Το ΠΑΣΟΚ με τη συσπείρωση του στο 72,9 % - ήδη πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία έρευνα της Metron Analysis - αγκομαχάει στην τρίτη θέση ελπίζοντας ότι στο νήμα ο Νίκος Ανδρουλάκης οριακά, θα καταφέρει να αφήσει πίσω του, τον Στέφανο Κασσελάκη.
Είναι το μέγιστο δυνατό, στο οποίο προσδοκά η Χαριλάου Τρικούπη αν και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους, καθώς το κόμμα Κασσελάκη δείχνει μια διατηρήσιμη δυναμική, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που φαίνεται ότι έχει αγγίξει το ταβάνι του.
Η εκτίμηση των δημοσκόπων είναι ότι το ταβάνι στο ΠΑΣΟΚ, δημιουργείται και συμπίπτει με το ταβάνι που έχει και ο πρόεδρος του. Ο κ. Ανδρουλάκης απέχει παρασάγγας από το να θεωρηθεί από τους πολίτες ως πρωθυπουργίσιμος. Σε όλες τις έρευνες διαγκωνίζεται στις κάτω - κάτω θέσεις, με τον Κ. Βελόπουλο ενώ στη δημοφιλία των πολιτικών αρχηγών, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis, τον ξεπερνάει ο Κουτσούμπας, η Κωνσταντοπούλου και οριακά ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Η αδυναμία διείσδυσής του στον κόσμο του κέντρου, το οποίο όπως γνωρίζουμε είναι αυτό που φτιάχνει κοινωνικές και κυβερνητικές πλειοψηφίες, δεν οφείλεται στο βαρύ ύφος του.
Θα μπορούσε να είναι και συγκριτικό πλεονέκτημα, σε σχέση με την απίστευτη ελαφρότητα και το life style πολιτεύεσθαι του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Το έλλειμα ηγετικότητας συνίσταται στο γεγονός, ότι από πολύ νωρίς αντί να επιχειρήσει να σταθεί ως ισάξιος του Κ. Μητσοτάκη, διάλεξε φανεί αντάξιος του Αλέξη Τσίπρα. Αντί να μιλάει για κοινωνικές συμμαχίες προόδου, δήλωνε και δηλώνει έτοιμος για προοδευτικές συμμαχίες από κάτω προς τα πάνω και μέτωπα κατά της δεξιάς.
Αντί να χτίζει καθημερινά το δικό του θετικό, αξιόπιστο προφίλ, καταπιάστηκε να αποδομήσει τον Μητσοτάκη με όρους παρελθόντος. Ξεχείλωσε τη θυματοποίησή του στην υπόθεση των υποκλοπών, ενώ και σε αυτή την περίπτωση είχε την ευκαιρία να δείξει ηγετικότητα και τόλμη.
Προσάρμοσε τη ρητορική του, στο βλέμμα του. Κοιτάει διαρκώς πίσω. Επικαλείται τα περασμένα μεγαλεία του ΠΑΣΟΚ και τις αναμνήσεις από τον Ανδρέα, που όμως δεν είναι αρκετές να συγκινήσουν παρά μόνο όσους λίγους παραμένουν κολλημένοι στη δεκαετία του ’80. Πήγε ο Κασσελάκης στη Ραμάλα και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, βγήκε να πει για τη φιλία του Ανδρέα με τον Αραφάτ που άνοιξε τα μοναστήρια στην περιοχή.
Ένας από τους πολλούς λόγους για του οποίους ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν πείθει ότι αξίζει να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από την επικράτηση επί του Στέφανου Κασσελάκη, είναι ότι υπήρξε απών.
Απών από τη μάχη που έδωσε η χώρα και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, απέναντι στο λαϊκισμό, στην τοξικότητα και στην αναχαίτιση της λαίλαπας του 2015. Ο κύριος Ανδρουλάκης παρέμεινε ελαφρώς αμέτοχος στην ασφάλεια των Βρυξελλών, χωρίς να μπαίνει στη μάχη ούτε καν την οδυνηρή περίοδο του δημοψηφίσματος που απείλησε τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. Άφησε τον Γ.Παπανδρέου, τον Β. Βενιζέλο, την αείμνηστη Φώφη και τους συντρόφους εν Ελλάδι, να τα βγάλουν πέρα μόνοι με τις ορδές των λαϊκιστών.
Επιστρέφοντας, ως αρχηγός ενός κόμματος που πάλευε χρόνια να μην εξαερωθεί από τη λεηλασία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις τακτικές επιδρομές του Κ. Μητσοτάκη, δεν ενέπνευσε ως κομιστής ενός ευρωπαϊκού πνεύματος προόδου και αξιοσύνης, αλλά εμφανίστηκε ως αναστηλωτής του παρελθόντος.
Το κάνει ακόμη και τώρα, δυο εβδομάδες πριν τις εκλογές. Μιλώντας χθες στους νεολαίους του κόμματός του, προκειμένου να τους παρακινήσει να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ είπε «γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι μαγκιά - σε μια παλιά διαφήμιση, θυμάμαι τώρα, ήταν μια διαφήμιση πριν μπω εγώ στη νεολαία, θυμάμαι ήταν ένας ωραίος τύπος και το έλεγε ως σύνθημα της νεολαίας ΠΑΣΟΚ “Το ΠΑΣΟΚ είναι μαγκιά”, κάπως έτσι».
Μια ήττα από τον αλεξιπτωτιστή Στέφανο Κασσελάκη στις ευρωεκλογές θα υποχρεώσει το ΠΑΣΟΚ να αναζητεί σωσίβιο σωτηρίας σε συμμαχίες με τα διάφορα περιτρίμματα του ΣΥΡΙΖΑ.
