Στις 2 Νοεμβρίου αναρωτιόμασταν εάν η τακτική Τσίπρα «Δημιουργεί Συνθήκες αμφισβήτησης του εκλογικού αποτελέσματος». Είχε διαφανεί η πρόθεσή του από την κατάθεση επίκαιρης ερώτησης, με την οποία ρωτούσε τον Μητσοτάκη εάν θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές «με ενεργό» το κέντρο που διενεργεί τις παρακολουθήσεις!
Προχθές Παρασκευή αποκάλυψε ανάγλυφη την πρόθεσή του, λέγοντας πως απαιτεί από τον Πρωθυπουργό τέσσερις «μίνιμουμ» ενέργειες για αδιάβλητες εκλογές: 1) Να τερματίσει άμεσα τη λειτουργία του κακόβουλου λογισμικού (η κυβέρνηση δεν παραδέχεται χρήση του, ενώ κατά τον Πρόεδρο της Pega δεν έχει αποδεχθεί κυβερνητική χρήση του). 2) Να αντικαταστήσει άμεσα τον διοικητή της ΕΥΠ (διπλωμάτη καριέρας, του οποίου ο διορισμός πέρασε από τη Βουλή). 3) Να ζητήσει άμεση αντικατάσταση της αρμόδιας για την ΕΥΠ εισαγγελέως (ήταν δύο οι αρμόδιοι εισαγγελείς και η κυβέρνησή του τους μείωσε σε έναν!). 4) Να διοριστεί υπηρεσιακός υπουργός Προστασίας του Πολίτη με διακομματική συναίνεση στην προεκλογική περίοδο (ενώ κατά συνήθη πρακτική αλλάζει μόνο ο υπουργός που εμπλέκεται άμεσα στις εκλογές, δηλαδή ο Εσωτερικών - και ενδεχομένως καλή τη θελήσει, και ο του Τύπου και ΜΜΕ). Οπότε αν δεν γίνουν αυτά - που λογικώς δεν θα γίνουν - θα βγει να καταγγείλει ότι οι εκλογές δεν ήταν «αδιάβλητες»!
Κατ΄ αρχάς διαπιστώνουμε ότι διαιωνίζεται η πρακτική του Τσίπρα που αδικεί εαυτόν. Πολλάκις τον έχουμε χαρακτηρίσει έξυπνο, αλλά και ότι τον δυναστεύει η συνωμοτική προσέγγιση της πολιτικής. Η κουτοπονηριά του πως «να την φέρει» στον αντίπαλο. Με τα ανωτέρω αιτήματα αυτό κάνει: Νομίζει ότι θα απαξιώσει την εκλεγμένη κυβέρνηση και θα την αποψιλώσει από παράσταση κυβερνητικής επάρκειας.
Αν ήταν πρώτη φορά που το δοκίμαζε, θα ήταν κατανοητό. Ένα κόλπο που μπορεί και να έπιανε. Όμως το δοκίμασε στο παρελθόν και αποδείχτηκε άσφαιρο, δεν του προσπόρισε ποσοστά. Για τότε λέμε, στην κορύφωση της πανδημίας, όπου στην αρχή ζητούσε υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής. Είχε έτοιμο και (πολιτικά όχι αμερόληπτο) πρόσωπο.
Στην συνέχεια ζήτησε επιστημονική επιτροπή κοινής αποδοχής. Δηλαδή το κάθε κόμμα θα έστελνε τους δικούς του συνδικαλιστές ιατρούς, εις αντικατάστασιν των επιστημόνων που την συγκροτούσαν! Το ωραίο είναι ότι ο πρώην Συριζαίος υπουργός Υγείας Α. Ξανθός, είχε δηλώσει: «Και μεις τον Τσιόδρα θα επιλέγαμε». Φαίνεται ότι δεν το είπε στον Τσίπρα…
Τώρα αύξησε τη βεντάλια των πρωτοφανών απαιτήσεων. Για να έχει έρεισμα προκειμένου να περάσει στον κόσμο (αλλά και να δικαιολογηθεί στους δικούς του) ότι του έκλεψαν τις εκλογές. Μόνο… την έλευση διεθνών παρατηρητών στις εκλογές ξέχασε να ζητήσει.
Είναι πρωτόγνωρα αιτήματα. Ουδεμία αντιπολίτευση έχει ποτέ θέσει παρόμοια. Και αυτό είναι ο «Τραμπισμός α λα γκρέκα», όπως γράφαμε στις 24 Οκτωβρίου. Οδεύει στα βήματα του Τραμπ (που έχει πείσει το ακροατήριό του ότι του έκλεψαν τις εκλογές, ή ακόμη και του Μπολσονάρου (οι οπαδοί του οποίου είναι πεπεισμένοι για παρόμοια πρακτική, και ετοίμαζαν οδοφράγματα)! Και ενώ αυτές οι νοοτροπίες ενδημούν στον ψεκασμένο συντηρητικό ως ακροδεξιό διεθνή χώρο, στην Ελλάδα υιοθετούνται και λανσάρονται από κόμμα που δηλώνει αριστερό! Πρόσφατο άλλωστε ήταν και το «τραμποειδές» τσουνάμι κατηγοριών με αφορμή την υπόθεση Μίχου, σύμφωνα με τις οποίες ολόκληρο το κυβερνών κόμμα αποτελείται από παιδεραστές. Το ελληνικό QAnon…
Βέβαια, ο τραμπισμός είχε αρχίσει στην Ελλάδα από παλιά. Το μίσος που υπάρχει μεταξύ οπαδών του Τραμπ και των Δημοκρατικών (όπως και μεταξύ εκείνων των Μπολσονάρου και Λούλα στη Βραζιλία), εκδηλώθηκε στην Ελλάδα με την έναρξη των μνημονίων. Ηταν τότε που εξακοντίστηκαν τόνοι απύθμενου μίσους από αριστερούς, οι οποίοι βαυκαλίστηκαν ότι ήρθε η ώρα του «Τρίτου Γύρου». Μαζί τους συντάχτηκε μαχητικά και λαϊκό απολιτίκ στοιχείο, που νόμισε ότι φτώχυνε επειδή κάποιοι του έκλεψαν τα λεφτά (και γιατί να μην το νομίσει; «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» έλεγε ο πρωθιερέας των τηλεοπτικών πρωινάδικων).
Νομίζουμε ότι αδίκως προσπαθεί, γιατί στην Ελλάδα είναι πλέον δύσκολο να διαρραγεί η κοινωνία σε δύο αλληλομισούμενα τμήματα. Και αυτό επειδή τα περάσαμε νωρίς και όλα αποδείχτηκαν «σύννεφο από γυαλί» που έσπασε με την προδοσία του δημοψηφίσματος και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Το κλίμα κάπως έχει κατασιγάσει και η πόλωση αμβλυνθεί.
Κάνει ότι μπορεί ο Αλέξης να την αναστήσει και να διχάσει, αλλά ακούγεται ως φωνή εν ερήμω. Η ηχώ της φτάνει σε λίγους, και είναι κάτι που διαπιστώνεται από τις αχαμνές αντιδράσεις στα κοινωνικά δίκτυα, που ήταν κάποτε προνομιακό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν βγει πρώτος όλα καλώς καμωμένα. Αν όμως χάσει, θα προσπαθήσει, αλλά δεν θα καταφέρει να διχάσει. Το «μομέντουμ» που λέει και ο ίδιος, ήταν το 2015. Το 2023 είναι 8 χρόνια μετά και ισχύει, σε πληθυντικό πρόσωπο, το καβαφικό… έτσι σοφοί που γίναμε…
