Της Victoria Stapley-Brown
Η έκθεση “Marsden Hartley's Maine” στο Met Breuer (έως τις 18 Ιουνίου) «δεν είναι μια έκθεση για όμορφα τοπία», εξηγεί σε ένα βίντεο-προεπισκόπηση ο επιμελητής της, Randall Griffey, παρά την ομορφιά των έργων. Αντιθέτως, η έκθεση εξερευνά την «υπέροχα πλούσια, αλλά πολύπλοκη και ενίοτε αντιφατική σχέση που είχε ο Hartley με το Μέιν», το οποίο άφησε για τη Νέα Υόρκη και την Ευρώπη, αλλά στο οποίο επέστρεφε σε όλη τη ζωή του. (Πέθανε στο Μέιν το 1943). Η έκθεση περιλαμβάνει περίπου 90 πίνακες και σχέδια από όλη του την πορεία, συμπεριλαμβανομένων και παραδειγμάτων από την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί 291 του Alfred Stieglitz στη Νέα Υόρκη το 1909. Μια ολόκληρη αίθουσα είναι αφιερωμένη στα παραστατικά του έργα, από ψαράδες εν ώρα εργασίας έως το γυαλιστερό αντρικό κορμό στο Madawaska—Acadian Light-Heavy (1940).
Παρόλο που τα έργα στην έκθεση “Enrique Martinez Celaya: the Gypsy Camp” (μέχρι τις 22 Απριλίου), στην γκαλερί στη West 20th Street του Jack Shainman, είναι τεχνικά παραστατικά, -τα θέματα, συχνά περίεργα, ποικίλλουν από ένα αγόρι που κρατάει μια γερμένη χήνα έως ένα έργο που απεικονίζει κίτρινα αστέρια που λαμπυρίζουν-, ο καλλιτέχνης λέει ότι δεν βλέπει τη δουλειά του ως εικονιστική, αλλά ως εξερεύνηση. Μπορεί να φύγεις από την έκθεση μπερδεμένος, αλλά ταυτόχρονα σκεπτόμενος για την τέχνη της ζωγραφικής. Οι πίνακες του Celaya είναι συχνά εκτελεσμένοι με έναν τρόπο που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως «αδέξιο» ή «πρόχειρο» στυλ. «Με ενδιαφέρουν οι πίνακες που, από την αρχή, περιέχουν την αποτυχία τους», λέει. «Υπάρχει κάτι πολύ συγκινητικό και πολύ τρυφερό σε αυτό.»
