Του Γιάννη Σιδέρη
Ο κύβος ερρίφθη. Ο Σπύρος Δανέλλης ενδέχεται να αποδειχθεί ο μοιραίος άνθρωπος και να γράψει ιστορία – ανεξαρτήτως πως αυτή θα αποτιμήσει τον ίδιο. Απάντησε στο τελεσίγραφο που του έθεσε χθες ο αρχηγός του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, γνωστοποιώντας του ότι θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση.
Για τον κ. Δανέλλη η στήλη έχει γνώμη σοβαρότερη από αυτή που αποτυπώνει το ίδιο το πολιτικό του βιογραφικό, το οποίο ο ίδιος έγραψε με τις μετακινήσεις του από χώρου εις χώρον. Με βάση αυτό, κατατάσσεται εμβληματικά στην αποϊδεολογικοποιημένη χορεία των «γυρολόγων της πολιτικής», η οποία γι'' αυτούς είναι υπέρ προσοδοφόρο επάγγελμα και ανελκυστήρας κοινωνικής ανάδειξης.
Ίσως είναι άδικη αυτή η κατάταξη γα τον ίδιο. Τον θεωρούμε πολιτικό που πιστεύει στις απόψεις του. Δεν κατανοεί ωστόσο ότι η διάψευση που μπορεί να προσφέρει ο πολιτικός χώρος στον οποίο εντάχτηκε κάποιος ελπιδοφόρα, δεν τον υποχρεώνει σε αγχώδη καταφυγή σε κάποιον άλλο, και μάλιστα με κατοχύρωση θέσης σε επίπεδο ηγετικών κλιμακίων, όπου προσφέρονται αντίστοιχες γαλαντόμες απολαβές.
Όταν δηλαδή είσαι βουλευτής του Συνασπισμού και βρίσκεται ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, και από κει γίνεσαι βουλευτής στο Ποτάμι, ακόμη και αν το κάνεις γιατί εσύ μένεις σταθερός στις απόψεις σου και τα κόμματα που υπηρέτησες άλλαξαν, ουδείς υποχρεούται να σου το αναγνωρίσει και να σου αποδώσει εύσημα ειλικρινούς στράτευσης για υπηρέτηση ιδεών. Ειδικά όταν η πορεία της χώρας κρίνεται από την ψήφο σου, προκειμένου να μην ψηφίσεις μια αποτυχημένη κυβέρνηση με μοναδική έφεση στον μισερό λαϊκισμό, αποχωρείς σιωπηλώς και αξιοπρεπώς.
Η αλληλοδιάδοχη μεταπήδηση σε άλλα κόμματα θα μπορούσε να είναι κατανοητή και αδιάφορη, για στελέχη που θα κατανάλωναν ώρες και ενέργεια από τη ζωή τους για να υπηρετήσουν τις ιδέες τους. Στελέχη που μεταπηδούσαν σε μια κομματική οργάνωση βάσης, έναντι ουδενός ανταλλάγματος (και δη των πλουσιοπάροχων της βουλευτικής και ευρωβουλευτικής ιδιότητας). Μιλάμε για κομματικά στελέχη που συχνά τσοντάρουν και από τον γλίσχρο μισθό τους στο ενοίκιο και τα λειτουργικά έξοδα των γραφείων της οργάνωσης.
Δυστυχώς για τον κ. Δανέλλη, με τις πολλές μετακινήσεις έχει υπονομεύσει τον εαυτό του, του έχει αφαιρέσει πολιτικό βάρος γα όσους δεν γνωρίζουν, και λογικώς ακούγεται στο διαδίκτυο το απαξιωτικό «από έναν Δανέλλη κρίνεται η τύχη της χώρας»!
Ασύγγνωστη βέβαια ελαφρότητα υπήρξε και στο νυν κόμμα του. Ο Στ. Θεοδωράκης ως αρχηγός του κόμματος, άσκησε, ως ήταν λογικό, ισχυρές πιέσεις στον βουλευτή να μην δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Καθόλου λογικό ωστόσο δεν ήταν η απειλή ότι εάν παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης, τότε Θεοδωράκης και Μαυρωτάς θα καταψηφίσουν την συμφωνία των Πρεσπών! (Κάπως σαν τα παιδιά που κρατάνε μούτρα!).
Τι σχέση έχουν οι δύο ψηφοφορίες μεταξύ τους;
Σαφώς οι δύο διαδοχικές ψηφοφορίες θα μπορούσαν να γράψουν ιστορία, καθώς δύνανται να φέρουν την πτώση της κυβέρνησης. Όμως είναι ακατανόητος ο συσχετισμός. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ομού μετά των κ. Μαυρωτά και Λυκούδη, έχουν την - κατά την στήλη - λανθασμένη άποψη ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι θετική για τη χώρα. Τα επιχειρήματα ένθεν κακείθεν έχουν ακουστεί, δεν αφορούν το παρόν κείμενο. Όμως μια συμφωνία που κρίνεται θετική για τη χώρα, και της οποίας το αποτέλεσμα θα καθορίσει πολλά και για εκατοντάδες χρόνια (για όσο στην Ευρώπη θα υπάρχουν εθνικά κράτη), πως είναι δυνατόν να μετατρέπεται σε δαμόκλειος σπάθη «μην ψηφίσεις υπέρ στην ψήφο εμπιστοσύνης γιατί θα ψηφίσουμε κατά στην Συμφωνία»;
Τόσο έχουν προσμετρήσει το βάρος της συμφωνίας που προσανατολίζονται να ψηφίσουν; Μάλλον όχι. Απλώς στο κλίμα του μοντερνισμού και του ελαφρολαϊκού κοσμοπολιτισμού που τους διακατέχει (σε παράλληλα βήματα με τον ελαφρολαϊκό διεθνισμό του ΣΥΡΙΖΑ), δεν έχουν κατανοήσει το βάρος της ψήφου των. Γι'' αυτό και τον ανταλλάσσουν εκβιαστικά με τη ψήφο Δανέλλη στο θέμα εμπιστοσύνης! Ακόμη και η σύγκριση της ψήφου εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που σε 8 μήνες το αργότερο θα φύγει, με μια συμφωνία με προοπτική αιώνων, είναι τραγικά ανισομερής.
Η κρίσιμη επικαιρότητα της απόφασης Δανέλλη μας προσανατόλισε σε αυτό το επί μέρους σκηνικό της παιδικής χαράς. Δεν είναι το μόνο. Όλη η πολιτική ζωή είναι επί μέρους σκηνικά παιδικής χαράς. Με τον Καμμένο να θυμάται τώρα ότι ο πατέρας της κα Κουντουρά ήταν ο δημιουργός του ύμνου της χούντας (ποιανού κόμματος βουλευτής ήταν η κα Κουντουρά, και πόθεν βέβαια υπάρχει οικογενειακή ευθύνη;) με το να διαγράφει υπουργούς, Κουντουρά και Κόκκαλη (αν και ο τελευταίος είχε προλάβει να παραιτηθεί) αλλά να μη διαγράφει τους βουλευτές Ζουράρι και Παπαχριστόπουλο που κρατούν την ίδια στάση, για να διατηρήσει τον τίτλο του αρχηγού Κ.Ο. και να μην καταλήξει απλός βουλευτής.
Η ίδια η κυβέρνηση επίσης επιδίδεται σε ψάρεμα ετερόκλητων πρόθυμων βουλευτών, για να διατηρηθεί στην εξουσία λίγο ακόμη. Και έχει καταστήσει το «αριστερό ηθικό πλεονέκτημα» παιδική χαρά - μόνο που εδώ προστίθεται το επίθετο «πολιτικώς ανήθικη» παιδική χαρά!
