Του Γιάννη Σιδέρη
Η κυβερνητική ηγεσία μιλάει πάντα με γλαφυρότητα, «πόνο» και παραπονεμένο ανθρωπισμό για το προσφυγικό.
«Κάναμε το ανθρωπιστικό μας καθήκον μέσα σε δύσκολες συνθήκες», συνηθίζει να λέει ο πρωθυπουργός σε κάθε διεθνή συνάντηση. Πέραν όμως του ότι μιλάει σε ώτα μη ακουόντων, του διαφεύγει το ουσιώδες: Μια κυβέρνηση δεν είναι «συλλογικότητα» αλληλέγγυων πολιτών που δρα υπέρ προσφύγων/μεταναστών, είτε από ανθρωπιστικό συναισθηματισμό, είτε από το ιδεολογικό πρόταγμα διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Μια κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αποδέχεται το πρόβλημα, να το κατανοεί και να επεξεργάζεται λύσεις, κάτι φυσικά που δεν έχει δείξει ότι κάνει παρούσα, καθώς αντιδρά αλλά δεν δρα!
Χθες με non paper διέψευσε δημοσίευμα των Financial Times, ότι η Άνγκελα Μέρκελ επέπληξε τον Αλέξη Τσίπρα για καθυστερήσεις στο προσφυγικό – δεν αποκλείεται ωστόσο το δημοσίευα να είναι αληθές (ειδικά όταν αντιπαρατίθεται με ελληνικές διαψεύσεις). Διπλωματικοί κύκλοι με τους οποίους συνομίλησε το liberal, αποδίδουν την συμπεριφορά της γερμανίδας Καγκελαρίου, σε σκοπιμότητα δημιουργίας εσωτερικών εντυπώσεων, καθώς έχασε το αήττητο, ευρισκόμενη υπό το σφυροκόπημα του ακροδεξιού AFD. Στην αλήθεια του δημοσιεύματος εμμέσως συνηγορεί και η δήλωση του εκπροσώπου της Στέφεν Ζάιμπερ, ο οποίος της Τετάρτη τόνισε πως «η Ελλάδα πρέπει να τα πάει καλύτερα στην απέλαση προσφύγων, που απέτυχαν να πάρουν άσυλο»
Ωστόσο στο non paper της ελληνικής κυβέρνησης διαβάζουμε πάλι τα γνωστά «παραπονεμένα λόγια», για απαρέγκλιτη τήρηση των διεθνών κανονισμών για το άσυλο, που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, η αργή διαδικασία ασύλου οφείλεται στο γεγονός ότι η χώρα μας δεν έλαβε την υπεσχημένη βοήθεια των κρατών –μελών και της Κομισιόν, ο κίνδυνος της συμφωνίας με την Τουρκία δεν προέρχεται από την τήρηση της διεθνούς νομιμότητας, αλλά από την άρνηση πολλών χωρών να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους, αλλά και σε σχέση με την απελευθέρωση της ταξιδιωτικής βίζας προς τους τούρκους πολίτες. Δεν έχει άδικο αλλά που να βρει το δίκιο της!.
Παντού φράχτες
Δεν έχει άδικο, αλλά θα έπρεπε να προετοιμαστεί γι'' αυτό. Δεν δείχνει να έχει κατανοήσει ότι η επίκληση της διεθνούς νομιμότητας, δεν αποτελεί πλέον προστατευτικό δίχτυ για τη χώρα μας, αλλά ηχεί ως αφελής φωνή εν τη ερήμω.
Οι διεθνείς συνθήκες, το διεθνές δίκαιο επί του προσφυγικό, θεσπίστηκαν σε μια άλλη εποχή και αντικατόπτριζαν τις τότε συνθήκες: Παρείχαν προστασία σε κάποιες χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου (την εποχή του ψυχρού πολέμου και του «πολέμου δι' αντιπροσώπων» στην Ασία, οι πρόσφυγες πολέμου ήταν ελάχιστες χιλιάδες. Οι λίγοι που δύσκολα έφταναν στην Ευρώπη, εύκολα φιλοξενούνταν). Το ίδιο και οι λίγες χιλιάδες κυνηγημένοι από αυταρχικά καθεστώτα (Ευρώπης, Λατινικής Αμερικής, Ανατολικού μπλοκ, Αφρικής).
Πλέον στη εποχή της μαζικής μετεγκατάστασης εκατομμυρίων ανθρώπων, οι χώρες της Δύσης βρίσκονται υπό κατάσταση σοκ, και το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς συμφωνίες, καθίστανται νομικά κείμενα άνευ αντικρύσματος στην πραγματική ζωή.
Το αποδεικνύουν οι φράχτες που υψώνονται παντού!
Ηδη τα Βαλκάνια έκλεισαν για δεκαετίες, και δυστυχώς - εν τη πράξει - τα σύνορα της Ευρώπης μεταφέρθηκαν στα ελληνοσκοπιανά και ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η Ουγγαρία αποφάσισε να υψώσει και δεύτερο φράχτη στα σύνορα με την Σερβία. Η Σερβία υψώνει φράχτη στα σύνορά της με την Σλοβενία. Με την Σλοβενία φράχτη υψώνει και η Αυστρία. Παράλληλα η Αυστρία προτίθεται να υψώσει φράχτη στα σύνορα με την Ιταλία, για να φράξει το Πέρασμα Μπέρνερ. Η Βουλγαρία υψώνει φράχτη στα σύνορα με την Ελλάδα και άλλον στα σύνορα με την Τουρκία. Βρετανία και Γαλλία αποφάσισαν να υψώσουν φράχτη να απομονώσουν την «ζούγκλα του Καλαί». Οι Βαλτικές χώρες, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία υψώνουν φράχτες στα σύνορά τους με τη Ρωσία. Με τη Ρωσία υψώνει φράχτη και η Φινλανδία. Φράχτη υψώνει και η Νορβηγία, για να αποκόψουν τις ροές από τον βόρειο διάδρομο.
Λυπηρά όλα αυτά, αλλά είναι η πραγματικότητα και μέσα σε αυτή την πραγματικότητα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί η κυβέρνηση, παρόλο τον βερμπαλιστικό - και εν πολλοίς θεατρινίστικο - ανθρωπισμό της στα διεθνή φόρα.
Και ως προς αυτό δε κάνει το παραμικρό. Δεν υπάρχει επιτελικό σχέδιο κράτους, παρότι υπάρχουν εμπειρογνώμονες να το εκπονήσουν. Εκείνο που υπάρχει είναι μόνο είναι η ασθμαίνουσα παρουσία του αρμόδιου υπουργού κ. Μουζάλα. Είναι όμως επικεφαλής ενός υπουργείου χωρίς σοβαρή διοικητική δομή και χωρίς ο ίδιος να διαθέτει επιτελική γνώση, παρά μόνο την καλή του διάθεση ως πρώην ακτιβιστής υπέρ των μεταναστών. Αγωνίζεται εμπειρικά να διαχειριστεί μια καθημερινότητα που γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή.
Αυτός τουλάχιστον προσπαθεί. Ο ΥΠΕΞ κ. Κοτζιάς είναι… μαγική εικόνα όσον αφορά το πάζλ των υπουργών που υποχρεούνται να συνδράσουν
