Του Σάκη Μουμτζή
Ο Άρης Βελουχιώτης είναι για τους περισσότερους Έλληνες ένας σφαγέας. Έχει βάψει τα χέρια του με αίμα ελληνικό το 1943 και το 1944. Για τους αριστερούς όμως παραμένει ένας ανυπότακτος ήρωας, καθώς έχουν μιαν «ιδιόμορφη» αντίληψη για την βία.
Υπάρχει η επαναστατική βία που, επειδή την ασκούν αυτοί είναι και θεμιτή και αποδεκτή, και η αντεπαναστατική που την ασκεί η «αντίδραση» και είναι αποκρουστική και καταδικαστέα.
Όλα αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα.
Το ερώτημα είναι γιατί ξαφνικά έγινε επίκαιρος ο Άρης Βελουχιώτης. Τι συνέβη και ο πρωθυπουργός τον θυμήθηκε 75 χρόνια μετά;
Τα πράγματα είναι απλά, τόσο απλά, που γίνονται και χυδαία.
Ο Α. Τσίπρας επιχειρεί να μιλήσει στην ψυχή του αριστερού πολίτη. Προσπαθεί να επανασυνδεθεί μαζί του, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές.
Στην διάρκεια των τεσσεράμισι ετών της διακυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αυτή η σχέση αρχικά διαταράχθηκε και στην συνέχεια διαρρήχθηκε. Δεν ήταν μόνον τα οικονομικά μέτρα που έπληξαν την κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ήταν κυρίως ο προκλητικός, ο αλαζονικός, ο χυδαίος τρόπος άσκησης της εξουσίας, που ευτέλισε αυτό για το οποίο ήταν υπερήφανος - καλώς ή κακώς - κάθε αριστερός. Το ηθικό πλεονέκτημα του χώρου.
Και αυτό δεν του το συγχώρεσαν.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι ντροπιαστικές, για έναν αριστερό, φωτογραφίες του πρωθυπουργού στην θαλαμηγό εφοπλιστή να απολαμβάνει το πούρο του, λίγες μόνον ημέρες μετά την καταστροφή στο Μάτι.
Αυτό ξεπερνούσε κάθε όριο. Όσο θελκτική ήταν για την αριστερή ψυχή η φωτογραφία του Α. Τσίπρα, πριν γίνει πρωθυπουργός, να προσπαθεί να στήσει το αντίσκηνο του και την ομπρέλα θαλάσσης στην παραλία, άλλο τόσο αποκρουστικές ήταν οι σκηνές του Τσίπρα, ως πρωθυπουργού πλέον, στην θαλαμηγό.
Αυτή την διαφορά συμπεριφοράς δεν μπορούσε να την χωνέψει ο αριστερός πολίτης. Ξεπερνούσε και ξεπερνά τους κώδικες της Αριστεράς.
Τι έκανε λοιπόν ο Α. Τσίπρας; Ανέσυρε από την ναφθαλίνη τον Α.Βελουχιώτη και τον επικαιροποίησε. Δεν τον ενδιέφερε που προκάλεσε την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Ούτως ή άλλως δεν απευθύνεται σε αυτούς.
Γνωρίζει πως το ακροατήριο του έχει περιοριστεί σημαντικά και προσπαθεί να το περιχαρακώσει. Κάνει διαρκώς αμυντικές κινήσεις για να περιορίσει την ήττα του, που έχει αποδεχθεί.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η αναφορά του στον Βελουχιώτη. Απευθύνεται στο θυμικό του αριστερού ψηφοφόρου. Προσπαθεί να ανακαλέσει μνήμες και φαντασιακές παραστάσεις, μόνον που το κάνει τόσο άγαρμπα, τόσο προκλητικά, που πείθει τελικά αυτούς που θέλουν να πεισθούν.
Το σύνθημα «νάτος, νάτος, ο Τσίπρας ο σκαφάτος», αποτελεί ντροπή για έναν πρωθυπουργό που υποτίθεται πως εκπροσωπεί ένα σημαντικό μέρος της Αριστεράς. Και δεν ξεπλένεται με την προσφυγή στα λόγια του Βελουχιώτη.
Οφείλω να ομολογήσω πάντως πως ο «μικρός» προσπαθεί. Μηχανεύεται οτιδήποτε μπορεί να τον σώσει από μια βαριά ήττα. Σε εννιά ημέρες θα ξέρουμε τις επιδόσεις του.
Πάντως όλα δείχνουν πως δύσκολα θα την αποφύγει.
