Χθες ο Μητσοτάκης, αρχηγός της Δεξιάς παράταξης, συναντήθηκε με μέλη της Επιτροπής για την Εθνική Στρατηγική Ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ+, και δήλωσε ότι στην Ελλάδα του 21ου αι. δεν επιτρέπονται διαχωρισμοί, μεταξύ των πολιτών.
Τόνισε ότι είναι «πραγματικά χαρούμενος και υπερήφανος που παραλαμβάνει το Σχέδιο για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ και ότι πιστεύει πως είναι «ένα τολμηρό βήμα εκσυγχρονισμού για την κοινωνία μας».
Και ο Γιάννης Ραγκούσης στον φιλικό ιστότοπο Tvxs, έκανε έκκληση στα «προοδευτικά κόμματα», για την ανάγκη απομάκρυνσης της Δεξιάς από την κυβέρνηση! Πώς και πότε θα γίνει αυτό; Την «ώρα της απλής αναλογικής», που «θα είναι ώρα ευθύνης για όλους η απομάκρυνση της Δεξιάς», όπως είπε.
Εκ των ανωτέρω αναδύονται δύο συμπεράσματα: Το πρώτο ότι ήταν ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον Μητσοτάκη. Είχαν μείνει στην υποτιμητική εικόνα που είχαν πλάσει γι’ αυτόν ότι ο Αλέξης τον έχει για πρωινό, και δεν καταδέχτηκαν να ασχοληθούν περαιτέρω, πόσο μάλλον να τον μελετήσουν – κάτι που έκαναν οι φιλελεύθεροι μη ΝΔτες, που προσέτρεξαν να τον ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές.
Εξ αυτού παραμένουν ανήμποροι να τον κατανοήσουν ως αντίπαλο και επαναπαύονται να αναμασούν τα στερεότυπα εποχών και προσώπων που έχουν παρέλθει.
Όταν ένας δεξιός πρωθυπουργός κάνει δηλώσεις σαν τις προαναφερθείσες, και αναθέτει σε μια επιτροπή να εισηγηθεί τομές -έστω και αν δεν πρωτοπορεί αλλά ακολουθεί την πεπατημένη της ευρωπαϊκής πραγματικότητας- απάγει του δεξιού του προφίλ. Αυτού τουλάχιστον του δεξιού προφίλ με το οποίο τον σκιαγραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί ο Μητσοτάκης με την συγκεκριμένη ενέργεια, ακόμη και να δυσαρεστεί εκείνη την πτέρυγα του κόμματός του, τους «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν ακούγεται πολύ πειστική η συνεχής κατηγορία περί δεξιού πρωθυπουργού, και κυρίως η καταγγελία ως Έλληνα Όρμπαν, όπως ήταν η παλιότερη καραμέλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε καν προβληματίστηκαν όταν ο… Όρμπαν - Μητσοτάκης έλεγε δύο φορές, τον Απρίλιο και τον Οκτώβριο του 2020, ότι είναι περήφανος που η ελληνική κοινωνία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική.
Άσχετα αν συμφωνεί κάποιος ή όχι, οι αναφορές Μητσοτάκη «σε πολυπολιτισμική κοινωνία», και «ισότητα για τους ΛΟΑΤΚΙ», έρχονται κατευθείαν από την ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ! Τους την πήρε και ούτε καν το κατάλαβαν!
Γι' αυτό και δεν ακούγονται. Δεν είναι μόνο η κυβερνητική προϊστορία τους, που τους καθιστά αναξιόπιστους. Είναι και ο σύγχρονος λόγος τους που ακούγεται «πλασματικός» στην υπερβολή του, όταν περιγράφουν τον Μητσοτάκη με τους ίδιους χαρακτηρισμούς που θα περιέγραφαν π.χ. τον Σαμαρά!
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι έχουν ρίξει λευκή πετσέτα. Η συχνή αναφορά στην ανάγκη συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» για να μην ξαναγυρίσει η Δεξιά, είναι παραδοχή ότι στον εκλογικό τους ορίζοντα δεν προβάλλει η ελπίδα αυτοδύναμης εξουσίας.
Κάποιοι το παραδέχονται. Δεν είναι οι «ακραιφνείς» Συριζαίοι αλλά οι συνεργαζόμενοι.
Όπως π.χ. ο Δημήτρης Χατζησωκρατης της ΔΗΜΑΡ, που σε άρθρο του έγραψε ότι η προοπτική της πρωτιάς της ΝΔ, «δεν φαίνεται να μπορεί να αλλάξει». «Μια κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με ΚΙΝΑΛ, με την υποχρεωτική όμως στήριξη ή ανοχή του ΚΚΕ και του ΜέΡΑ25, ή όποιο άλλο σχήμα μπορεί να διασφαλίσει κυβέρνηση που θα απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής».
Και ποιο στόχο θα έχει αυτή η κυβέρνηση; Μα κατά Χατζησωκράτη «την ανατροπή όλων των ρυθμίσεων και του θεσμικού οπλοστασίου που θα έχει εγκαθιδρύσει και επιβάλει εν τω μεταξύ η ΝΔ».
Εδώ βέβαια, πέραν των συμπερασμάτων, ορθώνεται και το ερώτημα: Πώς τεκμαίρεται ότι ο λαός θέλει την ανατροπή «του θεσμικού οπλοστασίου και των ρυθμίσεων» της ΝΔ;
Και αν το θέλει γιατί δεν ψηφίζει κατευθείαν ΣΥΡΙΖΑ, και ψηφίζει ΝΔ, περιμένοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με δεκανίκια να ανατρέψει τις ρυθμίσεις και το θεσμικό οπλοστάσιο της ΝΔ;
