Έως τώρα με τις διατεταγμένες καταλήψεις τους οι μειοψηφίες σχημάτιζαν εικονική κανονικότητα στα Πανεπιστήμια. Φτάνει πια φωνάζει η πλειονότητα των φοιτητών. Είναι η ώρα, οι Πρυτάνεις των κεντρικών ΑΕΙ να ακούσουν, να πάρουν κουράγιο και να αμυνθούν υπέρ του συμφέροντος των πολλών φοιτητών τους. Να διασφαλίσουν την εξεταστική περίοδο που επιχειρούν να ακυρώσουν από κοινού μειοψηφίες της Αριστεράς (όλων των εκφάνσεων) μαζί με σχήματα αναρχικών. Να τολμήσουν τα πρυτανικά συμβούλια να αντιταχθούν στη συγκεκαλυμμένη ομηρία δεκαετιών!
Δεν θα έπρεπε καν να τίθεται ζήτημα ακύρωσης εξετάσεων, όπως ήδη ανακοινώνονται στα αθηναϊκά ΑΕΙ, με την υποκίνηση της πολιτικά εξασθενημένης Αριστεράς. Οι καταλήψεις που επιχειρούνται στο Κρατικό Πανεπιστήμιο είναι πρώτης τάξεως διαφήμιση για τα ιδιωτικά ΑΕΙ, δώρο των ιδεοληπτικών χορηγών. Οι Πρυτάνεις υποστηρίζουν ότι τα Ιδρύματα τους έχουν καλή φήμη. Δεν νοείται καλή φήμη και κατάληψη, αλλά ας πάμε παρακάτω. Εάν θέλουν, εν πάση περιπτώσει, να υπεραμυνθούν της καλής φήμης ας σταματήσουν την εξακολουθητική έως σήμερα δουλική υποταγή στις κομματικές μειοψηφίες.
Το αναμενόμενο σχέδιο Νόμου Πιερρακάκη για την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ πουθενά δεν εφάπτεται με την κρατική δωρεάν εκπαίδευση. Η Αριστερά με τις ιδεοληψίες και τις φαντασιώσεις της με…ανεμόμυλους κατασκευάζει κατα την προσφιλή της τακτική αντίπαλο για καθαρά υπαρξιακούς λόγους. Φτιάχνει «κάστρα» για να ανεμίζει τη σημαία της. Δεν την εμποδίζει κανένας στο δικαίωμα της μοναχικής διαμαρτυρίας, αρκεί να μην ενοχλεί και να μην παραβιάζει την πανεπιστημιακή καθημερινότητα.
Δυστυχώς, φοβικές, κάποιες φορές θλιβερές κι άλλοτε γραφικές διοικήσεις των Πανεπιστημίων ανέχθηκαν την παραβίαση των κανόνων, κατάσταση πλέον εθιμική. Πιθανώς, επηρεαζόμενες από μέρος του διδακτικού προσωπικού που εξακολουθεί να διακονεί πολιτικές απόψεις απολύτως μειοψηφικών κομμάτων, σύμφωνα με τις εκλογικές επιδόσεις τους. Είναι παράδοξο τα κρατικά Πανεπιστήμια να διαφεντεύονται από καθηγητές που η συμπεριφορά τους στρέφεται εναντίον της προόδου των πολλών.
Τους πολλούς θα έπρεπε να υπερασπίζονται τα κόμματα της Αριστεράς σύμφωνα με την ιδεολογική μαρκίζα τους. Κάνουν το αντίθετο, κι αυτό ακριβώς τους οδηγεί στο τέλμα. Όμως, ουδόλως ενδιαφέρει η τύχη τους.
Σ΄αυτή την κατάσταση αντιτάσσεται η φοιτητική πλειονότητα. Απαιτεί αντιστροφή και την προσαρμογή με την κανονικότητα και τον ορθολογισμό. Παιδιά αγωνιζόμενων, για την ευημερία της οικογένειας τους, γονέων δεν θέλουν να χάνουν χρόνο με τις σπουδές τους. Δεν επιθυμούν κομματική καριέρα, όπως ενδεχομένως κάποιοι λίγοι συμφοιτητές τους, ούτε φυσικά να μετατρέπονται σε αθύρματα αλλότριων επιδιώξεων.
Αδιανόητη η απώλεια χρόνου για ζητήματα ιδεολογικής φύσης. Αδιάφορα και βαρετά για τους πολλούς που δεν ασπάζονται πολιτικά δόγματα. Δεν θα κάνουν οι λίγοι κουμάντο, τέλος.
Εάν πάλι οι Πρυτάνεις φοβούνται να διαχειριστούν τα του οίκου τους, παρά το θεσμοθετημένο Αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ και θέλουν την προστασία του κράτους-πατερούλη…
Οφείλει, τότε, η Κυβέρνηση να προστρέξει προς υποστήριξη των φοιτητών!
Αρκεί να μην εμφανίσει κι αυτή τις ίδιες φοβίες προς τη λιποψυχούσα Αριστερά.
Δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα έχουμε σωτηρία…
