέγραψε και την πολιτική ανωριμότητα του νυν κυβερνητικού κόμματος. Κατά τα επεισόδια, για παράδειγμα, κάηκε το χριστουγεννιάτικο δένδρο του Δήμου Αθηναίων. Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ χόρευε κυκλικά χαρούμενη γύρω του, έχοντας συνθέσει σαρκαστικούς αυτοσχέδιους στίχους. Εξέλαβε το κάψιμο του δένδρου ως... τακτική ήττα του καπιταλιστικού καταναλωτικού πνεύματος και της εμπορευματοποίησης! Το γεγονός ότι το δένδρο έδινε λάμψη, χαρά και γιορτινή ατμόσφαιρα, όχι στους καταναλωτές ενήλικες, αλλά στα παιδάκια, το γεγονός ότι έδινε γιορτινή αύρα στη μίζερη ζωή των μεταναστών που περιφέρονταν στο κέντρο της πόλης - και για τους οποίους δήθεν κόπτονταν - δεν πέρασε από το μυαλό του αυτάρεσκου εξεγερσιακού ιδεασμού της συριζαίικης νεολαίας. Δεν είχαν την στοιχειώδη συναισθηματική νοημοσύνη να το κατανοήσουν!
Στο τέλος του χρόνου, οι εφημερίδες κάνουν αφιερώματα στο χρόνο που πέρασε. Η Αυγή εξέδωσε ειδικό ένθετο, με δοξαστικές αναφορές στις καταστροφές του Δεκέμβρη - θυμάστε Νίκο Φίλη και Γιώργο Κυρίτση; (Θα απογοητεύσουμε τους... εναλλακτικούς εξεγερσιακούς. Η στήλη δεν διακατέχεται από καμία «νοικοκυρίστικη οργή», για όλα αυτά. Απλώς επισημαίνει την ανωριμότητα της συλλογικής συνείδησης του ΣΥΡΙΖΑ και των ταγών του...).
Αν ο Δεκέμβρης τότε ήταν μια ρωγμή στο στιλπνό πρόσωπο της καταναλωτικής κοινωνικής ευδαιμονίας (γιατί τότε ακόμα λεφτά υπήρχαν) θα μας το πουν οι κοινωνιολόγοι. Πολιτικά κρίνοντας, ήταν η πρώτη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εκμεταλλευτεί μια κοινωνική ρωγμή, επενδύοντας στο συναίσθημα και μεταπλάθοντάς το σε πολιτική γοητεία, αλλοιώνοντας την κοινωνική κρίση των νέων (αστυνομικό κράτος που διατάσσει δολοφονίες εφήβων!).
Ο Δραγασάκης με τα… δικά του παιδιά
Στο «καπάκι» μαθαίνουμε ότι κοτζάμ αντιπρόεδρος κυβέρνησης, ο Γιάννης Δραγασάκης, χαρακτήρισε ως «δικά μας παιδιά», τους νεαρούς αναρχικούς που εφόρμησαν στην αίθουσα του παλιού δημαρχείου του Υμηττού, όπου μιλούσε, και κραύγαζαν συνθήματα υπέρ Μαζιώτη και Ρούπα.
Είναι κωμικό, αλλά ο αντιπρόεδρος της πλέον μνημονιακής κυβέρνησης, της κυβέρνησης του «ναι σε όλα», με δήλωσή του ακκίστηκε με τους νεαρούς αναρχικούς, λέγοντας στους ακροατές τους «είναι δικά μας παιδιά». Αυτός και η μνημονιακή κυβέρνησή του, είναι συμμαχητές των αναρχικών!
Ο κ. Δραγασάκης προέρχεται από το ΚΚΕ. Οι δράσεις ατόμων όπως των Ρούπα- Μαζιώτη, αλλά και των υποστηρικτών τους, ήταν για το πρώην κόμμα του, «η παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού». Τι άλλαξε και τώρα τους θεωρεί δικά τους παιδιά και όχι αποπροσανατολισμένους νέους;
Απλώς έφυγε από το ΚΚΕ, όπου υπήρχαν (καλές-κακές) συγκεκριμένες οριοθετήσεις, και βρέθηκε χαμένος στην ιδεολογική αστειότητα του ΣΥΡΙΖΑ: Ολίγον αριστεριστές, ολίγον ριζοσπάστες, ολίγον ελευθεριακοί, ολίγον καταστασιακοί, και πολύ – μα πάρα πολύ - μνημονιακοί.
Ο καλός μύλος του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα αλέθει. Το αποτέλεσμα του αλέσματος θα δείξει...
(φωτογραφία: SOOC)
