Αμέσως μετά το δυστύχημα των Τεμπών και λίγους μόλις μήνες από τις εκλογές του 2023, το ΠΑΣΟΚ και ο αρχηγός του Νίκος Ανδρουλάκης, ακολουθούσαν μια ήπια και θεσμική στάση. Αποπνέοντας σοβαρότητα και προτείνοντας τη δημιουργία μιας κυβέρνησης συνεργασίας μέσα από τις κάλπες που πλησίαζαν.
Όπως θυμόμαστε είχε σκιαγραφήσει το πρόσωπο που θα πρότεινε ως πρωθυπουργό σε μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα προέκυπτε μετά τις εκλογές, δηλώνοντας ξεκάθαρα πως αυτός πρέπει να είναι πολιτικό πρόσωπο, εμμένοντας στην άρνησή του να αποδεχθεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τον Αλέξη Τσίπρα. Δείχνοντας ουσιαστικά τον εαυτό του.
Διεκδικούσε όπως όλοι θυμόμαστε ένα «ισχυρό διψήφιο ποσοστό» ώστε να λάβει την εντολή που ζητούσε για να προχωρήσει. Επέμενε στο ότι ο σχηματισμός κυβέρνηση πρέπει να γίνει από την πρώτη Κυριακή, ενώ δεν απέκλεισε πρόταση συνεργασίας και στα δυο κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο σχεδιασμού, στην πορεία προς τις εκλογές είχε επιλέξει την έντονη αντιπαράθεση με άξονα το θέμα «των υποκλοπών» και την ήπια αντιπαράθεση με άξονα το δυστύχημα των Τεμπών. Έτσι ο Νίκος Ανδρουλάκης σε όλες του τις παρεμβάσεις αναφερόταν στη σύμβαση 717, και στις ευθύνες των κυβερνήσεων Σύριζα - ΑνΕλ και Νέας Δημοκρατίας.
Απέφευγε να μιλήσει για ανθρώπινο λάθος στους χειρισμούς από την πλευρά του σταθμάρχη, ενώ ταυτόχρονα δεν είχε κάνει την παραμικρή αναφορά σε ξυλόλια, σε μπαζώματα και σε συγκαλύψεις. Εστίαζε στη μη παράδοση της σύμβασης 717, στην αναξιοκρατία, στη διαφθορά, σε ρουσφέτια διορισμών, στην απουσία σύγχρονων τρένων, στην έλλειψη τεχνογνωσίας, στην ανυπαρξία ενός εκτεταμένου σιδηροδρομικού δικτύου και στη μη λειτουργία της ΡΑΣ (Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων).
Δεν υπήρχε πουθενά, μα πουθενά αναφορά σε μπαζώματα, σε ξεμπαζώματα, σε εγκλήματα και σε συγκαλύψεις.
Αντίθετα, ο Νίκος Ανδρουλάκης λησμονώντας πως το βάρος από το δυστύχημα στα Τέμπη έγερνε στην πλευρά του κρατικού ΟΣΕ που είναι υπεύθυνος για τις υποδομές και το σιδηροδρομικό δίκτυο, είχε εστιάσει την προσοχή του στην Hellenic Train που παρέχει σιδηροδρομικές υπηρεσίες, χρησιμοποιώντας το δίκτυο και την εν γένει σιδηροδρομική υποδομή του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος. Και ήταν λογικό να μην αγγίζει την ιερή αγελάδα του κρατικού ΟΣΕ, που αποτελούσε ένα από τα βασικά συνδικαλιστικά στηρίγματα του ΠΑΣΟΚ για πολλά χρόνια.
Τι είχε προτείνει τότε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ως λύση για το πρόβλημα που είχε ξεσκεπαστεί μετά το τραγικό δυστύχημα; Είχε προτείνει τη «μεταβατική επανακρατικοποίηση, ώστε άμεσα να δοθεί - η πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ - σε νέο στρατηγικό επενδυτή». Σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας της ιδιωτικοποίησης, όπως τότε υποστήριζε. Και μάλιστα τόνιζε πως «δεν επιθυμούσε μια επανακρατικοποίηση μόνιμου χαρακτήρα», αλλά ένα «μεταβατικό τρόπο, ώστε να έχουμε ένα know-how».
Πού να πρωτοσταθεί κανείς; Στην έννοια της επανακρατικοποίησης; Στην έννοια της μεταβατικής επανακρατικοποίησης; Στην έννοια της εκ νέου ιδιωτικοποίησης; Στην απόκτηση «know-how»;
Ήταν μάλλον μια απέλπιδα προσπάθεια διαφοροποίησης από την θέση της κυβέρνησης που αναφερόταν σε επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης με την Ferrovie dello Stato Italiane Group (FSI). Στη μητρική εταιρεία της Hellenic Train και η τρίτη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εταιρεία παροχής σιδηροδρομικού μεταφορικού έργου, με θυγατρικές στη Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία και στη Βρετανία.
Βέβαια η λύση της επανακρατικοποίησης μη μόνιμου χαρακτήρα για την απόκτηση now how, που πρότεινε τότε ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έβγαζε νόημα. Ποιο know-how θα αποκτούσε η πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ και από ποιον; Από τον κρατικό τομέα;
Και μετά θα ακολουθούσε η εκ νέου ιδιωτικοποίηση, μέσω ενός στρατηγικού επενδυτή, όσον αφορά την εκτέλεση του μεταφορικού έργου. Ενώ ήταν από την πρώτη στιγμή πασιφανές, ότι το πρόβλημα της δυσλειτουργίας και της πρόκλησης του δυστυχήματος εστιαζόταν στις υπηρεσίες που παρείχε και παρέχει ο ΟΣΕ.
Οι εκλογές του 2023 πέρασαν. Το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επιθυμούσε. Ακολούθησε η διάσπαση του Σύριζα. Επανεξελέγη αρχηγός ο Νίκος Ανδρουλάκης. Το ΠΑΣΟΚ, μετά από μια πρώτη ανοδική δημοσκοπική κίνηση, διατηρεί σταθερά μια πτωτική πορεία παρά τη διάχυτη απογοήτευση που επικρατεί ανάμεσα στους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς και της αριστεράς.
Έτσι οδηγήθηκε ο Νίκος Ανδρουλάκης σε μια αλλαγή στάσης. Αφήνοντας στην άκρη τον επίσημο θεσμικό ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Υιοθετώντας την τοξικότητα, τον αντισυστημισμό, αλλά και μέρος της επιχειρηματολογίας του μετώπου Βελόπουλου - Κωνσταντοπούλου.
Τα πρώτα δείγματα από την δημοσκοπική ανταπόκριση των πολιτών δεν είναι και τα καλύτερα δυνατά για το ΠΑΣΟΚ. Διότι ένα μέρος του λεγόμενου «παλαιού πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» έχει ήδη μετακομίσει στο κόμμα Βελόπουλου.
Αλλά και διότι στο χώρο του τοξικού λαϊκισμού και του αντισυστημισμού της αριστεράς, υπάρχουν πολύ πιο αυθεντικοί παίκτες από το ΠΑΣΟΚ. Με εδραιωμένη θέση στη συνωμοσιολογία. Μπορεί βέβαια ο Νίκος Ανδρουλάκης να εκτιμά ότι η πρόσδεση του στο άρμα Βελόπουλου – Κωνσταντοπούλου θα του προσφέρει κάποιο εκλογικό χώρο ανάμεσα στους νέο-αγανακτισμένους.
Αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας του ΠΑΣΟΚ είναι υπαρξιακός. Ωστόσο, ο τρόπος που αγωνίζεται είναι ανορθόδοξος και μη θεσμικός. Και το πιθανότερο είναι ότι το κόμμα θα συνεχίσει να φυλλορροεί και προς τις δυο κατευθύνσεις. Και προς το κέντρο και προς τα αριστερά του.
