Οι υποδειγματικά σχεδιασμένες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη που έγιναν πρόσφατα, δείχνουν φορέα ή κέντρο υπερτοπικής ενδεχομένως εμβέλειας με οργανωτικές ικανότητες που σαφώς υπερβαίνουν αυτές ενός συλλόγου θυμάτων.
Διότι δεν ήταν μόνο η Αθήνα. Ήταν όλες οι μεγάλες πόλεις της χώρας αλλά και πάρα πολλές του εξωτερικού.
Πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι διέθεσαν χρόνο αλλά και χρήμα και το αποτέλεσμα μάλλον τους δικαίωσε.
Το κεντρικό σύνθημα του «δεν έχω οξυγόνο», δε φαίνεται επίσης να ήταν καθόλου φτιαγμένο στο πόδι αλλά ήταν μάλλον δουλεμένο εξαντλητικά.
Χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά και το θυμικό, έκανε πολλούς να κλάψουν, πολύ περισσότερους να εξοργιστούν ( «δολοφόνοι», «φύγετε» κλπ) αλλά και κάποιους άλλους σαν έτοιμους από καιρό να μιλούν για Λαϊκά Μέτωπα, ρήξεις, ανατροπές και άλλα τέτοια όμορφα και κιμπάρικα που κουμπώνουν άψογα και με τις πρόσφατες αναφορές κάποιων άλλων για σχηματισμό «προοδευτικών κυβερνήσεων» όπου όλοι οι καλοί χωράνε.
Το κεντρικό τέλος πρόσωπο των εκδηλώσεων φαίνεται ότι είναι και αυτό πολύ προσεκτικά επιλεγμένο. Μιά νέα γυναίκα, όμορφη, μορφωμένη, με πειθώ και λάμψη, που δεν ταυτίζεται με κάποιο κόμμα, αλλά ενώνει ευρύτερες μάζες μιλώντας αρκούντως πειστικά για συγκαλύψεις, μπαζώματα, οικόπεδα στα οποία πετάχτηκαν χώματα με οστά, ξυλόλια, τολουόλια και σκοτεινά σχέδια κάποιων να καλύψουν το έγκλημα.
Όλοι οι υπόλοιποι συγγενείς πλην ελαχίστων, έμειναν περιέργως στο σκοτάδι και στην αφάνεια.
Στο μεταξύ τα θύματα από το Μάτι και τη Μάνδρα αθροιστικά, ήταν υπερδιπλάσια απ’ αυτά των Τεμπών. Και προφανώς το θέμα ούτε ποσοτικό είναι, ούτε κανείς σχετικοποιεί τραγωδίες. Προξενεί εντύπωση όμως ότι τότε οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ήταν ελάχιστες. Και παρά την οργή, κανείς ποτέ δεν αποκάλεσε υπουργούς η άλλους εμπλεκόμενους , «δολοφόνους».
Από την άλλη, είχαμε προ μηνός υπόθεση δολιοφθοράς στη γραμμή Λάρισας-Πλατέος με καλώδια και πυκνωτές κομμένους με τανάλιες που αχρήστευσαν και τύφλωσαν για ώρες το τοπικό σύστημα τηλεδιοίκησης. Μιά υπόθεση που αξιολογείται ως πολύ πολύ σοβαρή καθώς θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει σε νέα τραγωδία.
Μπορεί όλα αυτά να είναι τυχαία γεγονότα θα πει κανείς.
Μπορεί όμως να είναι και κομμάτια ενός παζλ και κουκίδες μίας αόρατης γραμμής που καταλήγουν όλα σε μία κοινή συνισταμένη.
Να φύγει ο Μητσοτάκης γιατί «απασχολεί» και δεν είναι «συνεργάσιμος» όσο χρειάζεται.
Και πρέπει επομένως να γίνει μισητός έστω και με το ζόρι.
Και να έρθουν «προοδευτικές κυβερνήσεις», να μοιράσουν χρήμα στο λαό, ξηλώνοντας ταυτόχρονα ό,τι καλό έχει γίνει την τελευταία πενταετία.
Και φτου και από την αρχή μετά.
Γιατί έτσι είμαστε εμείς εδώ.
Ζούμε σε μία χώρα που για λίγο καιρό ξαποσταίνει και μετά ξανά προς τη δόξα τραβά.
