Είναι κοινό μυστικό πως ο Σύριζα, ως ηγετική ομάδα, αλλά και οπαδοί, δεν τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση ούτε στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών, ούτε στους θεσμούς της πολιτείας, με βάση τους οποίους διασφαλίζεται η κοινωνική συμβίωση εδώ και αιώνες.
Γαλουχημένοι στα νάματα του λενινισμού, θεωρούν πως τόσο οι τρεις εξουσίες, όσο και οι υπόλοιποι θεσμοί, αποτελούν εμπόδιο για τον έλεγχο των «αρμών της εξουσίας», γι’ αυτό και με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να τους αποδομήσουν ιδεολογικά και να τους υπονομεύσουν πολιτικά.
Σε πρακτικό επίπεδο, αυτό εφαρμόζεται με τις απόπειρες δημιουργίας «παράλληλων δομών», με τη μορφή «Επιτροπών πρωτοβουλίας», «Συντονιστικών» πάσης φύσεως, «Λαϊκών συνελεύσεων», «Ανοιχτών συζητήσεων» κ.λ.π. όπου κυριαρχεί η αμεσοδημοκρατική φλυαρία, η αναποτελεσματική πολιτική δράση, κυρίως όμως, θεραπεύεται ο ανίατος ναρκισσισμός της «ταξικής και πολιτικής πρωτοπορίας», στην οποία συμπεριλαμβάνουν εαυτούς, οι πεφωτισμένοι και «ηθικό πλεονέκτημα» διαθέτοντες «αγωνιστές».
Η ελληνική κοινωνία, έχει πλούσια εμπειρία αυτών των «αμεσοδημοκρατικών πρακτικών», κατά τη διάρκεια της «πέτρινης δεκαετίας» 2008 - 2019, όταν στις «πλατείες της αγανάκτησης» το ερυθρομέλανο μέτωπο απειλούσε θεούς και δαίμονες, προκειμένου να κολακεύσει τα πλέον ταπεινά ένστικτα του όχλου μα και να τρομοκρατήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Από τους τρεις πυλώνες του δημοκρατικού πολιτεύματος, εκείνος που συγκεντρώνει τα σφοδρά και ανελέητα πυρά του Σύριζα, είναι η δικαιοσύνη, γιατί το πολιτικό αυτό κόμμα, τη θεωρεί «ταξικό όργανο επιβολής της βούλησης και των συμφερόντων της άρχουσας τάξης» και συνεπώς, εχθρικό προς τα συμφέροντα του «λαού». Γοητεύονται οι οπαδοί αυτής της άποψης από τη μορφή του εισαγγελέα των δικών της Μόσχας 1936-1938 Βισίνσκι, παρά από τον αρχαίο νομοθέτη Σόλωνα.
Αυτό, βέβαια, δεν ισχύει, στις περιπτώσεις εκείνες, κατά τις οποίες, παραδικαστικοί θύλακες, οργανώνουν την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του Σύριζα, όπως διαπιστώθηκε προσφάτως με τη σκευωρία Novartis. Τι κι αν ο πρωτομάστορας της σκευωρίας, είχε προειδοποιήσει τον αρχηγό του πως «Εγώ δεν πίστευα στο σκάνδαλο της Novartis. Είναι πολύ μεγάλο σκάνδαλο η υπόθεση αυτή, αλλά δεν πίστευα ότι θα έχει αποτέλεσμα, γιατί οι ξένοι θέλουν να κρατούν ομήρους αυτούς που έχουν δωροδοκήσει. Πίστευα ότι η υπόθεση αυτή δεν είχε να προσφέρει τίποτα και το είχα πει μάλιστα στον Πρωθυπουργό». (Παπαγγελόπουλος, δίκη, 31/01/2023).
Θα συμφωνήσετε, φαντάζομαι, πως το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι το απαύγασμα της λενινιστικής προσέγγισης της απονομής δικαιοσύνης, η οποία δεν αποδίδεται στα δικαστήρια, μα στους σκοτεινούς διαδρόμους της εκτελεστικής «ελέω λαού» εξουσίας.
Ανάλογες είναι οι περιπτώσεις της κυρίας Κατερίνας Σαβαϊδου, η οποία δικαιώθηκε, αφού υπέστη απηνείς διωγμούς από το σύστημα Σύριζα, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επειδή δεν της αναγνωρίστηκε το τεκμήριο της αθωότητας από το προβεβλημένο στέλεχος του Σύριζα και πρώην υπουργό κυρία Όλγα Γεροβασίλη, αλλά και του κ. Ανδρέα Γεωργίου, ο οποίος συνεχίζει τον αγώνα για τη δικαίωσή του, έχοντας υποστεί και αυτός το μένος και το ψεύδος καταγγελιών που εξυπηρετούσαν το συγκυριακό αφήγημα της «πορείας προς την εξουσία» του κόμματος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ωστόσο, το alter ego του Αλέξη Τσίπρα, ο πολύς κ. Καρτερός, σε άρθρο του στην «Αυγή» (02/02/2023) εξαπολύει επίθεση κατά του θεσμού της Δικαιοσύνης, για άλλη μία φορά, θέλοντας να εμψυχώσει τους νεο - κομσομόλους του Σύριζα κατά την προεκλογική περίοδο. Εξάλλου, δεν είναι ανακόλουθος της γενικότερης γραμμής πως «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς» (Πολάκης 14/01/2022, 16/03/2022 κ.λ.π), εκφράζοντας έτσι την ιδεολογική αντίληψη περί απονομής της δικαιοσύνης, σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα του κόμματος, αφού αυτό και μόνο αυτό, γνωρίζει, κατέχει, εγκρίνει και διαδίδει τη μία και μοναδική αλήθεια.
Πρόσφατη είναι, εξάλλου, η ιταμή αντιμετώπιση του θεσμού των Ανεξάρτητων Αρχών, εκθέτοντας τους λειτουργούς τους και υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών, σε ένα θεσμό που αποσκοπεί στην προστασία τους από πάσης φύσεως αυθαιρεσίες.
Η βαθιά περιφρόνηση που διαπνέει το κείμενο του Θανάση Καρτερού προς το θεσμό της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα, είναι επικίνδυνη για την ίδια τη Δημοκρατία, γιατί υπονομεύει την εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι του έσχατου καταφυγίου των αδυνάμων, αλλά και προάγει τη συνομοσιωλογική αντίληψη του διαβρωμένου συστήματος, το οποίο χρήζει «γενικής αναθεώρησης» ή για να το πούμε στην πολάκειο διάλεκτο «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς». Βρίσκει ο αναγνώστης πολλά κοινά στη στάση του Σύριζα με εκείνη του Τραμπ και Μπολσονάριου; Έχει δίκιο.
Οι «επαναστατικές ονειρώξεις» του Θανάση Καρτερού, Παύλου Πολάκη και των διαφόρων άλλων όψιμων νεο - κομσομόλων, με τον κακοχωνεμένο λενινισμό και την δήθεν brutal πολιτική συμπεριφορά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμη εκφυλιστικό σύμπτωμα της σημερινής, ελληνικής αριστεράς, η οποία έχει περισσότερα κοινά με τον τραμπισμό, παρά με τις παραδόσεις της αξιοπρέπειας, της υπευθυνότητας και της προσφοράς των αριστερών πολιτικών ηγετών του διαμετρήματος του Ηλία Ηλιού, του Λεωνίδα Κύρκου, του Γρηγόρη Γιάνναρου, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη κ.ά.
Μεταφέροντας στα καθ’ ημάς την τραμπική επιχειρηματολογία, ιδίως έναντι της Δικαιοσύνης, ο Σύριζα επέλεξε να κινηθεί σε μία επικίνδυνη ατραπό, που ξεκινάει από την υπονόμευση της δικαιοσύνης και, ίσως, φτάσει στην αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος των επερχόμενων εκλογών, σύμφωνα με όσα αφήνουν να εννοηθούν διάφορα προβεβλημένα στελέχη του.
Μια τέτοια πολιτική, όμως, με μαθηματική ακρίβεια θα τον φέρει σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία κουράστηκε και απηύδησε από τις τυχοδιωκτικές πιρουέτες ενός κόμματος που ποντάρει διαρκώς στην πρόκληση αναταραχών και χάους, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συμφέροντα που θέλουν να κρατήσουν τη χώρα πίσω από τις εξελίξεις για να διατηρηθεί το σύστημα της νεο - φεουδαρχικής νομής διαφόρων ολιγαρχικών τιμαρίων.
