Του Γιάννη Σιδέρη
Ήγγικεν η ώρα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη απασχολεί εντόνως την επικαιρότητα, αλλά που μάλλον ως μια κομματική γραφειοκρατική διεκπεραίωση μοιάζει, παρά ως γεγονός που θα καθορίσει την… πορεία της χώρας.
Σαφώς, όπως κάθε κομματικό συνέδριο που… σέβεται τον εαυτό του, θα έχει παρασκήνιο, ασκήσεις επιρροής, ψηφοθηρία υπέρ τάσεων και προσώπων, αλλά - τουλάχιστον με τα έως τώρα δεδομένα - δεν αναμένονται… σεισμοί και καταποντισμοί. Τα οργανωμένα μέλη είναι δυσαρεστημένα με την κυβερνητική πολιτική, κάποια ενδεχομένως πνέουν και μένεα, θα κάνουν κάποια κριτική, αλλά είναι αυτά που επέλεξαν να παραμείνουν όταν οι σύντροφοί τους έφευγαν. Διέπονται από την λογική Μπαλτά, ότι «στο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, υπάρχουν ήττες και συμβιβασμοί». Την ήττα και τους συμβιβασμούς βιώνουν προς ώρας, αλλά υπομένουν, επιμένουν και ελπίζουν.
Οι… οπλαρχηγοί
Ούτως ή άλλως ο κ. Τσίπρας είναι κυρίαρχος στο κόμμα, οι τάσεις δεν τον αμφισβητούν, το δυναμικό τους είναι περίπου καταμετρημένο, και αναμένεται να αποκρυσταλλωθεί εκ νέου με μικρές διακυμάνσεις. Κυρίαρχη θεωρείται η πλησιέστερη στον πρόεδρο, Ενωτική Κίνηση, συσπειρώνει γύρω στο 40% (με «οπλαρχηγούς» τους Ν. Παππά, Δ. Βίτσα, και τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας Μπουρνούς, Καραγιώργος, Σκορίνης). Δεύτερη σε δυναμικότητα ποσοστών φέρεται η Πλατφόρμα 2010 (Παπαδημούλης, Δούρου, Μπαλάφας, Ζαχαριάδης, Αναγνωστοπούλου) ενώ η πλέον… θορυβώδης που έλκει την προσοχή των ΜΜΕ είναι οι «53+», με ατύπως φερόμενο ως επικεφαλής τον κ. Τσακαλώτο. Η Τάση αντέδρασε (λεκτικώς και για το θεαθήναι - αφού πάντα ψήφιζε) σε σειρά κυβερνητικών εξαγγελιών, με κυρίαρχη την αντίρρηση για εκλογή προέδρου από τον λαό. Η ποσοστιαία δύναμή της εκτιμάται περί το 15- 20%. Υπάρχουν επίσης και οι πασοκογενείς με εξέχοντες τον Αντώνη Κοτσακά και τον Παναγιώτη Κουρουμπλή. Ουδείς όμως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εκτιμήσει την δύναμή τους. Στο προηγούμενο συνέδριο, οι ακραιφνείς συριζαίοι σύνεδροι, τους είχαν υποδεχθεί ως ξένο σώμα, με αποτέλεσμα η εκπροσώπησή τους στην Κ.Ε. των 200 μελών, να είναι απειροελάχιστη.
Αυτά για την εσωτερική γεωγραφία, αν και μάλλον μικρή σημασία έχουν στη συγκυρία της χώρας - με την υπενθύμιση επιπροσθέτως ότι οι τάσεις δεν είναι συμπαγείς και ενιαίες. Στο εσωτερικό τους εμφιλοχωρούν ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, πολιτικές αποκλίσεις και προσωπικές στρατηγικές.
Ίσως ουσιαστικότερες είναι κάποιες από τις διεθνείς προσκλήσεις που απέστειλε ο ΣΥΡΙΖΑ (εκπρόσωποι από 80 χώρες, 25 πρεσβείες και γύρω στις 30 προσωπικότητες). Εξ αυτών που εκλήθησαν, ελπίζεται να ανταποκριθούν ο ηγέτης του SPD και αντικαγκελάριος τη Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ κα ο ηγέτης των βρετανών Εργατιών ΤΖέρεμι Κόρμπιν. Είναι πρόσωπα που θα προσδώσουν το ευρωπαϊκό λούστρο που επιθυμεί η πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά την πρωτοβουλία του για σύγκλιση των χωρών της Μεσογειακής Ευρώπης, που ουσιαστικά ήταν μια προσπάθειά του να εμφανισθεί ως ευρωπαίος πολιτικός και να διεισδύσει στο χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Η ώρα της αλήθειας είναι τώρα
Ωστόσο, την επόμενη Δευτέρα θα λέμε… Συνέδριο ήταν και πέρασε, και τα προβλήματα θα ορθώνονται στη χώρα, δυσεπίλυτα, και ίσως άλυτα. Αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός της χώρας, συνεχίσει την έως τώρα τακτική της θριαμβολογίας, της καλλιέργειας μύθων περί ενός ανύπαρκτου success story, όταν η κοινωνία βιώνει στο πετσί της το failure story, θα απολέσει το τελευταίο ίχνος ορθοκρισίας και αληθοφάνειας.
Σαφώς είναι εύκολο αυτό που θα κάνει σήμερα στη Βουλή, να επιτεθεί για την διαπλοκή, στη σχετική συζήτηση. Είναι προνομιακός του χώρος για τον απλούστατο λόγο ότι οι άλλοι έχουν κυβερνήσει 40 χρόνια και αυτός ενάμισι, οπότε είναι λογικό να παρουσιαστεί ως ο άσπιλος της πολιτικής ζωής - αν και κηλίδες ήδη υπάρχουν. Και κηλίδες υπάρχουν όχι μόνο με τα πρόσφατα περί τον κ. Καλογρίτσα. Το κόμμα του είναι άμεσος απόγονος του Συνασπισμού. Και ήταν ο Συνασπισμός που συναίνεσε στην παροχή της δυνατότητας να αρχίσει η μηντιοκρατία και η εξ αυτής οργιώδης διαπλοκή. Και σαφώς δεν ισχύει η καταφυγή του κ. Νίκου Παππά στην επιτροπή της Βουλής «Εγώ ήμουν τότε 13 χρόνων». Οι πολιτικές ευθύνες δεν προσωποποιούνται. Κληροδοτούνται, κληρονομούνται, και αναλαμβάνονται!
(Παρ' όλα αυτά η στήλη δεν κραδαίνει κάποια ρομφαία. Απλώς υπενθυμίζει ότι εδώ είναι βαλκανική Ελλάδα, και ότι είτε δεξιά, είτε κεντροαριστερά, είτε αριστερά, ποτέ δεν είχαν περί πολλού την προσήλωση στα θεσμικά θέσφατα. Μάλλον ως γραφειοκρατικά, νομικά κελύφη τα εκλάμβαναν - γι' αυτό και κάποιοι χαμογελούσαν σαρδόνια όταν άκουγαν τον κ. Τσίπρα να δηλώνει «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος»).
Το πολιτικό θέμα που ανακύπτει στο συνέδριο είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν είχε από το προηγούμενο Συνέδριο, πολιτική εντολή να εφαρμόσει το μνημόνιο -ακόμη και αν έτσι θα έσωζε τη χώρα, όπως θεώρησε εκ των υστέρων. Τα συνέδρια είναι σοβαρές διαδικασίες για την Αριστερά. Θα κάνει κριτική επί των πεπραγμένων του;
Επίσης θα εξηγήσει γιατί ήθελε να διώξει το ΔΝΤ και τώρα που το ΔΝΤ έδειξε ότι σκέπτεται να φύγει, δείχνει… έκδηλη - και κατά τις πληροφορίες μας αγωνιώδη - σιωπή; Θα εξηγήσει πότε και με ποιους δείκτες θα καταθέσει το Μεσοπρόθεσμο και τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην κοινωνία; Θα ενημερώσει το τι θα κάνει αν δεν πάρει την πολυπόθητη διευθέτηση (που κάποτε ήταν ανένδοτο «κούρεμα») του χρέους;
Και τελικά, πέραν των φευγαλέων που είπε στη Βουλή «είχαμε αυταπάτες», θα απολογηθεί στο λαό για τις αυταπάτες που τόσο στοίχισαν;
