Με τον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται έτοιμος να βγει στο πεζοδρόμιο για να στηρίξει τα αιτήματα των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (την πρώτη δεν τη συνάντησε ούτε μια φορά ως πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας) οι συνδικαλιστές πατούν πάνω στην ακρίβεια και τις ανατιμήσεις μιας παγκόσμιας κρίσης για να διεκδικήσουν μέχρι και το... σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία διότι πέραν των αμάχων πλήττει και τους... μισθούς. Κυρίαρχο, δε, το σύνθημα να μην πληγούν τα... δικαιώματά τους και να καταργηθεί ο συνδικαλιστικός νόμος που πρόσφατα ψηφίστηκε.
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ πραγματοποιούν μια απεργία που όπως τουλάχιστον αναγράφεται στην ανακοίνωση της δεύτερης «γίνεται κάτω από τη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία, ενός πολέμου που ξεκίνησε με τη Ρωσική εισβολή, καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, ενός άδικου πολέμου που σκοτώνει άμαχο πληθυσμό, δημιουργεί νέα κύματα προσφύγων και φτώχεια».
Συμπληρώνεται όμως ότι «Ταυτόχρονα, εξαθλιώνει περαιτέρω τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, αφού οι τιμές των αγαθών αυξάνονται ραγδαία και το λαϊκό εισόδημα έχει εξανεμιστεί» και στο πλαίσιο αυτό «κυρίαρχο αίτημα στην απεργία μας είναι το αίτημα να σταματήσει άμεσα ο πόλεμος».
Το σημαντικό όμως είναι πως πέραν των αιτημάτων περί αυξήσεων μισθών, επαναφοράς 13ης 14ης σύνταξης αύξησης του αφορολόγητου και άλλων σχετικών με βάση τους εργαζόμενους που πλήττονται ζητούν και:
- Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να καλυφθούν τα χιλιάδες οργανικά κενά που υπάρχουν στο Δημόσιο, ιδιαίτερα στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης κ.ά..
- Να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις Δημόσιων οργανισμών και φορέων.
Η δε ΓΣΕΕ πέραν του δίκαιου φορολογικού συστήματος της ελάφρυνσης των μισθωτών και των συνταξιούχων, της πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής καθώς και της εκτεταμένης παραβατικότητας, θέτει και το θέμα της:
- της άμεσης κατάργησης των εμποδίων στην ελεύθερη συνδικαλιστική δράση με κατάργηση του Γενικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων και της κρατικής αδειοδότησης στην ίδρυση και τη λειτουργία των συνδικάτων και την άσκηση των δικαιωμάτων συλλογικής εκπροσώπησης των εργαζομένων, με ταυτόχρονη αυστηροποίηση των κυρώσεων στους εργοδότες που παρεμποδίζουν τη συνδικαλιστική δράση.
- της Διασφάλισης και ενίσχυσης της απρόσκοπτης λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
- της επαναπρόσληψης όλων των εργαζομένων που απολύθηκαν ή δρομολογείται η απόλυσή τους στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες της χώρας.
Οι συνδικαλιστές επιχειρούν να δείξουν τα... δόντια τους αναπολώντας παλαιές εποχές στηριζόμενοι και στον ΣΥΡΙΖΑ που μπαίνει στο παιγνίδι (δεδομένου ότι το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ δεν συνδράμει σε αυτή την προσπάθεια) και με πρόσχημα την ακρίβεια διεκδικούν αυτό που εδώ και αρκετό καιρό τους απασχολεί, δηλαδή την κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου που ήρθε να βάλει μια τάξη στη λειτουργία τους και κυρίως στην ύπαρξη οργανώσεων σφραγίδων που κυριάρχησαν μετά το 1980 στο σκηνικό της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί από την πλευρά του να αξιοποιήσει την κινητοποίηση στο πλαίσιο της αντιπολιτευτικής του τακτικής που έχει στο επίκεντρο την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις που η ενεργειακή κρίση σε συνδυασμό με την πανδημία και τις επιπτώσεις της, έφερε στο παγκόσμιο σκηνικό. Από το πεζοδρόμιο επιδιώκει να παρακολουθήσει τις διαμαρτυρίες προκειμένου να εκμεταλλευθεί την παρουσία των πολιτών που σημειωτέον ουδείς και πρώτη η κυβέρνηση αρνείται πως πλήττονται από τις εξελίξεις στην οικονομία.
Το αφήγημα που έχει στηθεί ακουμπά πάνω στα αιτήματα των εργαζομένων που όμως οι συνδικαλιστές θέλουν να βάλουν μπροστά για να έρθουν στο προσκήνιο και θέματα που απασχολούν τους ίδιους. Το αίτημα βέβαια να σταματήσει ο πόλεμος διότι έχει αμάχους θύματα στην Ουκρανία αλλά δημιουργεί και φτώχεια πλήττοντας τους... μισθούς δείχνει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα συνδικάτα στη χώρα.
Όμως και το αίτημα για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό ειδικά από τους δημοσίου υπαλλήλους ή αυτό που αφορά και στον κατώτατο μισθό (τον οποίο σημειωτέον θα αυξήσει η κυβέρνηση για δεύτερη φορά μέσα στο 2022 από την 1η Μαΐου) έρχεται την ώρα που η κρίση, που δείχνει να έχει διάρκεια, προκαλεί προβλήματα στο οικονομικό οικοδόμημα. Ουσιαστικά οι συνδικαλιστές προτάσσουν αυξήσεις απαλλαγές μέχρι και αύξηση του αφορολόγητου καθώς και επιδόματα οριζόντιου χαρακτήρα, όπως άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ, παραβλέποντας το γεγονός πως αυτό θα σημάνει μελλοντική επιβάρυνση ως προς τα έσοδα του κράτους και άρα μέτρα για την αύξησή τους.
Κοιτώντας ενδεχομένως το «λεφτόδεντρο» της Κουμουνδούρου χάνουν το δάσος της οικονομικής κρίσης που απειλεί συνολικά την Ευρώπη και όχι μόνο αφού οι επιπτώσεις και από την εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία έχουν επιπτώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάτι που πράττει και ο ΣΥΡΙΖΑ για λόγους μικροκομματικούς και μικροπολιτικούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στελέχη του επιτίθενται κατά όσων ζητούν να υπάρξει λελογισμένη οικονομική πολιτική και να τεθούν δημοσιονομικές προτεραιότητες ακόμη και αν αυτή προέρχονται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του συντονιστή του Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, του «συντρόφου» κατά τον Παύλο Πολάκη, Φραγκίσκου Κουτεντάκη, ο οποίος δέχθηκε τον γραπτό «προπηλακισμό» του αψύ Κρητικού διότι τόλμησε να υποστηρίξει ότι «Αν δεχτούμε ότι το σημερινό ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν επιτρέπει τη χρηματοδότηση εκτεταμένων παρεμβάσεων από δανεισμό, απομένουν δύο επιλογές. Είτε να περιοριστεί η έκταση των παρεμβάσεων, στοχεύοντας αποκλειστικά στις πιο ευάλωτες κατηγορίες πολιτών ώστε να περιοριστεί το κόστος, είτε να αυξηθεί η φορολογία σε κάποιες κατηγορίες πολιτών προκειμένου να χρηματοδοτηθούν παρεμβάσεις μεγαλύτερης κλίμακας. Και οι δύο επιλογές είναι εφικτές -όπως και κάποιος συνδυασμός τους-, καμία όμως δεν είναι ευχάριστη.
Ο καθένας μπορεί να τοποθετηθεί υπέρ της μίας ή της άλλης επιλογής, ανάλογα με τις πολιτικές του προτιμήσεις. Αν δεν επιθυμεί να φορολογήσει, θα πρέπει να λάβει περιορισμένα μέτρα και να εξηγήσει γιατί επέλεξε αυτά ή τα άλλα κριτήρια. Αν θέλει να λάβει πιο εκτεταμένα μέτρα, θα πρέπει να φορολογήσει και να εξηγήσει ποιους φόρους θα αυξήσει και πόσο. Δεν μπορεί όμως να ξεφύγει από κάποιους περιορισμούς που υπάρχουν ανεξάρτητα από την πολιτική βούληση και θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στη δημόσια συζήτηση»
Ζήτησε, δε, λελογισμένα μέτρα, όχι οριζόντια και σίγουρα όχι σε βαθμό που θα τινάξει στον αέρα την ελληνική οικονομία καταρρίπτοντας το αφήγημα Τσίπρα και αποδομώντας αιτήματα που οι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα προτάσσουν για να βάλουν στο τραπέζι μέχρι και το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων...
