Τη δεκαετία του 1920 ο ευρωπαϊκός κόσμος συνταράχθηκε από την αποκάλυψη της Κνωσού και του λαμπρού μινωικού πολιτισμού. Ο Πικάσο τότε συνειδητοποίησε ότι λειτουργούν ακόμη στη συνείδησή μας οι αρχαίοι μύθοι της Ευρώπης που τη βίασε και τη μετέφερε τρυφερά ο ταύρος της Πασιφάης που επίσης έκανε έρωτα με ταύρο, και το παιδί της ο Μινώταυρος έγινε σύμβολο κυριαρχίας του πολιτισμού του. Ισπανός ο Πικάσο, δεν δυσκολεύθηκε να συνδεθεί με τον πολιτισμό του ταύρου και να ταυτισθεί μαζί του. Δεν δυσκολεύθηκε να ακούσει τη διδαχή του αρχαίου μύθου ότι η δύναμη της δημιουργίας βρίσκεται και μέσα στη βία, και μέσα στην καταστροφή. Κι ότι ερχόμενος σε επαφή με το μύθο πρέπει να ζητάς την κατανόηση με το άλλο, με το ανοίκειο.
Πηγή φωτ.: Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών
Τότε αρχίζει το ενδιαφέρον του Πικάσο για τον ταύρο, που θα καταλήξει να γίνει οιονεί ταυτοτική του εικόνα. «Εάν σημειώναμε πάνω σ’ έναν χάρτη όλους τους δρόμους απ’ όπου έχω περάσει κι αν τους συνδέαμε με μια γραμμή, ίσως αυτό να απεικόνιζε έναν Μινώταυρο» έχει πει χαρακτηριστικά. Το 1930 εικονογραφεί τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου, κι αρχίζει μια σειρά σκίτσων και χαρακτικών με θέμα τον μινώταυρο και άλλα πρόσωπα και μοτίβα της πρώιμης αρχαιότητας.
Στη συνομιλία με την αρχαιότητα τον έστρεψε ο φίλος του Ζαν Κοκτώ, γνωστός για το έργο του πάνω στον Ορφέα και σε μυθικές ελληνικές μορφές. Το 1917 ταξίδεψαν μαζί στην Ιταλία με τους τότε φίλους τους, τον Σεργκέι Ντιαγκίλεφ (Ρωσικά Μπαλέτα) και τον χορογράφο και χορευτή Λεονίντ Μασίν. Στο ταξίδι του αυτό ο Πικάσο ενδιαφέρθηκε κυρίως για τα ετρουσκικά αγγεία και ήρθε σε επαφή με την τέχνη της κεραμικής.
Ο Πικάσο διακοσμεί μια γλάστρα, 11 Αυγούστου 1966
Ακόμη κι αν δεν επισκέφθηκε ποτέ την Ελλάδα, το έργο του Πικάσο είναι ποτισμένο από την αρχαιότητα, την τέχνη της οποίας μελέτησε τόσο στο Λούβρο όσο και στη διάρκεια των ταξιδιών του στην Ιταλία. Τα έργα αυτά απεικονίζουν πτηνά, τετράποδα και θαλάσσια όντα, ανθρώπινες μορφές, μυθολογικά ή μειξογενή όντα (Κένταυρος-Μινώταυρος), καθώς και πρόσωπα εμπνευσμένα από αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες. Θυμόμαστε την αφιερωματική έκθεση στους Πικάσο και Κοκτώ που είχε επιμεληθεί στο ίδρυμα Θεοχαράκη ο Τάκης Μαυρωτάς («Οι καινοτόμοι του Μοντερνισμού», Νοέμβριος 2015 – Φεβρουάριος 2016).
Σήμερα ο Μαυρωτάς επιμελείται στον ιστορικό χώρο των Δελφών και συγκεκριμένα στην αίθουσα εκθέσεων του συνεδριακού κέντρου, αφιερωματική έκθεση στον Πικάσο μέσα από σπάνιες αφίσες και κεραμικά που φέρουν την υπογραφή του. Σε διάστημα 25 περίπου χρόνων (μεταξύ 1947 και 1971), ο Πικάσο δημιούργησε 633 διαφορετικές κεραμικές εκδόσεις. Πολλά από αυτά τα σχέδια κυκλοφόρησαν σε σειρές 50-500 τεμαχίων, ενώ άλλα ήταν μοναδικά κομμάτια. Πιστεύεται ότι προσωπικά παρήγαγε περισσότερα από 3.500 μοναδικά κομμάτια κεραμικής.
Πικάσο, Πρόσωπο ν. 111 (1963). Ζωγραφισμένο και εφυαλωμένο κεραμικό πιάτο. Edition Picasso – Madoura 342/500, Διαμ. 25,5 εκ. Ιδιωτική συλλογή. Πηγή φωτ.: Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών.
Πικάσο, Φλαουτίστας και τράγος (1956). Zωγραφισμένο κεραμικό πιάτο εφυαλωμένο. Edition Picasso – Madoura. Διαμ. 25 εκ. Ιδιωτική συλλογή. Πηγή φωτ.: Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών.
Τον μεγάλο Ισπανό «φέρνει» στη χώρα μας το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών.
Εγκαίνια Σάββατο 11 Μαΐου έως τις 10 Ιουνίου 2024.
