«Αυτή η λιτανεία της γενικευμένης δυσαρέσκειας έγινε ένα μοτίβο που συνεχίζεται έως τις μέρες μας» διαπιστώνει ο Μάρκ Μαζάουερ στον επίλογο του ιστορικού βιβλίου του για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Βρετανός καθηγητής του Columbia, αφού ακτινογραφεί με εξαιρετικό τρόπο – διαλύοντας αρκετούς εθνικούς μύθους - πως στην εσχατιά της Ευρώπης ένας λαός ξεκίνησε μια επανάσταση ενάντια σε όλες τις προγνώσεις και κατάφερε να αποκτήσει την ελευθερία του, μεταβάλλοντας στην πορεία τους διπλωματικούς κανόνες και την κατεύθυνση της παγκόσμιας πολιτικής, διαπιστώνει μια εθνική ατέλεια που ακολουθεί τη χώρα και τους Έλληνες. Η διατύπωση του ιστορικού και σχεδόν λογοτέχνη Μαζάουερ, είναι κομψή.
Η λιτανεία της γενικευμένης δυσαρέσκειας, είναι επί το λαϊκότερο η εθνική μας γκρίνια. Αδιάλειπτη, επίμονη και ανούσια. Φύεται μαζί με την αγάπη στο διχασμό στα επουσιώδη. Πνίγει τα σημαντικά. Η ιστορία με το σήμα του μετρό της Θεσσαλονίκης, έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Ενώ η ολοκλήρωση και παράδοση ενός έργου δισεκατομμυρίων έχει ιστορικές διαστάσεις αφού στοίχειωσε την πόλη επί δεκαετίες, αρκεί ένα μικρό βυζαντινό «μ» και λίγες χιλιάδες ευρώ για μια μεγάλη σπέκουλα.
Η «λιτανεία» ξεκίνησε με τον πρώτο εξυπνάκια των σόσιαλ μίντια που έκρινε με την προσωπική του αισθητική και ασχετοσύνη το σήμα και έφτασε στη δημιουργία μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας: δηλαδή ότι η εταιρία πλήρωσε 30.000 ευρώ για ένα σχέδιο στο χαρτί. Η αναλυτική ανακοίνωση που διευκρινίζει επ’ ακριβώς τι πληρώθηκε με τις 30.000 ευρώ και πως κατέληξε η εταιρία στην απευθείας ανάθεση, δε θα σταματήσει το συρμό της αγνής άγνοιας και γκρίνιας στον οποίο προσδέθηκε όπως ήταν αναμενόμενο και το βαγόνι της πολιτικής εκμετάλλευσης. Για το λάθος ως προς την επικοινωνία του σήματος, τα εξηγεί άριστα ο Δημήτρης Καμπουράκης στο χθεσινό άρθρο του και είναι βέβαιο ότι στο αρμόδιο Υπουργείο θα συμφωνούν σε πολλά απ΄αυτά που γράφει.
Όμως και ο υφυπουργός μεταφορών Νίκος Ταχιάος άριστα διατύπωσε, την απουσία ψευδαισθήσεων ότι το λογότυπο θα τύχαινε ομόθυμης αποδοχής. Από τα λεγόμενα του για το πως κατέληξαν στην απευθείας ανάθεση τίθεται ένα ζήτημα ευγενούς συντεχνιακού εκβιασμού ο οποίος εκτροχίασε τον ανοιχτό καλλιτεχνικό διαγωνισμό ο οποίος προκηρύχθηκε αρχικά. Όπως ανέφερε στο ραδιόφωνο του Σκάι ο κ. Ταχιάος ο καλλιτεχνικός διαγωνισμός, «δεν ευδοκίμησε, διότι ενεφανίσθη εκπροσωπούμενη η συμπαθής τάξη των γραφιστών η οποία είπε “κοιτάξτε να δείτε, αυτό είναι ένα αντικείμενο που δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας”.» Η αποδοχή της ευγενούς πίεσης οδήγησε σε αλλαγή των όρων και έναν δεύτερο άγονο διαγωνισμό και στην τελική απευθείας ανάθεση. Για την οποία θα απολογούνται έως τη στιγμή που οι Θεσσαλονικείς, θα μπουν στους συρμούς και ούτε θα κοιτάξουν δεύτερη φορά το σήμα στις εισόδους.
Δεν θα αποδεχτούν όλοι ομόθυμα ότι το μετρό στη συμπρωτεύουσα επετεύχθη επί των ημερών και εξαιτίας της πρωθυπουργίας Μητσοτάκη αλλά η ιστορία αυτό θα γράψει.
