Του Γιάννη Σιδέρη
Η ενθουσιώδης και ορμητική είσοδος ενός κόμματος στο πολιτικό σκηνικό δεν εγγυάται την επιτυχή μακροημέρευσή του. Πρόσφατα τα παραδείγματα με τη δαφνοστεφή παρουσία του Ποταμιού και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, και η ταχεία εξαΰλωσή τους από το πολιτικό σκηνικό. Από την άλλη, η επιτυχής διάρκεια προϋποθέτει ηχηρή είσοδο. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστά - είχε άλλωστε τον Αντρέα. Του ΣΥΡΙΖΑ όχι, μια και ο κόσμος τον γνώρισε με τη θηριώδη προεκλογική υποσχεσιολογία των εκλογών του 15, τότε που μοίραζε αβέρτα τσάμπα λεφτά και έσκιζε μνημόνια. Όμως είχε προϋπάρξει το συνέδριο του 2013 όπου έγινε το γιγαντιαίο βήμα με την κατάργηση των «Συνιστωσών» και τη δημιουργία ενιαίου κόμματος. Τότε ήταν εμφανές ότι από τα παλιά υλικά, κάτι καινούργιο αναδυόταν. Κάτι που ήταν ανορθολογικό μεν και «ντυμένο» με ιδεολογικό ένδυμα τον παλαιολιθικό αριστερισμό, αλλά εξόχως αποφασιστικό να επιβάλει στην κοινωνία αυτά που πίστευε (και που τώρα αυτή η «ιεραποστολική» διάθεση έχει χαθεί. Μια φορά γίνονται αυτά).
Κάτι που όμως δε συμβαίνει με το ΚΙΝΑΛ, που ουσιαστικά είναι ΠΑΣΟΚ με ολίγον από άλλα. Ο κόσμος του στέκει απογοητευμένος, αποθαρρυμένος από τις ατελέσφορες προσπάθειες ενοποιητικής διεύρυνσης (Ελιά, Κίνηση 58, Δημοκρατική Συμπαράταξη και τώρα ΚΙΝΑΛ), διασπασμένος (τεχνητά συγκολλημένος μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΚΙΔΗΣΟ), απορημένος για το που πάει το κόμμα του.
Εκεί που πάει, είναι το Σαββατοκύριακο σε ένα συνέδριο που δεν θα μοιάζει με συνέδριο και… δεν θα είναι. Συνέδριο με διάρκεια μικρότερη των 24 ωρών, (Θα αρχίσει Σάββατο απομεσήμερο και θα τελειώσει Κυριακή μεσημέρι) δεν είναι συνέδριο. Περισσότερο με ταχύρρυθμη ημερίδα μοιάζει. Ούτε καν συνεδρίαση Κεντρικής Επιτροπής.
Οπότε παρά τη φιλολογία της ηγεσίας ότι θα είναι «ένα συνέδριο ανοιχτό, μαζικό, με σύνθεση που εκφράζει και εκπροσωπεί με απόλυτα θεσμικό και διαφανή τρόπο τον κόσμο της παράταξης στις σημερινές συνθήκες», απλώς… δεν θα είναι!
Πρόβλημα δεν είναι μόνο ο χρόνος αλλά και ο τρόπος. Τυπικώς έχει δίκιο η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ( ηγεσία ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει) ότι η μη εκλογή συνέδρων «εξηγείται από το γεγονός πως πρόκειται για συνέδριο έκτακτο, επομένως δεν υπάρχει καταστατικός περιορισμός για τη σύνθεση του». Αλλά υπάρχει και το… αλλά: Ποιος θα πρωτομιλήσει σε λιγότερες από 24 ώρες όταν θα μετέχουν: Τα μέλη των υφιστάμενων οργάνων ΠΑΣΟΚ, οι νυν και πρώην βουλευτές και ευρωβουλευτές, τα στελέχη στους κοινωνικούς, παραγωγικούς, συνδικαλιστικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς. Και ου μόνον αυτοί, αλλά και εκείνοι που εξελέγησαν ως σύνεδροι στο τελευταίο συνέδριο που ΚΙΝΑΛ αλλά ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, καθώς και οι εκλεγμένοι σύνεδροι στο τελευταίο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το... 2015 ( δεν έχουμε ενημέρωση αν ο κατάλογος έχει επικαιροποιηθεί, άρα δεν ξέρουμε μήπως κάποιοι έχουν ροβολήσει για ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ή άλλοι έχουν εγκαταλείψει τη ματαιότητα)!
Αυτά στους αμύητους λογικώς φαίνονται πιο μπερδεμένα και δυσεπίλυτα ακόμη και από τον… κύβο του Ρούμπικ. Ουσιαστικά υποβοηθούν τη στόχευση της Γεννηματά να περάσει την οργανωτική πρόβλεψη ότι ο Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, εφόσον αυτός προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ (που πάντα θα προέρχεται ) να είναι και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Άρα η Φώφη που είναι εκλεγμένη Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ ως το 2021, θα είναι αυτοδικαίως και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ως το 2021, παρότι η θητεία της έχει ήδη λήξει από τον Ιούνιο!
Δεν καταλογίζουμε ευτελή διάθεση «εξ οφίτσιο» ηγεμονισμού στη κα Γεννηματά. Προφανώς προσπαθεί να εναρμονίσει ΠΑΣΟΚ και ΚΙΝΑΛ σε ενιαία γραμμή ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος διαρχίας, αφού το ΠΑΣΟΚ είναι το «λεόντειο» τμήμα του ΚΙΝΑΛ. Ωστόσο η διοικητική «κοοπτάτσια» που έλεγαν οι παλιοί αριστεροί, δηλαδή η παράκαμψη των διαδικασιών και ο διορισμός μελών συνεδρίου (επειδή εξελέγησαν παλιά ή εξελέγησαν σε άλλο κόμμα), μάλλον ανασχετικώς θα λειτουργήσει.
Εντάξει, το ΠΑΣΟΚ στη νεότητά του (παρόλα όσα νοσταλγικά ισχυρίζονται τα μέλη της παλιάς φρουράς) δεν είχε επίδοση στις εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες. Αλλά αυτό οφείλετο στην καταλυτική παρουσία του Ανδρέα. Όταν εξέλιπεν, με τα άσπρα μαντηλάκια που κουνούσαν οι αντίπαλοι σύνεδροι στον Σημίτη όταν εκβίασε «Πρόεδρος και Πρωθυπουργός ή τίποτε», έδειξαν ότι ασχέτως σωστής ή όχι επιλογής τους, η πολιτική τους κουλτούρα έδειχνε χειραφέτηση.
Με όλα αυτά, το ΚΙΝΑΛ έχει χάσει τον αρχικό προωθητικό ενθουσιασμό, όταν 212 χιλιάδες πολίτες – προς έκπληξιν των εκτός ΠΑΣΟΚ – στήθηκαν επί ώρες να ψηφίσουν τη Φώφη (για τη μνήμη θαρρούμε, όχι αποκλειστικώς για τη Φώφη). Η Φώφη ως τις ευρωεκλογές διηύθυνε με στιβαρότητα το ΚΙΝΑΛ –ΠΑΣΟΚ. Όμως δεν είναι «σιδηρά Κυρία». Σε αυτό δεν ευνοούν και οι εποχές. Οι εποχές δεν νομίζουμε ότι σηκώνουν συνέδρια - αντιγραφές των κομμουνιστικών κομμάτων του Μεσοπολέμου.
Αν αποτύχει, η Κεντροαριστερά γίνεται τρύπα στην –πολιτική – γεωγραφία. Και επειδή το κενό δεν έχει τις προϋποθέσεις να το καλύψει ο Τσίπρας, θα είναι η χαρά του Μητσοτάκη.
