Για την υπεροψία του κότσυφα κυρ Σταύρου τραγουδούσε ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1979. Τότε που το πουλί επαιρόταν ότι ήταν μεγάλος και τρανός αλλά άλλαξε ο καιρός, «να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί, πάει η φωλιά πάν’ τα κοτσυφόπουλα, παν’ όλα, βγήκε και καθόταν στο κλαρί μονάχος».
Και όταν τον χαιρετούσαν ως αφέντη απαντούσε ταπεινά: «Δε με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη. Μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο».
Αυτό θυμίζει τελευταία ο αγέρωχος πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ που θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο, και θα χτυπούσε το νταούλι στις αγορές να του χορεύουν ως οδαλίσκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ που αποκαλούσε τους πασόκους ως Πινοσέτ, Μερκελιστές, προδότες, γερμανοτσολιάδες.
Και δεν είναι περασμένα ξεχασμένα αυτά, δεν μπορούν να είναι περασμένα ξεχασμένα.
Πρώτον τα επαναφέρουν οι ίδιοι. Η Ρένα Δούρου, του κόμματος του τρίτου μνημονίου (του επαχθέστερου όλων) λέει στην «Απογευματινή», «πετύχαμε με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα και κόντρα στους «βάστα γερά Γερούν» (εκεί έχει μείνει…)»…
Δεύτερον γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε νοοτροπίες ανθρώπων. Ακόμη εμφανίζονται στα σόσιαλ μίντια οι κατηγορίες μίσους που χρησιμοποίησε. Ακόμη, για παράδειγμα, υπάρχει κόσμος, που χωρίς να έχει ανέβει στην Ακρόπολη, καταγγέλλει το «τσιμέντωμά της».
Κατηγορία που αναβίωσε πρόσφατα συνειρμικά με αφορμή το Μετρό Θεσσαλονίκης και τη στάση Βενιζέλου, παρότι τα αρχαία αποκαταστάθηκαν ως είχαν.
Με αυτή την έννοια, παράλληλα με την πολιτική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν το τρίτο μνημόνιο, υπήρξε και πολιτισμική αποτυχία (για να μην πούμε «έγκλημα»). Όλοι όσους δεν αποδέχονταν τις νεφελοβατείς ιδέες του ήταν προδότες, υποταγμένοι, κυρ Παντελήδες. Όλοι οι δημοσιογράφοι ήταν πουλημένοι οσφυοκάμπτες, εκτός από τα δικά του παπαγαλάκια που ήταν… λαϊκοί αγωνιστές, φωτοδότες του λαού.
Αυτή η νοοτροπία που εμπέδωσε επέφερε πολιτισμική αλλοτρίωση (ποιος δεν ξεχνάει τα περί κυβέρνησης παιδεραστών και τι κάνει σεξουαλικά ο Μητσοτάκης), και τροφοδότησε τον α-πολιτικό αντισυστημισμό.
Τώρα χωρίς συγγνώμη σε όσους ελεηνολόγησαν, χωρίς αυτοκριτική παρελθόντων λόγω και έργω, φορούν το προσωπείο της συναινετικής Αριστεράς (μόνο Σταύρο με λένε) και επιδίδονται σε προτάσεις συνεργασίας με αυτούς που καθύβριζαν, στο όνομα των «προοδευτικών δυνάμεων».
Σε κάθε τους άρθρο ή συνέντευξη, οι συνεταίροι του Πάνου Καμμένου ολοφύρονται για την ανάγκη συνεργασιών. Ουσιαστικά για να ξεφύγουν από τη βάσκανο μοίρα τους, στην οποία οι ίδιοι έριξαν το κόμμα τους.
Η Ρένα Δούρου που προαναφέραμε, λέει ότι «οφείλουμε όλες οι προοδευτικές δυνάμεις να δουλέψουμε» (για καλύτερη Ελλάδα, απόκρουση της ακροδεξιάς κλπ).
Η Όλγα Γεροβασίλη σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Το καρφί» μας λέει ότι «ήρθε η ώρα για μια μεγάλη εκλογική συνεργασία απέναντι στη ΝΔ». Στην ίδια συνέντευξη επιτίθεται στο ΠΑΣΟΚ και συνάμα το θεωρεί και σύμμαχο, τοποθετώντας το στις «άλλες προοδευτικές δυνάμεις».
Και πώς θα συμβάλει το ΠΑΣΟΚ, όταν στην προηγούμενη ερώτηση κατηγορεί τον Ανδρουλάκη ότι κατά την πρόσφατη συνάντησή του με τον Μητσοτάκη «ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έδωσε έμφαση στην ανάγκη συναίνεσης και όχι της αντίθεσης» στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό, κατά την Όλγα, χρειάζεται ένα ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στη ΝΔ.
Και καλά η Όλγα, δεν ήταν από τις προκλητικές περιπτώσεις. Ήταν ο καλός κομματικός στρατιώτης, ή μάλλον ο καλός κομματικός αξιωματούχος. Βγήκε και ο Νίκος Παππάς που υποστήριξε στη «Real News» ότι μόνο ένας ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι, μεταξύ άλλων, και ο καταλύτης για την προστασία της Δημοκρατίας (ο 13-0 θα προστατέψει τη δημοκρατία!).
Παράλληλα αναφερόμενος στο ΠΑΣΟΚ ο πρώην συνεταίρος του Καμμένου, δήλωσε ότι: «Ο καθένας και η καθεμία μπορεί να διαλέξει αν θα καθίσει σε αυτή την πλευρά του τραπεζιού ή αν θα σηκωθεί να χορέψει τανγκό με τον κ. Μητσοτάκη».
Παραπονεμένος κι ο Διονύσης Τεμπονέρας, αλλά αυτός τουλάχιστον ειλικρινής. Γράφει στο Dnews ότι το ΠΑΣΟΚ «κινδυνεύει να κάνει τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και κοιτά περισσότερο προς ένα δεξιόστροφο κέντρο (αν υφίσταται κάτι τέτοιο), παρά προς τους θεωρητικά όμορους ιδεολογικά χώρους» (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως).
Ναι, δεν τους λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο. Σκέτους Σταύρο τους λένε τώρα!
