Το σωματείο «Τρίαινα» εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Ελέγχεται από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο ΚΚΕ. Τα ναυπηγεία, ως γνωστόν, ιδιωτικοποιήθηκαν έναντι συνολικού τιμήματος 72 εκατομμυρίων ευρώ. Αν κάποιος διαβάσει τα οικονομικά στοιχεία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά θα θεωρήσει το τίμημα υπερβολικό. Πολύ γαλαντόμος ο νέος ιδιοκτήτης.
Και όμως, οι συνδικαλιστές βρήκαν το τίμημα χαμηλό, κατέφυγαν στο γνωστό παλαιοκομμουνιστικό κλισέ για «ξεπούλημα» και κήρυξαν απεργία.
Εννοείται πως γι' αυτούς κάθε ιδιωτικοποίηση είναι εξ ορισμού καταδικαστέα. Το ελληνικό δημόσιο ήταν και παραμένει ακόμα και σήμερα ένας ιδιαίτερα τρυφερός και στοργικός εργοδότης. Ας είναι καλά τα κορόιδα οι φορολογούμενοι.
Φαίνεται πως οι συνδικαλιστές των ναυπηγείων Σκαραμαγκά δεν διανοήθηκαν ούτε μια στιγμή πως στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί αυτό που συμβαίνει σε όλες τις χώρες που έχουν ανοικτή, ελεύθερη οικονομία. Να βρεθούν χωρίς δουλειά. Σκληρό, πολύ σκληρό, αλλά συμβαίνει σε όλον τον πλανήτη. Μια επιχείρηση που έχει σοβαρά και χρόνια προβλήματα, αν δεν εξαγορασθεί, κλείνει. Μόνον στην Ελλάδα περνά στο δημόσιο.
Στην περίπτωση των ναυπηγείων βρέθηκε επενδυτής του οποίου την οικονομική επιφάνεια ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ούτε βεβαίως και την αξιοπιστία του. Κάτι που σημαίνει πως θα προχωρήσει, ευθύς ως ολοκληρωθούν οι διαδικασίες εξαγοράς, στις απαιτούμενες επενδύσεις για την εξυγίανση και την ανάπτυξη της εταιρείας.
Είναι αυτονόητο πως σε μια ιδιωτική επιχείρηση τον αριθμό των εργαζομένων και τις αμοιβές τους πρωτίστως τους καθορίζει η πορεία της εταιρείας. Έχει κέρδη, κάνει προσλήψεις και δίνει αυξήσεις. Έχει ζημίες, πράττει το αντίθετο. Αυτονόητες καταστάσεις εδώ και 150 χρόνια. Στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα δίνονται μάχες για να επικρατήσει το αυτονόητο. Απόδειξη, η απεργία του σωματείου «Τρίαινα».
Είναι ακριβώς η Ελλάδα που ξεψυχά και που αντιστέκεται στην ανάπτυξη και στην επιχειρηματικότητα. Είναι το μοντέλο που χρεοκόπησε την πατρίδα μας, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων μέχρι το 2010, και το οποίο πρέπει να τσακιστεί, αν θέλουμε να κτίσουμε μιαν άλλη Ελλάδα για τα επόμενα τριάντα χρόνια.
Αυτή τη στιγμή, εν μέσω του τέταρτου κύματος πανδημίας, βλέπουμε να ξετυλίγονται πολλά επενδυτικά προγράμματα : Ελληνικό, πολεμικές βιομηχανίες, ιδιωτικοποίηση λιμανιών, ναυπηγεία Ελευσίνας, τουριστικές επενδύσεις, όλα αυτά φανερώνουν πως στην Ελλάδα αλλάζουν πολλά πράγματα. Το κυριότερο είναι ότι αλλάζουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων. Όλο και πιο πολλοί Έλληνες κατανοούν όχι απλώς τη χρεοκοπία μιας κρατικοδίαιτης οικονομίας, αλλά και τι χρειάζεται να γίνει για να αναπτυχθεί η Ελλάδα.
Επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις.
Ίσως, η απεργία του σωματείου στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά να γίνεται και για τη «τιμή των όπλων». Για την υποστολή της σημαίας των ταξικών αγώνων.
Η Ελλάδα φεύγει μπροστά και αφήνει πίσω της τα λείψανα του παρελθόντος.
