Του Σάκη Μουμτζή
Η υπόθεση είναι γνωστή. Τρία δεκαπεντάχρονα έγραψαν στον ανελκυστήρα του γραφείου της κυρίας Μπακογιάννη στα Χανιά, «Ντόρα το 1989 έγινε η μισή δουλειά».
Προφανώς υπονοούσαν πως θα χαιρόταν αν τελείωνε και η άλλη μισή δουλειά, δηλαδή αν δολοφονείτο και η ίδια.
Οι δεκαπεντάχρονοι συνελήφθησαν, και όταν η κυρία Μπακογιάννη πληροφορήθηκε την ηλικία τους απέσυρε την μήνυση.
Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να φωλιάζει τόσο μίσος στις εφηβικές ψυχές τους. Με τι προσλαμβάνουσες παραστάσεις διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες τους καθώς, όχι μόνον επιχαίρουν για την δολοφονία ενός ανθρώπου, αλλά επιδοκιμάζουν και επιθυμούν και την δολοφονία της συζύγου του.
Το μίσος τους είναι τόσο έντονο που ούτε περνά από το θολωμένο μυαλό τους, πως ο Π. Μπακογιάννης άφησε τότε πίσω του και δύο μικρά παιδιά, μικρότερα από αυτούς, που ζουν την υπόλοιπη ζωή τους χωρίς τον πατέρα τους.
Βέβαια, αυτό το μίσος δεν είναι, ιδεολογικά και πολιτικά, ουδέτερο.
Αυτό το μίσος έχει τις ρίζες του στον φθόνο που προκαλεί η μαρξιστική θεωρία και όλες οι υπο-θεωρίες που κτίστηκαν πάνω στα θεμέλια της.
Επιδιώκουν να γκρεμίσουν και να καταστρέψουν και όχι να δημιουργήσουν και να γίνουν καλύτεροι. Το μόνο εργαλείο που έχουν για να πραγματοποιήσουν αυτούς τους στόχους τους είναι η βία.
Άλλοι απλώς θέλγονται από αυτήν, άλλοι την ασκούν. Οι πρώτοι, αν το φέρει η στιγμή, περνούν την κόκκινη γραμμή που τους χωρίζει από τους δεύτερους. Άλλωστε η διανοητική έλξη της βίας δεν έχει νόημα, αν δεν μετατραπεί σε πράξη. Η πρόκληση είναι μεγάλη, καθώς αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει από την θεωρία τους την πεποίθηση πως η Ιστορία, τους έχει αναθέσει την αποστολή της δημιουργίας του επίγειου παράδεισου.
Σε αυτόν τον αγώνα για το «ύψιστο καλό» επιτρέπονται όλα τα μέσα. Ακόμα και η αφαίρεση των ζωών όσων αντιδρούν σε αυτήν την πορεία, θεωρείται μια αποδεκτή, και πολλές φορές και επιθυμητή, παράπλευρη απώλεια στην εκπλήρωση του τελικού σκοπού.
Γι΄αυτό και καθοδηγητές τρομοκρατικών οργανώσεων της Αριστεράς ήταν και καθηγητές πανεπιστημίων.
Δεν αναφέρομαι, σχετικά με το συμβάν στα Χανιά, στις οικογένειες των νεαρών δραστών, καθώς στον πολιτικό πολιτισμό μας δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη.
Υπάρχει όμως η ευθύνη που έχουν ως γονείς. Δεν ξέρω αν αντιλήφθηκαν πως, αν η κυρία Μπακογιάννη δεν επεδείκνυε αυτήν την ευαισθησία, οι τρεις κανακάρηδες τους θα κουβαλούσαν μια καταδίκη για όλη τους την ζωή.
Ελπίζω τουλάχιστον να την ευχαριστήσουν δημόσια, εκτός αν...
Να υποθέσω πως οι δύο πυλώνες διαπαιδαγώγησης των εφήβων, η οικογένεια και το σχολείο, πάσχουν. Το γιατί πάσχουν σηκώνει μεγάλη συζήτηση.
Το σίγουρο είναι πως, όταν η πλειοψηφία των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης θεωρεί πως το καθήκον τους είναι να παράγουν «λαϊκούς αγωνιστές» και όχι να μορφώνουν τα παιδιά που τους εμπιστεύονται οι γονείς, τότε μοιραία φτάνουμε σε παρόμοια περιστατικά.
Δεν γνωρίζω αν οι τρεις δεκαπεντάχρονοι θα διωχθούν πειθαρχικά από το σχολείο τους. Για να είμαι ειλικρινής το βρίσκω «χλωμό». Και αν συμβεί αυτό, να είστε σίγουροι πως θα ακολουθήσουν κινητοποιήσεις συμπαράστασης στους τρεις «αγωνιστές».
Πάντως ένα μεγάλο «μπράβο» στην κυρία Μπακογιάννη που ξεπέρασε τα προσωπικά της συναισθήματα και πήρε αυτήν την γενναία απόφαση.
