Αγαπημένε φίλε,
Καλή τύχη στις εσωκομματικές εκλογές και καλή μετέπειτα πορεία. Διένυσες δρόμο μακρύ – όχι μόνο από τότε που ως νεαρός κνίτης έβαζες διαδικαστικά ζητήματα στις φοιτητικές συνελεύσεις - και οι φίλοι σου ελπίζουμε και ευχόμαστε να φτάσεις ακόμη πιο ψηλά.
Επίτρεψέ μου, ωστόσο, με το θάρρος της φιλίας με την οποία εδώ και χρόνια με τιμάς, να σου απευθύνω κάποιες σκέψεις, που φυσικά δεν τολμώ να χαρακτηρίσω συμβουλές. (Δεν είμαι, άλλωστε, τόσο μεγαλύτερός σου για κάτι τέτοιο, έστω και αν η διαχωριστική ηλικιακή γραμμή που έβαλε γνωστός συνταγματολόγος για το «ηθικώς» επιτρεπτό της διεκδίκησης αιρετών αξιωμάτων περνάει ακριβώς ανάμεσα στη δική σου ηλικία και τη δική μου, που είναι περίπου ίδια με αυτήν του ΓΑΠ).
Πρώτον: Σε πολλούς μας το δημόσιο ήθος και η πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ως διεκδικητή όσο και ως φορέα της κρατικής εξουσίας, προκάλεσε και ακόμη προκαλεί αποστροφή, έως και αποτροπιασμό. Ειδικά εσύ, με τα βιώματά σου, δικαιούσαι να τους βλέπεις όχι απλώς ως πολιτικούς αντίπαλους, αλλά και ως πολιτικούς εχθρούς. Όχι όμως σαν λεπρούς. Από τη στιγμή που απομακρύνθηκαν από τους νεοσταλινικούς του Λαφαζάνη και τους αιθεροβάμονες του Γιάνη, από τη στιγμή που διαχειρίστηκαν με τον γνωστό τρόπο το αποτέλεσμα του τραγικού δημοψηφίσματος το οποίο οι ίδιοι προκάλεσαν, από τη στιγμή που – έστω και αν σε επιμέρους θέματα την τραυμάτισαν - δεν αποσάρθρωσαν πλήρως τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας, τέλος δε από τη στιγμή που δεν άσκησαν δημοσιονομική πολιτική καμένης γης αλλά κάτι κατέλειπαν στα δημόσια ταμεία, κανείς δεν δικαιούται να τους βλέπει στο διηνεκές ως τους αποσυνάγωγους του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στις δημοκρατίες το αν θα υπάρχουν συμμαχικές κυβερνήσεις και από ποια κόμματα αυτές θα αποτελούνται το καθορίζει η λαϊκή ψήφος. Και πάντως είναι ενάντιο στη φύση του ατελούς δικομματισμού το ιδεολογικά ενδιάμεσο τρίτο κόμμα να αποκλείει εκ προοιμίου τη συνεργασία με κάποιο από τα δύο μεγάλα. (Άλλο το ότι οι φίλοι σου, αλλά και όσοι ενοχλούμαστε αισθητικά και πολιτικά από το κόμμα του Τσίπρα, ευχόμαστε υπό την ηγεσία σου το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να ξαναβρεθεί στα μεγάλα κόμματα, αν όχι στα κόμματα εξουσίας…)
Δεύτερον: Μην απαξιώνεις τόσο τις συμφωνίες των Πρεσπών και πάντως μην συγκαλύπτεις τις θετικές – και για τη χώρα μας και για την ευρύτερη περιοχή - πτυχές και προοπτικές που αυτές πασιφανώς περιέχουν.
Τρίτον: Αν και το θέμα είναι μάλλον θεωρητικό, μήπως – συνταγματολόγος μάλιστα εσύ, με εξειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα έπρεπε να αναστοχαστείς όσον αφορά τις θέσεις σου για τη θανατική ποινή; Όπως έγραψα και στο πρόσφατο σχετικό βιβλίο μου, δικαιούται άραγε το οργανωμένο κράτος, που έχει το μονοπώλιο της ακαταγώνιστης νόμιμης βίας, είναι δημιούργημα του πολιτισμού και δια των θεσμών του λειτουργεί και ως δημιουργός πολιτισμού, ως προς τη χρήση των τιμωρητικών μεθόδων του (που πλέον δεν είναι σωφρονιστικές) να έρχεται ή μάλλον να κατεβαίνει στο ίδιο επίπεδο με το έμφοβο, αντικοινωνικό, αποκλίνον, εγκληματικό άτομο;
Τέταρτον: (Και δεν ξέρω αν κάποιοι άλλοι, όπως πχ ο Παύλος Τσίμας, θα ιεραρχούσαν αυτή τη «μομφή» ακόμη πιο ψηλά) έχει ηθικές βάσεις αυτή η ακραία προσήλωσή σου στον Ολυμπιακό, την ομάδα που στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν μετήλθε των γνωστών μεθοδεύσεων για να μηδενίσει την Καλαμαριά και να πάρει το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ;
Αυτά με όλη την αγάπη και τη σκέψη μου, νοερά δίπλα σου στον αγώνα που δίνεις…
* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης
