Του Γιάννη Κουτσομύτη
Μηδαμινή ήταν η ανταπόκριση της πρόσκλησης που απηύθυναν τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Δραγασάκης και Νίκος Παππάς, για συγκρότηση «αντιδεξιού μετώπου» και αυτό δεν αποτελεί καμία έκπληξη. Το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο προφανώς ήταν και ο κύριος αποδέκτης της πρόσκλησης, την απέρριψε απερίφραστα, λέγοντας ότι «τα έργα και οι ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καμία σχέση με τις αρχές και τις αξίες του προοδευτικού πολιτικού χώρου».
Στο ΚΙΝΑΛ γνωρίζουν καλά ότι, ενώ αφενός είναι αναγκασμένοι να τηρούν σαφείς αποστάσεις από τη Νέα Δημοκρατία, θα ήταν αυτοκτονικό για αυτούς να φανούν ότι βρίσκουν κοινούς δρόμους με τον τοξικό ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια κίνηση θα ήταν αυτοκαταστροφική, καθώς θα απομάκρυνε πολλούς κεντροαριστερούς ψηφοφόρους οι οποίοι είναι εξοργισμένοι για διάφορους λόγους με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα προκαλούσε και διαρροές προς αυτόν. Η πρόσκληση όμως ήταν ούτως ή άλλως υποκριτική, καθώς στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι, προεκλογικά τουλάχιστον, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία θετική στάση προς αυτούς από το ΚΙΝΑλ και ο μόνος σκοπός αυτής της κίνησης είναι η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στον «αντιδεξιό» χώρο.
Συνταγή από το παρελθόν
Πρόκειται για μια επιτυχημένη για το κόμμα της Κουμουνδούρου συνταγή στο παρελθόν, αφού με μια ανάλογη πρόσκληση που απηύθυνε το 2011 «κατά των μνημονιακών δυνάμεων» ξεκίνησε και η δημοσκοπική του γιγάντωση εις βάρος του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και της ισχυρής τότε ΔΗΜΑΡ. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, καθώς δεν υφίσταται κανένα αντιμνημονιακό μέτωπο και η χώρα βρίσκεται σε εντελώς διαφορετική πολιτική κατάσταση. Η πλειοψηφία των πολιτών που τοποθετούνται στον κεντροαριστερό χώρο βρίσκονται κάθετα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και να μην τους ενθουσιάζει το ενδεχόμενο της διακυβέρνησης από τον Μητσοτάκη, τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη.
Η ίδια η Φώφη Γεννηματά διευκρινίζει σε κάθε ευκαιρία ότι δεν σκοπεύει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ επαναλαμβάνουν σταθερά το αφήγημα της τρίτης εκλογικά θέσης που φέρνει και το δικαίωμα της τρίτης διερευνητικής εντολής σε περίπτωση μη ύπαρξης αυτοδυναμίας από το πρώτο κόμμα. Όσο όμως πλησιάζουμε προς τις εκλογές, τόσο αυτό το αφήγημα, το οποίο προέρχεται από τον μακρινό Απρίλιο του 2012 (!), θα φαίνεται μη ρεαλιστικό προς τους ψηφοφόρους. Σε αντίθεση με το 2012, όταν ίσως και να είχε κάποια τεκμηρίωση το σκεπτικό μιας συγκυβέρνησης της Ν.Δ. με τον ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση του κινδύνου του Grexit και την ολοκλήρωση του μνημονίου, το αίτημα για συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ εν έτει 2019 ακούγεται από εθνικά καταστροφικό έως και σαδιστικό, και θα αποτελούσε σοβαρή αιτία να μην ψηφιστεί ένα κόμμα που προαναγγέλλει ότι θα επιδιώξει κάτι τέτοιο!
Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, ενιαίο «αντιδεξιό» μέτωπο δεν μπορεί να υπάρξει για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως δε και οι ίδιοι οι εγκέφαλοι της Κουμουνδούρου να απεύχονται μια τέτοια εξέλιξη, διότι μια σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με το «καπιταλιστικό» ΚΙΝΑΛ θα έδινε πολλά εκλογικά ερείσματα στην πέρα του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, η οποία ήδη κατηγορεί τον Τσίπρα ως «δεξιό».
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 24 Αυγούστου
