Αφ’ ης στιγμής γέννησής μας η ζωή πάλλεται και το σώμα διασχίζει τον χρόνο συνδεόμενο με μέλη της ανθρωπότητας, πασχίζοντας, ταυτόχρονα, να νοηματοδοτήσει το τακτοποιημένο χάος. Καταδεικνύεται δε, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις υφαίνουν το μωσαϊκό της ζωής μας, επέρχεται επίσης η στιγμή που η συλλογικότητα (τα πρόσωπα κοντά μας) θα αγκαλιάσει την ατομικότητα – καθώς συναισθήματα αρνητικά φορτισμένα δεν κατοικούν μονάχα σε μία οντότητα. Ανά τα χρόνια έχουν απασχολήσει, εξακολουθούν να απασχολούν και θα απασχολούν τον άνθρωπο, και η αντιμετώπιση όποιας δυσχέρειας θα επέλθει σαφώς από το ίδιο το άτομο, αλλά και σε συνάρτηση με τον κύκλο του. Διότι, το μαζί είναι παντοδύναμο.
Τα παραπάνω εκλήφθηκαν κατά την παρακολούθηση του χορευτικού τρίπτυχου της ολλανδικής ομάδας Neverlands Dans Theater, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, προσφέροντάς μας (σ.σ στο κοινό που παρευρέθηκε) ένα αποτέλεσμα που συνδυάζει την οπτική πρωτοτυπία και την τεχνική αρτιότητα με τη συναισθηματική ένταση και την ορμητική εκφραστικότητα.
Η αρμονία είναι μία από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν την απόδοση της ομάδας επί σκηνής της αίθουσας «Αλεξάνδρα Τριάντη» με τις τρεις χορευτικές παραστάσεις να συνδιαλέγονται παρά τα δύο διαλείμματα που μεσολάβησαν ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη καθώς επίσης και ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη παράσταση.
Η βραδιά ξεκίνησε με το «ημιτελές έργο» – όπως το έχει χαρακτηρίσει ο χορογράφος του – Γίρζι Κύλιαν, «Vanishing Twin» (2008), με τον τίτλο να συνάδει άρρηκτα με τη χορογραφία. Ο λόγος για το σύνδρομο εξαφάνισης διδύμου που αναφέρεται σε μια ασυνήθιστη κατάσταση δίδυμης κύησης κατά την οποία το ένα έμβρυο αρχίζει να καταπιέζει το άλλο μέχρι να εξαφανιστεί. Το φαινόμενο αυτό, κατά τον χορογράφο, «συμβολίζει την πιο σκοτεινή και βίαιη πλευρά του χαρακτήρα μας, αυτήν που δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ή να αποκαλύψουμε».
Από την παράσταση «Vanishing twin» © Joris-Jan Bos. Πηγή φωτ.: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Εκτός των κινήσεων του σώματος στην έκβαση της ιστορίας συνδράμει εικαστικά το οπτικό υλικό, με μικρούς γαλάζιους κύκλους να«τρέχουν» σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο. Και στις τρεις πλευρές της σκηνής υπάρχει ένα άνοιγμα, σαν τομή, από όπου στην αρχή κυρίως του έργου βλέπουμε να ξεπηδούν και να κάνουν ταυτόχρονα πίσω δύο χορευτές. Το άνοιγμα θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ρωγμή πλην της κυριολεκτικής του σκισίματος του σώματος κατά τον τοκετό. Εν προκειμένω, ψυχική ρωγμή ανεξαρτήτως συνδρόμου εξαφάνισης διδύμου, καθώς οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης στον άνθρωπο έχει ως αποτέλεσμα το εσωτερικό σκίσιμό του.
Από την παράσταση «Vanishing twin» © Joris-Jan Bos. Πηγή φωτ.: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Με φόντο νιφάδες χιονιού να στροβιλίζονται και με οδηγό τις νότες του Μπραμς, το έργο «Solo Echo» (2012) της Καναδής Kρύσταλ Πάιτ ξετυλίγει πώς το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης συναντά τη μελαγχολία του χειμερινού τοπίου, καθότι εμπνευσμένο από το ποίημα «Lines for Winter/ Στίχοι για το χειμώνα» του Μαρκ Στραντ.
«Πες στον εαυτό σου/ όταν το κρύο σε περονιάζει, τελευταία φορά,/ γύρνα και πες του/ πως τον αγαπάς, αυτό που είσαι», είναι ορισμένοι από τους στίχους του ποιήματος. Ο παραλληλισμός του χειμώνα με μία αντίστοιχη εσωτερική κατάσταση είναι αναπόφευκτος. Στο έργο, η ατομικότητα σταδιακά αγκαλιάζεται, τη «ζεσταίνει» η υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Από την παράσταση «Solo Echo» ©Rahi Rezvani. Πηγή φωτ.: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Η κινησιολογία ως τρόπος έκφρασης πρωταγωνιστεί και στο τρίτο έργο το «Ties Unseen» του Έλληνα χορογράφου και νέου συνεργάτη του Nederlands Dans Theater, Χρήστου Παπαδόπουλου. Κινούμενοι ρυθμικά, με απόσταση άλλοτε κοντινή και άλλοτε μακρινή, μεταξύ τους, οι χορευτές εξερευνούν τον τρόπο με τον οποίο συνδεόμαστε με τις καθημερινές κοινωνικές επαφές μας – η απόσταση του σώματος από αυτές είναι αντίστοιχη της σχέσης. Μεταξύ όσων ξετυλίγονται, η σιωπηρή κατανόηση μεταξύ φίλων και η αλληλεγγύη αγνώστων εκφρασμένη με νεύματα.
Με την επιστροφή τους στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, οι Neverlands Dans Theater υπενθύμισαν στο κοινό την έντονη σωματικότητα που κρύβουν οι μικρές χειρονομίες, εκείνο που ο καλλιτέχνης Δημήτρης Αληθεινός μου είχε αναφέρει σε παλαιότερη συζήτησή μας, ότι «τα χέρια είναι οι εκφραστές της καρδιάς, του νου και του σώματος».
Κεντρική φωτ.: Από την παράσταση «Solo Echo» ©Rahi Rezvani. Πηγή φωτ.: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
