Παρακολουθώ τη συμπεριφορά του Κασσελάκη απέναντι στον Μητσοτάκη. Αντιλαμβάνομαι, ότι είναι αντίπαλός του και προφανώς θα δικαιολογούσα την ανταγωνιστική του συμπεριφορά. Ως πολιτικός αντίπαλος του Πρωθυπουργού, σκοπίμως χρησιμοποιώ τον προσδιορισμό για να αφαιρεθεί το προσωπικό στοιχείο, στην αντιπαράθεση μαζί του σε μια σκληρή στιγμή εκλογικής αναμέτρησης μπορεί να ξεφύγουν κάποιες κουβέντες που δεν συνάδουν με τον ονομαζόμενο πολιτικό πολιτισμό.
Όμως, όσο προσέχεις τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να μην διαπιστώνεις την εχθρική του στάση. Δεν επιτίθεται απλώς λεκτικά εναντίον του Μητσοτάκη, που είναι θα έλεγες κάτι αναμενόμενο στην πολιτική διαμάχη. Ο Κασσελάκης εφορμά. Αυτό ξεπερνά τον πολιτικό ανταγωνισμό! Φαίνεται σαν να υπάρχει κάποιο «υπόβαθρο» ακατανόητο…
Γιατί αυτό το μένος από τον Κασσελάκη; Και μάλιστα δεν κρύβει ότι ολημερίς βασανίζει τον εαυτό του με το «σκιάχτρο» του Μητσοτάκη! Νέος άνθρωπος, φρέσκος στην πολιτική, λογικά δεν θα έπρεπε να κατατρύχεται σε τέτοιο αδικαιολόγητο βαθμό με τον ανταγωνιστή του. Προσπαθεί να δείξει ότι επέλεξε την κατά πρόσωπο επέλαση, όταν από την πρώτη στιγμή δήλωσε πως είναι καλύτερος από τον Πρωθυπουργό, γιατί «ξέρει καλύτερα αγγλικά από εκείνον» κι ότι «θα τον νικήσει για να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας» και «μάλιστα για δύο τετραετίες». Μάλιστα, ας δείξουμε κατανόηση…
Αν είχε στρατηγική και έμενε σε αυτό το επίπεδο μάχης, πάλι, θα ήταν ενδεχομένως αποδεκτό. Η εμπειρία της 40ετίας στην πολιτική σκηνή έχει να επιδείξει σειρά επεισοδίων με πρωταγωνιστή το σκληρό ροκ, τα καφενεία στα οποία κυμάτιζαν οι πλαστικές κομματικές σημαίες για να στρατοπεδεύουν οι θαμώνες ανάλογα με την παράταξη τους και άλλα πολλά, τα οποία σήμερα τα χαρακτηρίζουμε γραφικά.
Εκεί, μέσα στη γραφικότητα αποφάσισε να κινείται ο Στέφανος Κασσελάκης. Επειδή τον συμβούλευσαν έτσι; Επειδή βρήκε έξοχη την ιδέα του; Επειδή είναι άσχετος και βουτηγμένος στην αμηχανία του; Ο, τι κι αν είναι, και δεν το γνωρίζω, μοιάζει να βρίσκεται σε κατάσταση υστερίας. Οπότε, όταν μια κοινωνία θέλει να δώσει την Διακυβέρνηση του Κράτους τότε το πρώτο που απαιτεί από «τον», μακάρι κάποτε, και «την» να είναι προσωπικότητα στιβαρή, σοβαρή και ψύχραιμη. Προφανώς, η καλή γνώση της χρήσης Αγγλικής γλώσσας είναι ένα ακόμη «συν»…
Ο φανατισμός του Κασσελάκη, στην εκφορά του λόγου και στη συμπεριφορά του δείχνει έναν άνθρωπο ανώριμο, επιπόλαιο και αμαθή στην πολιτική να προσπαθεί να πείσει για πράγματα πολύ ψηλότερα από τον ίδιο.
Συνεπώς, όσο περισσότερος φανατισμός του βγαίνει, τόσο μεγαλύτερη προβάλλει η ανασφάλεια του…
ΥΓ: Φιλικά, μην ξεχαστείτε, μην αφεθείτε την Κυριακή 9 Ιουνίου. Είπαμε, Δημοκρατία δεν υπάρχει χωρίς εκλογές. Καλή ψήφο…
