Μόλις διαβάσεις το σχέδιο Νόμου για τα ιδιωτικά ΑΕΙ καταλαβαίνεις αμέσως πόσο υποκινούμενη κομματικά είναι η διάλυση των πέντε εβδομάδων στα κρατικά Πανεπιστήμια. Πόσο άδικη για τους φοιτητές-αθύρματα η χρησιμοποίηση τους, ακόμη μια φορά, από την τυχοδιωκτική και επικίνδυνη Αριστερά. Στεναχωριέσαι να βλέπεις τα παιδιά (σου), στην πιο παραγωγική φάση για το διάβασμα τους, να ξεροσταλιάζουν σε αχρείαστες πορείες και διαδηλώσεις. Κρίμα τέτοια σπατάλη νεανικής ενέργειας για το τίποτε.
Αμηχανία στα κόμματα διότι το σχέδιο του Πιερρακάκη δεν έχει ψεγάδια. Απαντά σε όλες τις βασικές απορίες, ακυρώνει όλες τις κεντρικές αρνήσεις. Ένοχη η σιωπή της Αντιπολίτευσης. Υποκίνησε τις καταλήψεις στα Πανεπιστήμια, ματαιώθηκαν εξετάσεις, χάθηκε αλλού το εξάμηνο μόνο και μόνο για κομματικό όφελος. Και να αποκαλυφθεί, ξανά, πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ, ούτε και κανένας σχηματισμός Νέας Αριστεράς έχουν κάποια σκασίλα για το κρατικό Πανεπιστήμιο. Κάνουν, υποδύονται ότι το υπερασπίζονται. Πολιτικά οφέλη ψάχνουν πάνω στη συντριβή του κρατικού Πανεπιστημίου. Στο τέλος τζίφος για τον σχεδιασμό τους.
Τους λείπει, εκτός των άλλων, και η γενναιότητα και η λεβεντιά μαζί. Όταν πήραν στα χέρια τους το Νομοσχέδιο κι αφού διαπίστωσαν ότι τους έχει υπερκεράσει ο υπ. Παιδείας με τις προβλέψεις και τις ασφαλιστικές δικλείδες που έβαλε για τη σύσταση των ιδιωτικών ΑΕΙ θα έπρεπε να σταματήσουν την αντιδραστική τακτική τους. Και η χθεσινή πορεία ήταν προφανώς περιττή. Όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν θα «σκοτώνονταν» μεταξύ τους οι «στρατοί» της ΚΝΕ και των άλλων Αριστερών για το ποια ομάδα θα ηγηθεί στην κεφαλή! Στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης να πλακώνονται ποιος θα μπει επικεφαλής στα μπλοκ των διαδηλωτών. Τραγωδία…
Το νομοσχέδιο Πιερρακάκη μεριμνά για όλες τις αγωνίες όσων ειλικρινά ενδιαφέρονται για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Το Κρατικό Πανεπιστήμιο δεν κινδυνεύει από τα ιδιωτικά. Κινδυνεύει μόνο από τον εαυτό του. Εννοείται πως πρέπει να δουλέψει σκληρά, συστηματικά, μεθοδικά για να σταθεί ανταγωνιστικά. Τον ίδιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν κι όσα ιδιωτικά λειτουργήσουν. Και τα δύο θα επιδιώξουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού κι από την Ελλάδα κι από το εξωτερικό. Θα κρίνονται τα προγράμματα σπουδών, το γνωστικό αντικείμενο, το επίπεδο σπουδών του διδακτικού προσωπικού, η δεινότητα στη μετάδοση της γνώσης προκειμένου να κερδίζουν την προσοχή των φοιτητών τους. Αλλιώς δεν θα πάρουν θέση στην αγορά.
Η Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης είναι το Ανεξάρτητο θεσμικό όργανο εντεταλμένο να κρίνει και να αξιολογεί. Και τις δύο «μορφές» των Πανεπιστημίων. Το κάνει ήδη με τα Κρατικά. Το ΕΜΠ αναδείχτηκε πρώτο Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ανάμεσα στα 23 συμβατικά και στο 24ο, το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Πρέπει να ενταχθούν στα κριτήρια αξιολόγησης, παραδείγματος χάρη, η έκνομη «κατάληψη» και μη δυνατότητα διεξαγωγής αδιάβλητων ψηφιακών εξετάσεων τις οποίες το ΕΜΠ υποστήριξε ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει; Φυσικά ναι η απάντηση, εάν θέλουμε αμερόληπτη κρίση από την Ανεξάρτητη Αρχή. Ας συζητηθεί προσεχώς.
Τα νέα δεδομένα, πάντως, είναι «εδώ». Περίσσεψε η περιττή συζήτηση. Καθυστερήσαμε πολλά χρόνια. Ήδη μια εικοσαετία από την προσπάθεια του Κώστα Καραμανλή, όταν το 2006, κάλεσε τον Γιώργο Παπανδρέου να κάνουν το μεγάλο άλμα. Ο ΓΑΠ φοβήθηκε το κόμμα του. Τον κράτησαν από το μανίκι το ΠΑΣΟΚ και το καθηγητικό κατεστημένο. Κι εκείνος δεν αντιστάθηκε, υπέκυψε. Η Μεταπολίτευση, τότε, έχασε την ευκαιρία να πετάξει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τη χουντική προσθήκη του άρθρου 16 του Συντάγματος, περί απαγόρευσης ίδρυσης μη κρατικών ΑΕΙ.
Ό, τι δεν έγινε τότε, επιχειρείται σήμερα.
Η Ιστορία θα γράφει Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης…
