Πρώτη φορά τόσο αδιάφορες εκλογές όπως αυτές της 9ης Ιουνίου επωάζουν κρίσιμες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό για τα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Στην κόψη του ξυραφιού βρίσκεται η ηγεσία των δύο αρχηγών, Κασσελάκη και Ανδρουλάκη. Δεν έχουν δείξει τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν την επικυριαρχία Μητσοτάκη, ενώ ένα αρνητικό αποτέλεσμα θα επιφέρει τριγμούς στους θώκους τους.
Ο Κασσελάκης προπαγανδίζει τον στόχο του 20% προκειμένου να μπορέσει επικυρώσει την ιδιοκτησία στο κόμμα του με ένα καταστατικό συνέδριο το Φθινόπωρο. Με τέτοιο ποσοστό θα δημιουργήσει υγειονομική ζώνη γύρω του και θα απομονώσει μέχρι εξαφανίσεως τους εν δυνάμει αμφισβητίες του.
Όμως ένα τέτοιο ποσοστό θα αποκόψει εν τη γενέσει τους τις διεργασίες για την ανασύνταξη της κεντροαριστερής παράταξης - η οποία βρίσκεται στους προβληματισμούς στελεχών που αναζητούν ρόλο στη μετεκλογική συγκυρία, και των επικοινωνιακών αβανταδόρων τους.
Θέλει την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς υπό την ηγεμονία του. Όπως δήλωσε θα απευθύνει πρόσκληση σε δυνάμεις και πρόσωπα, ιδιαίτερα τη νέα γενιά, που βρίσκονται στην «Πλεύση Ελευθερίας» της Ζωής και το «ΜέΡΑ 25» του Γιάννη.
Βιτριολικός ήταν ο σχολιασμός της Ζωής στον Real: «Ο άνθρωπος αυτός είναι ουρανοκατέβατος. Έχει έρθει παρά πολύ πρόσφατα στην Ελλάδα. Έχει έτσι μία εικόνα πολιτικού «τουρίστα», ανθρώπου που τον ξεναγούν στην πολιτική ζωή και στη ζωή της Ελλάδας».
Μάλλον δεν απολαμβάνει ούτε τα σέβη του Γιάννη: «δεν θα υπάρξει πρόσκληση από τον Στέφανο Κασσελάκη, γιατί αν μας καλέσει σε συζήτηση θα του «κόψουν το συνάλλαγμα» οι ολιγάρχες» (Παραπολιτικά).
Παράλληλα ο Στέφανος σε μια προσπάθεια να αυξήσει το κοινωνικό του ακροατήριο θα επιχειρήσει διεμβολισμό του ΠΑΣΟΚ απευθυνόμενος στον κόσμο του, αλλά και σε στελέχη και πρώην υπουργούς του που εκτιμά! Όχι όμως στον ίδιο τον Ανδρουλάκη (εισέπραξε τη σαρκαστική απάντηση Ανδρουλάκη ότι έχασε τον ύπνο του που δεν θα του τηλεφωνήσει).
Πάντως από το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει εκείνους που είναι στο σύστημα Μητσοτάκη (τους εκσυγχρονιστές δηλαδή. Ενώ αν τους ήθελε αυτοί θα έτρεχαν… με λαχτάρα μόλις τους τηλεφωνούσε…).
Με την ίδια ψευδαίσθηση διάγει και ο Ανδρουλάκης. Ότι θα ηγεμονεύσει στην ευρύτερη κεντροαριστερά στην οποία θα απευθύνει πρόσκληση. Εάν βγει δεύτερος θα απευθύνει πρόσκληση στα κόμματα του χώρου, αλλά όχι στον Κασσελάκη.
Το πρόβλημα είναι πως και σε αυτή την περίπτωση εξακολουθεί να παραμένει αδύναμη η προοπτική σύμπτυξης της κεντροαριστεράς. Γιατί ως γνωστόν η γνωστή χιουμοριστική ρήση «το μέγεθος μετράει», έχει πλήρη επιβεβαίωση στην πολιτική.
Δηλαδή με ένα υποτιθέμενο 20% και άνω, θα διανοίγονταν άλλες προοπτικές και ευνοϊκή ατμόσφαιρα ηγεμονίας του στον χώρο. Θα μπορούσε να πείσει ως η ανερχόμενη κεντρομόλος δύναμη. Με ένα μίζερο πέριξ του 15% τι συνθήκες «σύντηξης» να δημιουργήσει;
Με ένα τέτοιο ποσοστό, ακόμη και δεύτερος να έρθει, οι φίλιες δυνάμεις δεν θα του αναγνωρίζουν πρωτοκαθεδρία. Θα υπάρξουν προτάσεις - οι οποίες ως προβληματισμοί και προθέσεις διατυπώνονται ήδη σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις - για μία γένεση απ’ αρχής.
Στην περίπτωση που βγει τρίτος θα αντιμετωπίσει έντονη εσωτερική αμφισβήτηση. Θα αναγκαστεί να προσφύγει σε συνέδριο για εκλογή αρχηγού, όπου και ο ίδιος θα επανυποβάλει υποψηφιότητα.
Ο ευρύτερος χώρος, ήτοι στελέχη της ευρύτερης κεντροαριστεράς, επώνυμοι, δημοσιολόγοι κλπ, θα πιέζουν για συνολική συνεργασία και ανασύνταξη, αλλά με νέα εκλογή αρχηγού. Κάτι που και είναι έξω από τις προθέσεις Ανδρουλάκη.
Αλλά και ένα τέτοιο πρόσωπο που θα μπορούσε να συσπειρώσει την όλη κεντροαριστερά, δεν έχει διαφανεί στον ορίζοντα. Υπάρχει βέβαια ο Τσίπρας. Αλλά κάποιοι ξεχνούν ότι είναι ηττημένος και οι ηττημένοι δεν κερδίζουν τους νικητές τους. Το έκανε ο Αντρέας αλλά αφενός ήταν Αντρέας, αφετέρου ο κόσμος τον αντάμειψε για την αδικία που θεώρησε ότι υπέστη με το Ειδικό Δικαστήριο.
Βασικά η μόνη δύναμη στην οποία μπορεί να απευθυνθεί το ΠΑΣΟΚ είναι η «Νέα Αριστερά», παρότι οι θέσεις τους απέχουν παρασάγγας. Είναι όμως μια ομάδα συνεκτική, έχει πολιτικό λόγο (έστω και παρελθοντικό) και πολιτεύεται με προσωπικό ήθος (παρότι τα στελέχη της στον αστερισμό του Τσίπρα κι εξαιτίας του, δεν έδειξαν πολιτικό ήθος. Σε προσωπικό ωστόσο είναι ανεπίληπτοι).
Αυτά είναι τα μαράζια της κεντροαριστεράς. Αρχηγοί αγκιστρωμένοι στον θώκο τους, ένας λαός που καλώς ή κακώς δεν την αναζητά, και ένας μη ευνοϊκός διεθνής περίγυρος, που έχει αποστρέψει οφθαλμόν από τη σοσιαλδημοκρατία και ρέπει δεξιόστροφα.
