«Η χώρα πάντα κυβερνιέται από το Κέντρο» είχε δηλώσει πρόσφατα ο Ευαγγελος Βενιζέλος. Κάτι είχε κατάλαβε ο Αλέξης Τσίπρας, και για να κατασιγάσει τις αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, είχε προτρέψει τους συντρόφους:«Να στρίψουμε αριστερά για να κερδίσουμε το κέντρο»! Πρωτότυπη δολιχοδρόμηση, χαμένη στις στροφές!
Το Κέντρο εποφθαλμιά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ερωτηθείς για τη ρήση Βενιζέλου, δήλωσε στο ΒΗΜΑ, «Οι εκλογές κερδίζονται στο Κέντρο. Και ναι, η χώρα πρέπει να κυβερνιέται από το Κέντρο. Το Κέντρο, τελικά, ως πεδίο συγκερασμού των πλειοψηφικών δυνάμεων, γιατί πάντα οι πολίτες αυτοπροσδιορίζονται στο Κέντρο».
Τι είναι αυτό το Κέντρο, το τόσο περιφρονημένο κατά τη ριζοσπαστική μεταπολιτευτική μας περίοδο, που ξαφνικά έγινε το… ιερό Γκράαλ της πολιτικής ζωής; Ασαφές το περιεχόμενο, εκφράζει γενικώς τις ιδεολογίες του κοινωνικού και οικονομικού φιλελευθερισμού, οι οποίες συνδυάζουν κεντροδεξιά και κεντροαριστερά ιδεολογικά στοιχεία.
Με αυτή την αρκετά ευρύχωρη έννοια, έχει δίκιο ο Μητσοτάκης όταν λέει «Η ΝΔ δεν είναι το συντηρητικό κόμμα το οποίο θυμόσαστε». Και περιγράφει κάποιες δράσεις που το τεκμηριώνουν, όπως την ψηφιακή κάρτα εργασίας, η αλλαγή του πλαισίου για την υποβοηθούμενη γονιμότητα, ή η δημιουργία χώρων ελεγχόμενης χρήσης ναρκωτικών. «Αυτές τις παρεμβάσεις δεν τις περιμένει κάποιος από ένα συντηρητικό κόμμα» είπε. Και έχει δίκιο.
Αυτή η μετατόπιση στο Κέντρο λύνει βέβαια το εκλογικό πρόβλημα του ιδίου και της ΝΔ. Το πιο πιθανό, θα ξαναείναι Πρωθυπουργός, αν και η εκλογική νάρκη της απλής αναλογικής που όπλισε ο ΣΥΡΙΖΑ, περιπλέκει τη μετεκλογική κατάσταση.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον λαϊκισμό του, τοξικό εχθροπαθή πολιτικό του λόγο, τη διαστρέβλωση των κυβερνητικών έργων και εξαγγελιών σε σημείο πολιτικής ανηθικότητας (όπως το πρόσφατο για τη ρήτρα αναπροσαρμογής, που και ένα παιδί του δημοτικού θα καταλάβαινε τη στρεψοδικία), με τη διαχρονική αντιθεσμική του συμπεριφορά, προσπαθεί να προσεγγίσει το Κέντρο, αλλά η πολιτική του κουλτούρα τον στομώνει.
Υπάρχει και η Κεντροαριστερά, που στην εποχή μας ταυτίζεται με τη σοσιαλδημοκρατία. Στη θεωρία της αναγνωρίζει την παρέμβαση του κράτους χάριν της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ευημερίας και της προστασίας των αδύναμων. Συνδυάζει φιλελεύθερη πολιτική και σοσιαλιστικά στοιχεία σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα.
Φαινομενικά γνησιότερος εκπρόσωπός της είναι το ΠΑΣΟΚ, παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πλασαριστεί στη θέση του. Η χθεσινή συμμετοχή στην ψηφοφορία για το όνομα, τους εκπροσώπους στο συνέδριο και τι οργανώσεις, άνω των 160 χιλιάδων μελών του (κατ εκτίμηση την ώρα που γραφόταν το κείμενο), επιβεβαιώνει αυτό που έχει διαπιστωθεί. Ότι πέραν των εκλογικών ποσοστών, υπάρχει το «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ», οι ρίζες του σε τμήματα της κοινωνίας. Αν αυτές ανθίσουν και σε εκλογικό επίπεδο, μένει να φανεί.
Η σύγκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ του 31% των εκλογών, είναι ενδεικτική. Στον ΣΥΡΙΖΑ με τα 61.χιλ μέλη (αντί των 180 χιλ που ήλπιζαν να φτάσουν), προσήλθαν να ψηφίσουν για εκλογή συνέδρων 40χιλ (40.100). Κάτι που δείχνει ότι η αντιστοίχιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κοινωνία είναι εκλογική, σε επίπεδο ψήφου, αλλά δεν υπάρχει «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ».
Ωστόσο αν όλοι συγκλίνουν στο περιζήτητο κέντρο, αφήνουν χώρο να καρποφορήσουν οι αντισυστημικές δυνάμεις, τις οποίες δεν θα μπορούν αν ενσωματώσουν, και των οποίων τη δυναμική θα αντιμετωπίσουν το μέλλον. Η Γαλλία δείχνει το δρόμο.
