Θα μου επιτρέψετε να επιμείνω, και σήμερα, στην ανάγκη να κηρύξουμε πανστρατιά κατά της βίας που μαστίζει την καθημερινή μας ζωή. Η έλλειψη, ουσιαστικά, πολιτικής επικαιρότητας επιτρέπει να συνεχίσω την προσπάθεια. Πρέπει να αναχαιτίσουμε τη βία, σε όλες τις μορφές συμπεριφοράς, αρχίζοντας τη διαπαιδαγώγηση από τις μικρές ηλικίες.
Εγκαλείται η δημοσιογραφία, και σωστά, για την κακή συνήθεια της να εγκαταλείπει και να ξεχνά ζωτικής σημασίας κοινωνικά θέματα, όταν φύγουν από την πρώτη γραμμή επικαιρότητας και έχουν «σκεπαστεί» από άλλες ειδήσεις. Οι μορφές βίας, από τον εκφοβισμό μέχρι την ακραία εκδοχή του φόνου, είναι οξύ πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Δεν περιορίζεται στο περιθώριο της, ούτε αφορά αποκλειστικά στον οπαδισμό. Η βία είναι παντού, «περπατά» στο πεζοδρόμιο, «οδηγεί» όχημα, απειλεί λεκτικά, τραμπουκίζει, καθυβρίζει, προσβάλλει, τρομοκρατεί και θέλει αντιμετώπιση, χωρίς άλλη αναβολή. Όταν πια εκδηλώνεται είναι ήδη αργά…
Ένας μόνο τρόπος, ουσιαστικός και αποτελεσματικός, δίνει τη δυνατότητα σε μια Πολιτεία να διαμορφώσει χαρακτήρες πολιτών που δεν θα χρησιμοποιούν τη βία σαν τρόπο έκφρασης, που δεν θα καταφεύγουν στη βία για να «δηλώσουν» την ύπαρξη τους.
Να εμποδίσουμε τη βία να διαμορφώνει κοινωνική ταυτότητα. Και μόνο η μάθηση μέσω της Εκπαίδευσης μπορεί να διαπαιδαγωγήσει.
Να οριστεί μάθημα αντίστασης στον εθισμό της βίας!
Ο Κ. Πιερρακάκης θα μπορούσε, ως υπουργός Παιδείας, σε πρώτη φάση να ξεκινήσει εκστρατεία σε όλη την επικράτεια με ενημέρωση του εκπαιδευτικού προσωπικού και των συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων για τη δράση διαρκείας. Στο μεταξύ θα δοθεί χρόνος για τη σχεδίαση του εγχειρήματος.
Ίσως δοθεί, έτσι, η ευκαιρία να επανέλθουν στην εκπαιδευτική διαδικασία, με διάλογο προφανώς, οι «απολεσθείσες» Αξίες. Πιθανώς η προσπάθεια ξενίσει ή ακόμη και «ξινίσει» όσους λίγους εμφορούνται από παρωχημένες ιδέες και κυρίως ιδεοληψίες. Ορίστε μια δυνατότητα σύνθεσης μέσω θέσης και αντίθεσης. Ας μην είναι μόνο θεωρητικές οι προσεγγίσεις. Να υλοποιηθούν επιτέλους…
Ποιος θα είχε αντίρρηση, από τα πρώτα κιόλας βήματα στην υποχρεωτική εκπαίδευση, να ξεκινά η ενημέρωση, η συζήτηση κι η άσκηση με ομαδική συνεργασία ώστε να εντοπίζονται εγκαίρως και κυρίως να αντιμετωπίζονται ενδοοικογενειακά προβλήματα που προκαλούν αρνητικά συναισθήματα στις μικρές ηλικίες. Το σχολείο στις πρώτες του βαθμίδες έχοντας επιμορφώσει και εξελίξει εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς θα μπορεί μελλοντικά να προλαμβάνει παρεκτροπές, παραβατικές συμπεριφορές και τελικά να αποβάλλει την πιθανή ροπή στη βία.
Θα μου πείτε, «ακούγονται» θεωρητικά. Μέχρι να τα «πιστέψει» η ηγεσία και να τα βάλει μπροστά. Σωστά, θέλουν χρόνο να υλοποιηθούν. Ναι, αλλά εάν τα αγκαλιάσει η μόνη ικανή να τα φέρεις εις πέρας Κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο χρόνος θα είναι απλώς μία παράμετρος.
Ένα είναι το ζητούμενο τώρα. Ο «φραγμός» στη βία να «υιοθετηθεί» ως πολιτική του Επιτελικού κράτους και να πέσουν ιδέες για την εφαρμογή της.
Θα αγκάλιαζε η κοινωνία την κυβερνητική δράση αναχαίτισης της καθημερινής βίας καθώς θα συνδυαζόταν με το προσδοκώμενο από καιρό μεγαλύτερο ενδιαφέρον για δημόσια τάξη κι ασφάλεια.
Μα τι καλύτερο, από την πρόληψη…
