Του Γιάννη Σιδέρη
Ο Πρωθυπουργός παρουσίασε χθες το ελαφρύ, lifestyle, ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, λειψό πολιτικού βάρους, καθώς είναι άδειο από βαριά πολιτικά ονόματα, λόγω της άρνησης των τελευταίων να ενταχθούν (αυτό ήδη είναι ένα είδος πρώιμης ήττας για τον κ. Τσίπρα). Οι υποψήφιοι που απολαμβάνουν αναγνωρισιμότητα, την έχουν κατακτήσει σε τομείς δράσης πέραν και εκτός πολιτικής.
Παρόμοια «ακαταστασία» υπάρχει και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Βασιλικοί και παλαιοδεξιοί συνυπάρχουν με «επαγγελματίες της κεντροαριστεράς», και πρόθυμους του ακτιβίστικου αριστερισμού.
Δεν αποτελούν όλοι αυτοί ενσωμάτωση ατόμων με αποχρώσες ιδεολογικές απόψεις, στο πλαίσιο ενός ανοιχτού, πλουραλιστικού κόμματος. Είναι διαφορετικοί κόσμοι συστεγασμένοι σε μία πρόσκαιρη κατασκευή εξουσίας, της οποίας το μέγεθος της κατάρρευσης θα εξαρτηθεί από το μέγεθος της εκλογικής ήττας. Εάν αυτή είναι μεγάλη, θα δημιουργηθούν φυγόκεντρες δυνάμεις, σε όσους ελκύστηκαν από την εξουσία.
Φυσικά τα γνωρίζει η ηγεσία, για αυτό και θέλει να αφήσει πίσω της τον ΣΥΡΙΖΑ, πετώντας από το αμπάρι το «αριστερό» έρμα που τον εμποδίζει να χαράξει ρότα προσέγγισης του μεσαίου χώρου.
Γνωστή από καιρό η στόχευση. Ευθύς προάγγελος πρόσφατα ο εξάδελφος του Πρωθυπουργού Γιώργος Τσίπρας.
Μιλώντας στον Νews24/7 δήλωσε ότι «Τα κόμματα που δεν αλλάζουν πεθαίνουν ή μεταλλάσσονται σε κάτι που δεν θέλαν. Μ' αυτή την έννοια και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει. Υπάρχει μια καθυστέρηση στο τι ήταν το παλιό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και του τι μπορεί να είναι σήμερα να εκφράσει και αυτό το βήμα, το όχημα της προοδευτικής συμμαχίας, του προοδευτικού μετώπου, είναι το όχημα που θα μας φτάσει ακριβώς σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα ανταποκρίνεται σε κάτι τέτοιο».
Το νέο κόμμα που οραματίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ των 70ς και 80ς. Φωτεινό τους παράδειγμα η ορμητική πορεία του λεγόμενου «Κινήματος» και η μακρόχρονη εγκαθίδρυσή του στην εξουσία.
Ουδείς μάντης, πολύ περισσότερο εμείς, αλλά έχουμε την αίσθηση ότι ζουν μια φενάκη. Απολαμβάνουν πρόσκαιρα και άκαιρα ένα όνειρο που δεν μέλει να σαρκωθεί.
Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στις πολιτικές και ιστορικές αιτίες που ώθησαν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, με δεομένη πολιτική ταυτότητα, να συσπειρωθούν στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 70. Πολλές από τις αιτίες πλέον έχουν εκλείψει.
Για να μην χαθούμε στην… ιστοριολογία, ψαύοντας το σήμερα, εντοπίζουμε τρία κυρίως στοιχεία που εμποδίζουν την επίτευξη του στόχου: Ο ηγέτης, η πολιτική ταυτότητα και η αντοχή του ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ).
Εντάξει, ο Αντρέας έγραφε στα παλιά του παπούτσια τον σοσιαλισμό, όπως και ο Αλέξης γράφει την Αριστερά και τις μυθολογημένες αξίες της (αν και όπως είχε πει ο Αλέκος Παναγούλης στην Οριάνα Φαλάτσι, σε άλλο σημείο έγραφε τον σοσιαλισμό ο Αντρέας, αλλά αυτό… δεν γράφεται!).
Ωστόσο υπάρχουν ποιοτικές διαφορές: Ο προσωπικός μαγνητισμός, η ηγετική προσωπικότητα, η επιστημονική συγκρότηση, η αναλυτική ικανότητα, η γνώση του παγκόσμιου περιβάλλοντος εκ μέρους του Αντρέα, σε σύγκριση με τον Αλέξη, είναι χαώδης.
Πέραν αυτού, ο Αντρέας λειτουργούσε συνθετικά στην κοινωνία, δεν πόλωνε. Αντιπολιτευόταν σκληρά τον Καραμανλή, επιτίθετο ανοίκεια στον Μητσοτάκη («Εφιάλτης»), αλλά οι επιθέσεις ήταν πάντα πολιτικές. Δεν ενοχοποιούσε ηθικά τους αντιπάλους (αυτοί το έκαναν) ούτε τον απλό οπαδό, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, από τον πρωθυπουργό ως τα troll του.
Ούτε επίσης προσέβαλε τον οπαδό άλλου κόμματος, φερόμενος με απαξιωτικό πατερναλισμό, όπως ο Αλέξης («Δεν θα αφήσουμε αυτό τον κόσμο στην αναξιόπιστη ηγεσία του»). Γιατί ως γνωστόν οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ είναι μικρά και ανόητα παιδιά και έχουν χρεία να τους θάλπει υπό την σκέπη του ο Αλέξης).
Ένα άλλο εμπόδιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντοχή του ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ). Ο Αντρέας αφυδάτωσε έως μηδενισμού, απορρόφησε και ενσωμάτωσε, τις δυνάμεις του Κέντρου. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ανυποχώρητο αντίπαλον δέος.
Τα εκλογικά αποτελέσματα του 2015, οι δημοσκοπήσεις των δύο τελευταίων ετών, αλλά και το συμπέρασμα των δημοσκόπων, είναι ότι το ποσοστό του ΚΙΝΑΛ έχει πλέον «τσιμενταρισθεί». Δεν είναι αλώσιμο και αναλώσιμο από τον ΣΥΡΙΖΑ ( Θεωρούμε δε ότι αυτό το ποσοστό έχει συνειδητή αντισυριζαϊκή στάση. Όχι επειδή θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ… αριστερό κόμμα και απαρέσκεται την Αριστερά, αλλά γιατί του προσάπτει μία γκάμα αρνητικών χαρακτηριστικών, που εκκινούν από το «μη σοβαρό κόμμα» και εκτείνονται ως το «επικίνδυνο για τη χώρα».
Μετεκλογικώς, μικροπρόθεσμα, θα υπάρχουν και οι δύο χώροι, με διαφορετικές ποιότητες στελεχικού προσωπικού και ψηφοφόρων. Ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι το ΚΙΝΑΛ θα διαλυθεί (ως υπόθεση εργασίας αυτό), το εκλογικό του ποσοστό θα ψάξει άλλη Κεντροαριστερή έκφραση, όχι το νέο κόμμα του κ. Τσίπρα . ο Πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία αλλά δεν είχε την ποιότητα να την αξιοποιήσει.
