Του Γιάννη Σιδέρη
Οι ΑΝΕΛ έκλεψαν την παράσταση χθες, στο φωταγωγημένο προσκήνιο της επικαιρότητας. Ελαφρούτσικη η μία αιτία. Ο Ζουράρις δεν ξάφνιασε τους αριστερόθεν του πολιτικού Κέντρου, οι οποίοι από δεκαετίες τον γνώριζαν, έχοντάς του προσδώσει χαϊδευτικά το προσωνύμιο Ζουρ(λι)άρης .
Ήταν η εικονοκλαστική, ανατρεπτική, περιπαικτική φιγούρα, συνδυασμός αντιθέσεων, μη συμβατικής σκέψης και παραδοξολόγου έκφρασης («Μισγάγκεια απερινόητη» ένα από τα βιβλία του). Η εικόνα που κατά καιρούς εξέπεμπε ήταν του αριστερού, του νεοχριστιανού του εθνικόφρονος. Πολλοί εξ ημών αποδεχόμασταν χαμογελαστά τον Ζουράρι, γιατί οι τοποθετήσεις του τον κατέτασσαν στη χορεία του ευφυούς γραφικού άνευ κακότητας – κάτι π.χ. που δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς για τον Πολάκη.
Και αν σηκώθηκε ενδοκυβερνητικός κουρνιαχτός, δεν είναι επειδή οι φράσεις του δεν συνάδουν με τον καθωσπρεπισμό του αξιώματός του, αλλά επειδή παραβίασε τον απαράβατο κανόνα της Πολιτικής: Δεν βρίζεις ομογενοποιημένα μεγάλα κοινωνικά σύνολα που αποτελούν ισχυρή δεξαμενή ψήφων. Τα ψηφαλάκια ήταν που θορύβησαν τους δύο κυβερνητικούς θύλακες και όχι η γνωστή εκφραστική Ζουράρι. Ο Ζουράρις είναι ο εαυτός του. Ο πρωθυπουργός τον ήξερε και τον τοποθέτησε!
Ο Καμμένος… πυρπολητής
Το πρόβλημα είναι ότι η υπόθεση Ζουράρι επισκίασε την ακατανόητη, δια της κοινής λογικής, και υπονομευτική εκ του αποτελέσματος, συμπεριφορά του αρχηγού του Πάνου, στο «Μακεδονικό».
Το πρόβλημα δεν είναι ότι με άρθρο του στη «Δημοκρατία», πρότεινε δημοψήφισμα για το όνομα των Σκοπίων. Ούτως ή άλλως μετά τη διεθνοποιημένη λέξη kolotoumba, ουδείς νουνεχής θα έπαιρνε σοβαρά την πρόταση μιας κυβέρνησης που ευτέλισε τον θεσμό των δημοψηφισμάτων, ακυρώνοντας τη λαϊκή εντολή (Καλή-κακή, αυτή ήταν η απόφαση του κυρίαρχου λαού).
Είναι προφανές ότι ο κ. Καμμένος επενδύει εκλογικά στο «Μακεδονικό» προκειμένου να αναζωπυρώσει τα θνήσκοντα δημοκοπικά ποσοστά του, αλλά το κάνει με τρόπο ασύμβατο στη διπλωματική πρακτική.
Το άρθρο του αποτελεί μια σύντομη, τηλεγραφική σκιαγράφηση του ιστορικού πλαισίου γένεσης του προβλήματος, την οποία θα προσυπογράφαμε εκτός της στρεψοδικίας ότι το 2007 η τότε κυβέρνηση στις προγραμματικές της δηλώσεις ανέφερε ότι «για το όνομα της πΓΔΜ η αμοιβαίως αποδεκτή λύση θα βασίζεται στη βάση μιας σύνθεσης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις», αλλά γράφει – και εδώ εντοπίζεται η στρεψοδικία – «Πουθενά δεν αναφέρεται ότι στη σύνθετη αυτή ονομασία θα περιλαμβάνεται ο όρος Μακεδονία».
Ατοπος ο ισχυρισμός. Η σύνθετη ονομασία απέρρεε από την αναγκαιότητα προσδιορισμού του όρου «Μακεδονία». Αν ήταν να ονομαστούν τα Σκόπια ως… Δακία κατά την πρόταση Μάρδα, ή… Μοισία κατά την πρόταση Καϊλή, ουδείς γεωγραφικός προσδιορισμός θα χρειαζόταν.
Πέραν αυτού, ο κ. Καμμένος είναι συγκυβερνήτης. Θα μπορούσε να κάνει την πρόταση στον πρωθυπουργό κατ΄ ιδίαν, και ως σοβαροί εταίροι να διερευνήσουν τις προϋποθέσεις, τα διακυβεύματα, τις εγγυήσεις επιτυχίας αλλά και διεθνούς «νομιμοποίησης» ενός τέτοιου εγχειρήματος. Παράλληλα θα μπορούσε να το είχε προτείνει στον πρωθυπουργό κατά την πρόσφατη κυβερνητική σύσκεψη, ή ενώπιον του πρόσφατου Υπουργικού Συμβουλίου. Ετσι λειτουργούν οι σοβαρές κυβερνήσεις.
Εκεί βέβαια θα τύγχανε απάντησης από τον αρμόδιο υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά, τον οποίο λέει εμπιστεύεται: «Όσον αφορά τα δημοψηφίσματα στην Ελλάδα, δεν υπάρχει κανένας λόγος, υπάρχει υπεύθυνη κυβέρνηση, υπάρχει η πλειοψηφία στην ελληνική Βουλή και η συμφωνία θα περάσει, όπως προβλέπεται, από εκεί».
Ας είναι κάποιοι πιο προσεκτικοί. Το «Μακεδονικό» δεν είναι επικοινωνιακό παιχνιδάκι, και θα κάψουν τα χέρια τους όσοι το αντιμετωπίζουν έτσι. Δεν προσφέρεται πλέον για ηρωικές κραυγές προς το θεαθήναι, και στην συνέχεια ευλύγιστες κωλοτούμπες που θα συγχωρεθούν. Δεν είναι δηλαδή μνημόνιο που θα κρατήσει κάποια χρόνια, και στο οποίο ο λαός ψήφισε «Οχι» αλλά συγχώρεσε το «Ναι», γιατί και ο ίδιος ενδόμυχα φοβόταν το αχαρτογράφητο «Μετά».
Το «Μακεδονικό» ο λαός το εκλαμβάνει ως άμυνα «υπέρ βωμών και εστιών» απέναντι στους πλαστογράφους της ιστορίας του και σφετεριστές της ταυτότητάς του. Η απόφαση δεν θα είναι για κάποια χρόνια. Θα είναι ιστορική και αμετάκλητη.
Ως εκ τούτου δεν προσφέρει υπηρεσία ο υπουργός Άμυνας να ζητάει με εντυπωσιοθηρική και σταυροθηρική ελαφρότητα δημοψηφίσματα και δη την στιγμή που η κυβέρνηση βρίσκεται σε φάση λεπτών διαπραγματεύσεων. Ναι αυτή η κυβέρνηση, αλλά αυτή έχουμε αφού αυτή ψηφίσαμε. Το δημοψήφισμα, του οποίου το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, όπως δείχνει και η δημοσκόπηση του «Πρώτου Θέματος (68% όχι στο σύνθετο «Μακεδονία»), θα μπορούσε να είναι μια ρηξικέλευθη πρόταση εφόσον οι δυο πλευρές καταλήξουν στο όνομα. Και πάλι αμφισβητήσιμο…
Τα τρικ επί του Μακεδονικού που διήρκησαν 25 χρόνια και έχτισαν καριέρες, τελειώνουν έως τον Ιούλιο που θα συνέλθει το ΝΑΤΟ. Ο καθείς εκ των 300 θα χρεωθεί την ψήφο του και μόνο. Δεν θα πιστωθεί τις επικοινωνιακές του πομφόλυγες.
