Κάτι περισσότερο από δυο μήνες έχουν περάσει από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, το θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας και την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Το κυβερνών κόμμα κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενο σταθερότητα και ασφάλεια και έμεινε (τουλάχιστον για το προσεχές χρονικό διάστημα) ως ο μόνος σταθερός πυλώνας του πολιτικού συστήματος της χώρας. Οι εβδομάδες που πέρασαν από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης μόνο ήσυχες δεν ήταν.
Από τη φυλάκιση Μπελέρι στην Αλβανία, τις φωτιές και το στρατόπεδο στην Αγχίαλο, την αύξηση των ροών των παράνομων μεταναστών, το καθημερινό φαινόμενο που έχουν να αντιμετωπίσουν οι πολίτες στη Θράκη με τους λαθροδιακινητές και αποτελούν κίνδυνο-θάνατο στην εθνική οδό μέχρι τους Κροάτες χούλιγκανς που διέσχισαν ανενόχλητοι οδικώς τη μισή ηπειρωτική χώρα και τη δολοφονία του φιλάθλου της ΑΕΚ, αλλά και τις φωτιές στην Αττική και τον Έβρο (η τελευταία ακόμα δεν έχει σβήσει).
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι το γεγονός πως όλα τα παραπάνω τη χτυπούν στο αφήγημα με το οποίο κέρδισε τις διπλές εκλογές: Την ικανότητα να εγγυηθεί σταθερότητα και ασφάλεια. Τα γεγονότα αυτά σε συνδυασμό με κάποιες προβληματικές δηλώσεις υπουργών πλήττουν την αξιοπιστία της κυβέρνησης σε αυτόν τον τομέα. Όλα αυτά, ενώ δεν υπάρχει κυβερνητική εναλλακτική καθώς ο ακέφαλος ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να είναι πολιτικά ανύπαρκτος μετά την παραίτηση Τσίπρα (με μόνη ένδειξη ζωής και ελπίδας για επαναφοράς στο προσκήνιο την υποψηφιότητα Κασσελάκη) και το ΠΑΣΟΚ δείχνει να μη μπορεί (τουλάχιστον για την ώρα) να κάνει ισχυρή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση.
Αυτό το τελευταίο δεδομένο είναι κατανοητό πως φαίνεται ως ευκαιρία για τον πρωθυπουργό ώστε να μετακινηθεί κι άλλο προς πιο «κεντροαριστερά κοινά» ελλείψει ουσιαστικού αντιπάλου. Όμως αυτό που θα έπρεπε να έχει προτεραιότητα ο ίδιος και η κυβέρνησή του είναι το να μη δυσαρεστήσουν συντηρητικούς ψηφοφόρους της βάσης.
Εκτός του ότι εάν βρεθεί αντίπαλος από τα αριστερά του η σημερινή στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα, οι εκλογές έδειξαν πως το εκλογικό σώμα της Ελλάδας ακολουθεί τις τάσεις των εκλογικών σωμάτων των υπολοίπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την άνοδο δηλαδή αντισυμβατικών συντηρητικών κομμάτων και πολιτικών τύπου Αδελφών Ιταλών και Μελόνι μέσα από το συνδυασμό οικονομικής και ταυτοτικής κρίσης.
Η αντιπολίτευση πλέον για μια κεντροδεξιά ή κεντρώα κυβέρνηση έρχεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα δεξιά, τα συντηρητικά. Όχι από τα αριστερά όπως είχαμε συνηθίσει. Και σε ορισμένες περιπτώσεις η πιο σοβαρή αντιπολίτευση δεν έρχεται από πολιτικούς αντιπάλους, αλλά πηγάζει από την ίδια τη βάση του κόμματος (πχ CDU).
Με διπλές εκλογές να πλησιάζουν (αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές) η κυβέρνηση θα πρέπει να κοιτάξει τα θέματα ασφάλειας σε όλους τους τομείς (οικονομία, εγκληματικότητα, σύνορα, υγεία) ώστε να αποδείξει πως καλύπτει την αυξημένη ζήτηση που υπάρχει.
Η σημερινή συζήτηση στη Βουλή για τις πυρκαγιές είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει ότι το έχει καταλάβει. Δύο είναι τα σημαντικά πράγματα για τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Πρώτον, να κατανοηθεί ότι η ζήτηση για ασφάλεια διαπερνά οριζόντια το πολιτικό φάσμα, από την ακροδεξιά έως την κεντροαριστερά.
Εάν δηλαδή δεν πραγματώσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της η κυβέρνηση δε θα χάσει μόνο «δεξιούς» ψηφοφόρους, αλλά και κεντρώους. Δεύτερον, να μην επαναπαυθούν στο 41% και στο ότι τα δεξιά της ΝΔ δεν παρουσιάζουν σταθερή και σοβαρή κυβερνητική εναλλακτική παρά κόμματα διαμαρτυρίας.
Να μη θεωρήσουν δηλαδή πως οι συντηρητικοί ψηφοφόροι δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Να μην τους θεωρήσουν δεδομένους. Ένας δυσαρεστημένος από την κυβέρνηση συντηρητικός ψηφοφόρος μπορεί να μην ψηφίσει κάποιο άλλο μικρότερο δεξιό κόμμα εάν δεν τον εκφράζει, αλλά μπορεί πολύ εύκολα (σε πρώτη φάση) να απέχει από τις εκλογές ώστε με αυτόν τον τρόπο να στείλει το μήνυμα του.
Επίσης, θα ήταν καλό επίσης στην κυβέρνηση να έχουν στο μυαλό τους πως ως ο μοναδικός πυλώνας σταθερότητας του πολιτικού σκηνικού, λάθη, παραλείψεις και αλλαγή της υποσχόμενης κατεύθυνσης δεν φθείρουν μόνο την ίδια αλλά και της αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Και τέλος, να καταλάβουν πως η υπερεπέκταση έχει κάνει ακόμα και αυτοκρατορίες να γονατίσουν. Το πρώτο καμπανάκι έχει ηχήσει από νωρίς. Μένει να φανεί εάν θα χρειαστεί και δεύτερο.
*Ο Απόστολος Πιστόλας είναι πολιτικός αναλυτής
