Του Γιάννη Σιδέρη
Με κενόηχη ρητορεία υπερφίαλου ηρωισμού («θα κινήσουμε μαζί προς τα μπρος τον τροχό της ιστορίας» – κάτι σαν μπολσεβίκοι του 1917, ένα πράμα), με αναφορές στον Μαρξ για τις ιδέες που μπορούν να μετατραπούν σε υλική δύναμη, και με παράλλαξη του Γράμσι («το κόμμα «πρέπει να είναι ο συλλογικός διανοούμενος» είπε πει ο Ιταλός φιλόσοφος - για «συλλογική διάνοια ως εργαλείο» μίλησε ο Αλέξης), ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να μπαλώσει τη ρακένδυτη ιδεολογία του μετά τη μνημονιακή υποταγή, κατά την ομιλία του στην επιτροπή Αναπαλαίωσης (συγγνώμη, Ανασυγκρότησης) του ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια η «συλλογική διάνοια» κάθε άλλο παρά ομονοούσα ήταν. Η αριστερή πτέρυγα των «53+» είναι εξοργισμένη με την ταχύρρυθμη δεξιά μετατόπιση του κόμματος στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς εσωτερική συζήτηση και χωρίς απόφαση των οργάνων, επειδή έτσι αποφάσισε ο Πρόεδρος.
Είναι χαρακτηριστική η ρήση του Πάνου Λάμπρου εκ των «53+» ότι «δεν χωράνε όλοι στο συλλογικό εμείς». Πώς είναι δυνατόν «να χωρέσει και τον Άρη Βελουχιώτη και αυτόν που τον κατέδωσε», διερωτήθη. Πρόσθεσε δε ότι «δεν μπορεί να είναι με ολίγην αριστερά, ολίγη κεντροαριστερά ή κέντρο», καταλήγοντας «αυτή η υπόθεση θα έχει ταυτότητα και θα είναι αριστερή»
Και μπορεί ο λόγος του Λάμπρου να φαντάζει αραχνιασμένος αλλά συνηχεί με αυτόν του Τσίπρα, ο οποίος προεκλογικά μιλώντας στη Λαμία, χαρακτήρισε ως «ανατριχιαστικά επίκαιρο» τον λόγο του Βελουχιώτη στην ίδια πόλη το… 1944. Η διαφορά τους όμως είναι ότι ο Λάμπρου και κάποιοι άλλοι της τάσης, συμφωνεί ή όχι κάποιος μαζί τους, τους αναγνωρίζει το προτέρημα της συνέπειας, εν αντιθέσει με τον Τσίπρα και την ηγετική του ομάδα.
«Για να μην καταντήσει ανερμάτιστη πολυσυλλεκτική δύναμη χρειάζονται αρχές», τόνισε ο Νίκος Φίλης, ενώ αφήνοντας σπόντες για τη νέα σοδειά του ΣΥΡΙΖΑ επεσήμανε ότι «Κάποιος εντάσσεται σε ένα κόμμα με βάση το πρόγραμμα και την ιδεολογία. Δεν είναι απλώς περιπατητές στο δρόμο».
Την ανάγκη να μη γίνει ένα «κόμμα–καρτέλ», επεσήμανε και ο Τσακαλώτος, που όπως είπε είναι σαράντα χρόνια αριστερός και θα πεθάνει αριστερός (βέβαια με μικρό τετράχρονο διάλειμμα, την πλήρη υπακοή στην εφαρμογή των μνημονίων).
Ενδεικτικά τα ανωτέρω, καταγράφουν την έντονη εσωτερική διαμάχη που διεξάγεται στην αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς η αθρόα εισροή νέων μελών φιλικών στην ηγεσία αλλάζει τους συσχετισμούς δύναμης εις βάρος της αριστερής πτέρυγας. Μειώνεται τόσο η δυνατότητα παρέμβασης στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του κόμματος , όσο και η κατοχή θέσεων στην εσωτερικό καταμερισμό εξουσίας.
Ο αγώνας κατά τη διάρκεια της προσυνεδριακής περιόδου θα είναι σκληρός και τα εμφύλια βέλη πυκνά. Ο Τσίπρας έχει το προσόν του 31,5% των εκλογών, ενώ γύρω του συγκεντρώνει ευρύτερες δυνάμεις, οι οποίες εμπλουτίστηκαν και με τους Πασοκογενείς στους οποίους δίνει αυξημένο ρόλο. Η εντύπωση που υπάρχει είναι ότι βασίζεται σε αυτούς, αφενός επειδή έχουν συνάφεια με ευρύτερα στρώματα (ειδικά οι συνδικαλιστές), αφετέρου επειδή ξέρουν από κομματική οργανωτική δουλειά.
Φυσικά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Μαριλίζα και ο Ραγκούσης με «κοοπτάτσια» του Γιώργου Παπανδρέου βρέθηκαν σε θέσεις Γραμματέως του ΠΑΣΟΚ, χωρίς ποτέ να ψηθούν σε αυτό που στην κομματική αργκό λέγεται «μαζική δουλειά». Αντιθέτως δεν θα λέγαμε το ίδιο για τον Κοτσακά, και τους συνδικαλιστές των 80ς, Κοκκινοβασίλη, Πιπεργιά κ.α. (αν βέβαια μετράει ακόμη η γνώμη τους στους εργαζόμενους, και αν δεν εγείρουν αντιπάθεια στο εκλογικό σώμα. Πάντως το know how το έχουν).
Στη διαμάχη παρενέβη έντονα και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ με μια σκληρή ανακοίνωση που δείχνει ότι επιδοκιμάζει τις θέσεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης: «Για την Αριστερά, η πολιτική συμμαχιών δεν είναι μια απλή διαδικασία μεταγραφολογίας προσωπικοτήτων για να περιορίζεται σε εντολές, με τελεσίγραφα, εκβιασμούς και συμφωνίες», αναφέρει. Καταγγέλλει επίσης « την προσπάθεια παρέμβασης και φραξιονιστικής δράσης πρώην υπουργών και νυν βουλευτών στην εσωτερική λειτουργία της οργάνωσής μας».
Την ίδια ώρα, επειδή αρκετοί Πασόκοι του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώην του κλίματος του Γώργου Παπανδρέου, ο ίδιος με συνέντευξή του διαχωρίζει τη θέση του από την ανασυγκρότηση της «Προοδευτικής Παράταξης» . Όπως λέει «μια συνεργασία οφείλει να υπακούει σε αρχές, αξίες, ιδανικά . Όχι σε συναλλαγές και μεταγραφές στελεχών. Πρέπει να υπακούει σε κανόνες και να καταλήγει σε προγραμματικές συμφωνίες με αρχή, μέση και τέλος», τονίζει.
Δεν γνωρίζουμε αν η παρέμβασή του θα έχει ανασχετικό χαρακτήρα, αλλά ο ίδιος ξέκοψε τα σενάρια ότι αυτοί που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η εμπροσθοφυλακή του, και στην συνέχεια θα ακολουθούσε και ο ίδιος. Σενάριο του οποίου η σπερμολογία ευνοούσε τα μάλα τον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο εντυπώσεων.
Το μέλλον, βέβαια, αόρατο...
