Δεν γνωρίζουμε την επικοινωνιακή δεινότητα του επικοινωνιολόγου κ. Γιάννη Λούλη να συμβουλεύει προς νικηφόρες κορυφές τα κόμματα που αναλαμβάνει, και δεν μας αφορούν. Ωστόσο, οι εκ των υστέρων αναλύσεις του, συντονίζονται με τη διακύμανση των καιρών.
Αν αναφερόμαστε στον επικοινωνιολόγο που στο κάτω, κάτω δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, συμβαίνει γιατί οι πληροφορίες τον έφεραν επικοινωνιακό του σύμβουλο τον καιρό που διατύπωνε εν έτει 2018 ότι:
Ο Τσίπρας είναι εδώ για να μείνει και «έχει ριζώσει για καλά από την εποχή που στράφηκε στον ρεαλισμό». Όσο για το ΠΑΣΟΚ είναι ένα παλιό προϊόν που παραμένει «τοξικό» παρά την αλλαγή στην ονομασία του, ενώ ο Μητσοτάκης έχει συμβιβαστεί με τη δεξιά στροφή!
Ο εν λόγω σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ανακρούει πρύμναν και χαρακτηρίζει τη ΝΔ πολιτικά κυρίαρχη, χάρη στην εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ για τον Τσίπρα θεωρεί ότι αυτοχειριάστηκε.
Όμως το «τοξικό ΠΑΣΟΚ» συγκέντρωσε 270.00 ανθρώπους για να ψηφίσουν τον νέο αρχηγό του. Και δεν είναι ο αριθμός που προκάλεσε αίσθηση αλλά και οι συνθήκες υπό τις οποίες έγινε. Εν μέσω πανδημίας αφενός, αφετέρου με πολύωρη καθυστέρηση στην ουρά αναμονής, γιατί το κόμμα δεν είναι τα επαρκή κεφάλαια ώστε να προμηθευτεί διπλό αριθμό υπολογιστών και να ξεμπερδεύει πιο εύκολα ο κόσμος.
Ακόμη και πρόσκαιρη να είναι η δημοσκοπική του Άνοιξη, όπως συνέβη και με τη Φώφη (επί ημερών της η δημοσκοπική εικόνα που επιβαρύνθηκε με την αποχώρηση Ποταμιού και ΔΗΜΑΡ), σημαίνει ότι ένας κόσμος που διαπνέεται από παραταξιακή μνήμη, παρέμεινε πεισματικά στο ΠΑΣΟΚ την εποχή που λοιδορείτο, καθυβριζόταν, απαξιωνόταν.
Και αυτοί που παρέμειναν το έκαναν συνειδητά, ως πολιτική επιλογή, εν αντιθέσει με τους «χύμα» ψηφοφόρους που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε γιατί ο Τσίπρας τους έπεισε ότι ο γάιδαρος μπορεί να πετάξει, είτε γιατί «προδόθηκαν» από το κόμμα τους επειδή αυτό συνεργάστηκε με την επάρατο Δεξιά. Και έτσι κατάπιαν Καμμένους (εις διπλούν το όνομα) και Χαϊκάληδες. Το δε 2019 πάλι υπήρχε το μισητό φετίχ, το όνομα Μητσοτάκης, και είχαν «νομιμοποιητική» αιτία να ψηφίσουν εκ νέου τον Τσίπρα.
Τώρα το «τοξικό ΠΑΣΟΚ» βρέθηκε με νέο αρχηγό ο οποίος κάτι καινούργιο φέρνει. Δεν έχει τη λάμψη των προηγούμενων αρχηγών του χώρου, ούτε εκείνη την αρχική του Τσίπρα. Επί πλέον… δεν κραυγάζει. Το αν μπορεί να προσελκύσει, ποιους και πόσους, θα φανεί στο προσεχές μέλλον.
Ωστόσο, είχε την τόλμη, παρότι φρέσκος, να ζητήσει επέκταση των υποχρεωτικών εμβολιασμών σε επαγγελματικές ομάδες που έρχονται σε επαφή με το κοινό, διακινδυνεύοντας να δυσαρεστήσει νυν και μελλοντικούς ψηφοφόρους. Και επί πλέον να ζητήσει να μπει πλαφόν στα PCR test, αντί να υπερακοντίσει τον Τσίπρα σε συνθήματα «δώστε τσάμπα test στον λαό».
Με αυτή την έννοια, υποκειμενικά, θεωρούμε πρώτο ελάχιστο δείγμα γραφής θετικόν. Και γιατί με τέτοιες μη δημοφιλείς θέσεις δεν θεωρούμε πως διάγει κρυπτόμενος. Η στάση του προσιδιάζει με εκείνη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με την οποία είχε ώσμωση στο ευρωκοινοβούλιο. Παράλληλα ήταν αυτός που έθεσε στο ευρωκοινοβούλιο ζήτημα εμπάργκο όπλων ευρωπαϊκών χωρών προς Τουρκία.
Δεν φτάνουν βέβαια αυτά. Μπροστά του έχει τις συμπληγάδες να καταστήσει ευκρινή τη θέση του για τις μετεκλογικές συνεργασίες, για το εκπαιδευτικό, το Σκοπιανό με την επικύρωση των συνοδευτικών μνημονίων, τη δημόσια Υγεία κ.α. Αλλά έφερε κάτι, αυτό το ελάχιστο, στον δημόσιο λόγο με την στάση του στα test και τους εξοπλισμούς της Τουρκίας.
Αντιθέτως, ο Τσίπρας δεν έχει φέρει κάτι καινούργιο πλέον, που να δείχνει ότι η αποτυχία του 2019 και η μετέπειτα δημοσκοπική ακινησία, τον ωρίμασε και τον αναπροσανατόλισε. Επιμένει στις ίδιες αναποτελεσματικές λαϊκίστικες θέσεις, τις ίδιες αντιδράσεις και δηλώσεις, που πλέον δεν έχουν πέραση, γι’ αυτό και το μαγαζί ξεμένει από νέους πελάτες.
Πολιτική συνέπεια ίσως η στάση του, αλλά και λογική συνέχεια ο αυτοχειριασμός του. Σαν έτοιμος από καιρό, δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό γιατί σε αυτά τον προδιαθέτει η πολιτική του κουλτούρα.
Ένα τμήμα του κόσμου της Κεντροαριστεράς έπαθε και έμαθε. Όχι όλο. Γι’ αυτό δεν έχει κριθεί ποιος θα επικρατήσει στην Κεντροαριστερά. Ένας χαμηλών τόνων αρχηγός με ευρωπαϊκές εμπειρίες ή ένας εσαεί λαϊκιστής - που κατανοεί ακόμη και τους αρνητές απογραφής;
