Η καλή πορεία της οικονομίας, περιγράφεται από τους βασικούς δείκτες που πέτυχε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στην προηγούμενη τετραετία.
Ο ρυθμός ανάπτυξης που είναι πολύ πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, η μεγάλη αύξηση των επενδύσεων, η μείωση των επιτοκίων των ομολόγων, που τις τελευταίες εβδομάδες είναι συστηματικά κάτω από την Ιταλία (χώρα με επενδυτική βαθμίδα), η σοβαρή και παρά τις πρωτοφανείς κρίσεις μείωση του δημοσίου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος πολύ νωρίτερα του αναμενόμενου, ο πληθωρισμός που πλήττει δυστυχώς τα νοικοκυριά, είναι όμως σήμερα από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη, περιγράφουν μια αυταπόδεικτα θετική πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Η αντιπολίτευση περιγράφει τη θετική αυτή πορεία, που αναγνωρίζεται από όλους τους διεθνείς οργανισμούς και προπαντός από τις ίδιες τις αγορές, ως «καταστροφική». Την ίδια ώρα δίνει υποσχέσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων που δεν έχουν καμία σχέση με την οικονομική πραγματικότητα. Αγνοώντας το λογικά παράδοξο (είναι η φύση του λαϊκισμού που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και το σημερινό ΠΑΣΟΚ), ότι δεν μπορεί να μιλάς για καταστροφική πορεία της οικονομίας την ίδια ώρα που δίνεις εξωφρενικές δημοσιονομικές υποσχέσεις…
Πέραν των παθολογικά εξωφρενικών υποσχέσεων, το μόνο άλλο το οποίο προσέφερε η αντιπολίτευση στην προεκλογική συζήτηση στις εκλογές αυτές είναι η φορολογική της εμπάθεια σε σχέση με τις επιχειρήσεις και μια συζήτηση βγαλμένη από τα βάθη της δεκαετίας του 80 για τη μείωση των ανισοτήτων μέσω της φορολογίας των κερδών. Παρά το γεγονός ότι η εμπειρία της δεκαετίας που πέρασε έδειξε ότι στην Ελλάδα ειδικά οι ανισότητες δεν αφορούν μόνο το διαχωρισμό μεταξύ χαμηλών και υψηλών εισοδημάτων.
Για τον απλούστατο λόγο ότι μεγάλο μέρος των εισοδημάτων δεν φορολογούνται λόγω της εκτεταμένης φοροδιαφυγής με αποτέλεσμα οι άμεσοι φόροι να πλήττουν δυσανάλογα τους συνεπείς φορολογούμενους (που τους πληρώνουν), ενώ και το κοινωνικό κράτος λειτουργεί προς όφελος αυτών που φοροδιαφεύγουν. Ο λόγος είναι ότι την ίδια ώρα που βγάζουν πολλά λεφτά από την παράτυπη οικονομία, λαμβάνουν ταυτόχρονα επιδόματα που θα έπρεπε κανονικά να πηγαίνουν μόνο στους κοινωνικά ευάλωτους από τους οποίους τα στερούν.
Οι ιδεολογικές και πολιτικές αυτές παρωπίδες της αντιπολίτευσης απομάκρυναν τον πολιτικό διάλογο από τα πιο ουσιαστικά προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει στα επόμενα χρόνια η ελληνική οικονομία. Συγκεκριμένα η αντιπολίτευση δεν είχε τίποτε να πει για την ανάγκη να συνεχιστεί η προσέλκυση επενδύσεων, αφού η κάλυψη του καταστροφικού επενδυτικού κενού που παρέλαβε η κυβέρνηση το 2019 (με επενδύσεις λίγο πάνω από το 10% του ΑΕΠ) κάθε άλλο παρά έχει ολοκληρωθεί. Φέτος θα περάσουμε το 15% του ΑΕΠ, αλλά θα χρειαστεί πολλή ακόμα προσπάθεια για να πάμε από το 15% στο 22% που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος, με μεταρρυθμίσεις που πρέπει να συνεχιστούν με συνέπεια σε πολλαπλά επίπεδα για να διατηρηθεί η επενδυτική δυναμική.
Ταυτόχρονα, για να μπορέσουν οι επενδύσεις να συνεχιστούν, θα πρέπει η οικονομία να λύσει και το πρόβλημα της έλλειψης καταρτισμένου ανθρώπινου δυναμικού, που παρουσιάζεται με ένα επίπεδο ανεργίας στο 10,9% και ενώ η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες να αυξήσει το εργατικό της δυναμικό μειώνοντας τον ανενεργό οικονομικά πληθυσμό (άνθρωποι σε εργάσιμη ηλικία που δεν αναζητούν εργασία).
Το ποσοστό στη χώρα μας είναι 29,8% συγκριτικά π.χ. με το 21,3% στην Κύπρο.
Με δεδομένο ότι ζητούμε από την αγορά εργασίας να υποστηρίξει πολύ σημαντικές νέες επενδύσεις είναι προφανές ότι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την επόμενη κυβέρνηση θα είναι τα κίνητρα για να μπουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι στην αγορά εργασίας, κυρίως γυναίκες, νέοι και άνθρωποι κάπως μεγαλύτερης ηλικίας που θέλουν να εργαστούν και συναντούν εμπόδια και αντικίνητρα. Εδώ οι πολιτικές που έχει εφαρμόσει η Νέα Δημοκρατία π.χ. για τη διευκόλυνση των γυναικών με παιδικούς σταθμούς και με το σχολικό ωράριο που έχει διευρυνθεί, η νέα έμφαση στην επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση είναι σίγουρα σημαντικές κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση.
Όμως το πρόβλημα στο σύνολό του δεν έχει ακόμα επιλυθεί. Πρόβλημα που συνδέεται άρρηκτα και με τη μείωση της παράτυπης οικονομίας, που παγιδεύει πολύ μεγάλο αριθμό νέων (και όχι μόνο), σε εργασίες χαμηλής παραγωγικότητας και μικρής προστιθέμενης αξίας τόσο για την οικονομία όσο και για τους ίδιους. Ενώ είναι μεγάλης σημασίας οι νέοι να μπαίνουν όσο γίνεται νωρίτερα στην άσπρη οικονομία γιατί έτσι μπορούν ταχύτερα να χτίσουν σοβαρή εργασιακή εμπειρία και να προχωρήσουν σε υψηλότερους μισθούς και μεγαλύτερη παραγωγικότητα.
Για όλα αυτά τα σύνθετα και πολύπλοκα προβλήματα, η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση έχει αναπτύξει πολιτικές και προφανώς θα έχει πάρα πολλά να κάνει στην επόμενη τετραετία εφόσον -όπως ελπίζω- κερδίσει μια ασφαλή και σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Είναι όμως κρίμα η αντιπολίτευση να είναι τόσο αλλού ώστε η ουσία της οικονομικής πολιτικής να μην συζητείται προεκλογικά και να πρέπει να ασχολούμεθα στα πάνελ με την άχαρη αποστολή της επεξήγησης του παραλόγου. Να πρέπει δηλαδή να εξηγούμε στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από μια μνημονιακή δεκαετία, ότι δεν μπορεί να έχει πρόγραμμα που να είναι δέκα φόρες μεγαλύτερο από το διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο και στο ΠΑΣΟΚ ότι πρόγραμμα χωρίς κοστολόγηση δεν είναι πρόγραμμα αλλά έκθεση ιδεών άνευ αξίας.
