Αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά ντουφέκια, έπεσαν από την πλευρά της Μείζονος και Ήσσονος Αντιπολίτευσης, για τη στάση της Ελλάδας στον ΟΗΕ και συγκεκριμένα για την αποχή από την ψηφοφορία του ψηφίσματος που ήταν πρόταση αραβικών κρατών και καλούσε στην «κήρυξη ανθρωπιστικής εκεχειρίας» στη Γάζα. Έτσι, γενικά κι αόριστα, χωρίς την παραμικρή αναφορά στα γενεσιουργά αίτια.
Το πρόβλημα και για τα δύο κόμματα που σήκωσαν τον κουρνιαχτό είναι πως στο εν λόγω ψήφισμα, δε γινόταν καν λόγος για τις θηριωδίες της ΧΑΜΑΣ σε βάρος αθώων ισραηλινών πολιτών, δεν υπήρχε καν αναφορά στο όνομα της απάνθρωπης αυτής τρομοκρατικής οργάνωσης, ούτε στο δικαίωμα του Ισραήλ για αυτοάμυνα απέναντι στον αραβικό επεκτατισμό, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, σύσσωμος αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης αυτού του κράτους εδώ και 80 χρόνια.
Αντιθέτως, η Ελλάδα υπερψήφισε το σχέδιο ψηφίσματος που υπέβαλε ο Καναδάς και ως κείμενο υιοθετούσε συγκεκριμένη στάση απέναντι τόσο στην αραβική τρομοκρατία, όσο και στα κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους του Ισραήλ.
Λέγοντας τη μισή αλήθεια, όμως, είναι σαν να λες ψέματα και να θέλεις να ξεγελάσεις τον άλλον. Καλές οι διακηρύξεις πως «η εξωτερική πολιτική δεν προσφέρεται για μικροπολιτική», αλλά αυτές θα πρέπει να εφαρμόζονται στην πράξη και όχι κατά το δοκούν ή κατά παραγγελία.
Η δήλωση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ κ. Ανδρουλάκη πως «η ανθρωπιά δεν μπορεί να μπαίνει σε κανένα γεωπολιτικό ζύγι» είναι ωραία, ακούγεται όμορφα, θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει θέμα για το μάθημα της Έκθεσης στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά ωριμότητα φανερώνει ή έστω κατανόηση του απλού κανόνα της εξωτερικής πολιτικής και της γεωπολιτικής δυναμικής σε μία περιοχή ιδιαίτερα ταραγμένη, με παίκτες που δε συμμερίζονται τις ίδιες αξίες και αρχές με τις δικές μας.
Στην εξωτερική πολιτική, δε χωρούν συναισθήματα, όμορφες και ανθρώπινες εκφράσεις σκέψεων και προσδοκιών, γιατί απλά κυριαρχούν μόνο τα συμφέροντα. Ακούγεται κυνικό; Ναι, είναι κυνικό, αλλά είναι κάτι που μαθαίνει οποιοσδήποτε σπουδαστής πολιτικών επιστημών και διεθνών σχέσεων στο πρώτο εξάμηνο των σπουδών του.
Ευκαιρία λοιπόν, να μας εξηγήσει ο κ. Ανδρουλάκης πως φαντάζεται τη θέση και το ρόλο της Ελλάδας σε αυτή την άγρια σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και της αραβικής τρομοκρατίας που εκπροσωπεί η ΧΑΜΑΣ. Επίσης, καλό θα ήταν να μάθουμε τις απόψεις του για τις τρομοκρατικές οργανώσεις του αραβικού κόσμου εν γένει, όπως η Χεζμπολάχ, η Μπόκο Χάραμ, οι Φρουροί της επανάστασης στο Ιράν κ.ά. Έτσι, για να μας λυθεί η απορία, αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει την πολιτική «προσέγγισης του αραβικού κόσμου» που είχε τη δεκαετία του 80 και του 90 με τα γνωστά αποτελέσματα.
Για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την ίδια πολιτική που είχε και απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας. Μιλώντας γενικά κι αόριστα πως είναι με την ειρήνη και τον άνθρωπο, αποφεύγει συστηματικά να πάρει θέση αν είναι με τον επιτιθέμενο ή τον αμυνόμενο, αν είναι με την ιμπεριαλιστική Ρωσία ή με τη δημοκρατική Ουκρανία.
Προτιμά να διοργανώνει συναυλίες με τους αυλικούς του καλλιτέχνες, αδυνατεί να καταδικάσει το νεοαυταρχικό καθεστώς του Πούτιν και με μισόλογα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο του. Στην περίπτωση της ΧΑΜΑΣ μετέρχεται του γνωστού τεχνάσματος να μην αναφέρεται σε αυτή και να επικεντρώνει τη ρητορική του στους αμάχους της Γάζας, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία στηρίζουν την τρομοκρατική οργάνωση, μισώντας το Ισραήλ και επιδιώκοντας την εξαφάνισή του από το χάρτη, όπως ρητά και κατηγορηματικά αναφέρεται στα καταστατικά όλων των οργανώσεων των αποκαλούμενων Παλαιστινίων.
Αν και έχει αμερικανοτραφή, νέο αρχηγό, ο οποίος καλείται να μεταφέρει στα καθ’ ημάς το αμερικανικό όνειρο του αυτοδημιούργητου, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει οπαδός και σύμμαχος οργανώσεων και κινημάτων που έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τον στείρο αντιαμερικανισμό, το μίσος για τη Δύση, τις αξίες και τις αρχές της. Γιατί, όμως, δεν το λένε ξεκάθαρα; Θα λυτρωθούν από το μαρτύριο να προσπαθούν να κρύψουν το πρόσωπό τους πίσω από το υψωμένο δάχτυλο του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος.
Ας μη γελιόμαστε, ζούμε σε μία εποχή, όταν διαμορφώνονται οι νέες μεγάλες συμμαχίες της επικείμενης σύγκρουσης. Μιας σύγκρουσης, η οποία θα εκδηλώνεται ολοένα και πιο συχνά με τοπικούς πολέμους, οι οποίοι θα επηρεάζουν τη διεθνή πολιτική σκηνή και οικονομία. Σε αυτή τη διαδικασία σχηματισμού στρατοπέδων, κάθε χώρα θα κληθεί να λάβει θέση. Το ίδιο και τα κόμματα που δραστηριοποιούνται στην εσωτερική πολιτική της σκηνή. Καλό θα είναι λοιπόν, να ξεκαθαρίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης αν θέλουν η Ελλάδα να συνεχίσει να ανήκει στο δυτικό στρατόπεδο ή αν θα πρέπει να ακολουθήσει άλλη πολιτική και ποια θα πρέπει να είναι αυτή.
