Στγμιότυπο από τη χτεσινή συνάντηση του κ. Τσίπρα, με τα μέλη της επιτροπής διαλόγου για τη συνταγματική αναθεώρηση. Το κυβερνητικό καραβάνι προχωρεί ανεπηρέαστο στους σχεδιασμούς του, πείθει άλλα τμήματα της κοινωνίας ότι δια της περιφερόμενης συζήτησης τα καθιστά συμμέτοχα και συνδημιουργά του νέου ελληνικού «δημοκρατικού» κράτους, ότι ακούσει τη φωνή τους, εκεί που οι προηγούμενοι τους αντιμετώπιζαν ως ανώνυμο καθοδηγήσιμο και κυβερνήσιμο πλήθος, άνευ φωνής.
Του Γιάννη Σιδέρη
Ο πιο επιτυχημένος χαρακτηρισμός για την επιτροπή συντάγματος που ανακοινώθηκε χθες είναι ο χαρακτηρισμός του Ποταμιού που έκανε λόγο για «κομματική περιοδεύουσα φιέστα».
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι το Σύνταγμα προβλέπει τη (συνταγματική) διαδικασία και αυτή θα είναι η κοινοβουλευτική». Τότε προς τι η «περιοδεύουσα φιέστα»; Την δικαιολόγηση έκανε ο ίδιος ο πρωθυπουργός:
«Γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να απασχολήσει ει δυνατόν τον τελευταίο πολίτη, για το τι πρέπει να αλλάξει και τι όχι, ποια είναι η γνώμη και η άποψη σε σχέση με το θεσμικό πλαίσιο, γιατί το Σύνταγμα διέπει ως θεσμικό πλαίσιο όλες τις διαδικασίες του πολιτεύματος, της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής ζωής».
Η περιοδεία θα περάσει από πολλούς χώρους επίδειξης, προκειμένου να καταλήξει στον φυσικό της χώρο, στο κοινοβούλιο. Στο ενδιάμεσο θα περιοδεύσει σε δήμους και κοινότητες, σε αίθουσες όπου πολίτες που δεν έχουν γνώση της συνταγματικής επιστήμης θα εκφράζουν άποψη επί παντός του επιστητού και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ θα εκθειάζουν το… πλεόνασμα δημοκρατικότητας που ζει η χώρα επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εφόσον και η αλλαγή του Συντάγματος γίνεται κτήμα, δικαίωμα και συνεισφορά του απλού Έλληνα πολίτη.
Να υπενθυμίσουμε, όσο το δυνατόν εν τάχει, τις κυριότερες των ρυθμίσεων που εμπεριέχονται σε πέντε άξονες, και τους οποίους είχε εκφωνήσει ο πρωθυπουργός στη φαντασμαγορική τελετή στο προαύλιο της Βουλής τον Ιούλιο! (οι λίγες παρενθετικές παρατηρήσεις του γράφοντος παρατίθενται ως εμπειρικός πολιτικός, και όχι…συνταγματικός, σχολιασμός).
Οι προτάσεις
- Αρχιτεκτονική του Πολιτεύματος: Προβλέπει συνταγματική καθιέρωση απλής αναλογικής, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό, μετά από δύο αποτυχημένες ψηφοφορίες (η ρύθμιση κολακεύει τον λαό, τον παρουσιάζει ως συμμέτοχο γεγονότων και εξ αυτού την αποδέχεται θετικά). Λελογισμένη επίσης αύξηση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι βουλευτές να μην εκλέγονται πάνω από δύο τετραετίες (οπότε Μητσοτάκης, Σημίτης, Καραμανλής, ΓΑΠ δεν θα είχαν εκλεγεί πρωθυπουργοί, αφού θα είχαν αποχωρήσει από τον κοινοβουλευτισμό με την παρέλευση δύο τετραετιών –ωστόσο και αυτή βρίσκει θετική απήχηση λόγω του γενικώς αντιπολιτικού κλίματος στην κοινωνία). Πρωθυπουργός εκτός των υπηρεσιακών να ορίζεται αποκλειστικά αιρετός από τον λαό (γιατί προφανώς ο Παπαδήμος τα πήγε… χειρότερα από τον νυν πρωθυπουργό).
- Ενίσχυση των θεσμών άμεσης Δημοκρατίας, όπου υπάρχει η υποχρέωση κύρωσης με δημοψήφισμα οποιασδήποτε συνθήκης μεταβιβάζει κυριαρχικές αρμοδιότητες του κράτους (όσοι έχουμε ηλικία και ενθυμούμαστε την ατμόσφαιρα της εποχής, η χώρα δεν θα είχε μπει στην ΕΟΚ). Διενέργεια δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία και συλλογή άνω των 500.000 υπογραφών για εθνικά θέματα ή ένα εκατομμύριο υπογραφών για ψηφισμένο νόμο (Η εκκλησία ευκόλως μαζεύει δύο εκατομμύρια σε ένα Σαββατοκύριακο για να επιστρέψει «αδιάβαστο» οποιοδήποτε ψηφισμένο νόμο του Φίλη) –εξαίρεση αποτελούν οι νόμοι που αφορούν στο δημοσιονομικό.
- Ενίσχυση του κράτους Δικαίου, όπου εμπεριέχονται και τα σωστά κατά την ταπεινή άποψη της στήλης, όπως κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, ριζική αναδιάρθρωση περί ευθύνης υπουργών.
- Σχέσεις κράτους εκκλησίας όπου προβλέπεται η ρητή κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους –με διατήρηση της αναγνώρισης της ορθοδοξίας ως επικρατούσας θρησκείας και κατοχύρωσης υποχρεωτικότητας του πολιτικού όρκου στις ορκωμοσίες των αιρετών του πολιτεύματος, δικαστών και υπολοίπων δημοσίων λειτουργών.
- Κοινωνικά δικαιώματα: Περιλαμβάνει ρητή απαγόρευση της άρσης του δημόσιου ελέγχου των αγαθών του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας (σωστά, αρκεί να ειδοποιήσουν… το Υπερταμείο). Παράλληλα σαφή και αποτελεσματική κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως του μοναδικού μέσου για τον προσδιορισμό του μισθού και κατοχύρωση της υποχρεωτικότητας της διαιτησίας. (σωστά τα τελευταία, αλλά εκ του περισσού, όταν η ίδια η κυβέρνηση αγωνίζεται απέναντι στο κουαρτέτο για την κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Είναι μια πρόταση απλώς για να θυμηθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερά!).
Φυσικά όταν ο πρωθυπουργός τα εξήγγειλε, η κοινωνία βρισκόταν ακόμη σε ένα άλλο κλίμα. Μόλις είχαν γίνει οι πρώτες περικοπές στο ΕΚΑΣ, δεν είχαν περικοπεί μερίσματα του Δημοσίου, επικουρικές, δεν είχε αυξηθεί η ασφαλιστική εισφορά και στις κύριες συντάξεις, δεν είχαν φτάσει τα ραβασάκια για το φόρο εισοδήματος και τον ΕΝΦΙΑ –και πολλοί από τους υπόχρεους εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους με πιστωτικές κάρτες.
Σε μιαν άλλη εποχή
Άλλοι είναι καταλληλότεροι να μιλήσουν για την αρμονικότητα της συνταγματικής διαδικασίας με την περιφερόμενη «φιέστα». Πολιτικώς πάντως, μοιάζει να βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή. Περίμενε κανείς ότι οι φαντεζί ανακοινώσεις θα αφεθούν στη λήθη του χρόνου, πολύ περισσότερο που πλέον ηχούν ως προκλητική ειρωνεία και καταστροφική ομφαλοσκόπηση σε τμήματα της πενόμενης κοινωνίας.
Παρόλα αυτά το κυβερνητικό καραβάνι προχωρεί ανεπηρέαστο στους σχεδιασμούς του, πείθει άλλα τμήματα της κοινωνίας ότι δια της περιφερόμενης συζήτησης τα καθιστά συμμέτοχα και συνδημιουργά του νέου ελληνικού «δημοκρατικού» κράτους, ότι ακούσει τη φωνή τους και τους εξυψώνει ως πολίτες, εκεί που οι προηγούμενοι τους αντιμετώπιζαν ως ανώνυμο καθοδηγήσιμο και κυβερνήσιμο πλήθος, άνευ φωνής.
Πολύ περισσότερο, δε, που ο πρωθυπουργός υποστήριξε ότι η συνταγματική αναθεώρηση θα φέρει την πολιτική ανασυγκρότηση και αυτή με τη σειρά της την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας (…ράβδος εν γωνία… ή αυτό προφανώς φταίει για την παραγωγική καθίζηση και επί των ημερών του…).
